Adembenemend avontuur: voorbij de all inclusive hotels op de Dominicaanse Republiek

De Dominicaanse Republiek is een van die droombestemmingen, die doet denken aan romantisch flaneren op paradijselijke stranden en luieren aan het zwembad van het hotel. Toch valt op dit Caraïbisch eiland nog zoveel meer te beleven: van een bezoek aan de eerste koloniale stad in de Nieuwe Wereld tot een trekking naar de hoogste top van de Caraïben.

Het contrast kan haast niet groter. Vertrekken op Brussels Airport in de kou en minder dan een halve dag later aankomen in een zwoel Santo Domingo, waar op het gezellige plein voor de kathedraal een merengueband speelt en de terrasjes uitnodigen voor een mocktail of cocktail. Een kort nachtje later, zonder last van de jetlag, begint op datzelfde plein mijn verkenning van de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek, waar ook vroeg in de ochtend een gezellige sfeer heerst. In de schaduw onder een boom laten enkele oudere muzikanten al wat deuntjes horen, en een groep schoolkinderen verzamelt zich rond het standbeeld van Christoffel Columbus, die hier zijn centrale plaats behoudt. “Columbus is en blijft een belangrijke figuur uit onze geschiedenis”, vertelt Melina Cruz, die zich in opdracht van het Ministerio de Turismo bezighoudt met de opwaardering van de Zona Colonial, het historische centrum van Santo Domingo. “Dit is de eerste stad die meer dan 500 jaar geleden door de Europeanen in Amerika is gesticht. Hier bevinden zich onder meer de eerste kerk, het eerste fort en het eerste hospitaal van de Nieuwe Wereld. Onze stad is een plaats van verbinding.”

Werelderfgoed

Op wandel in het gezelschap van Melina Cruz wordt me straat na straat duidelijker hoeveel geschiedenis hier is geschreven. Mede daardoor is de Zona Colonial door Unesco tot werelderfgoed van de mensheid erkend. “Te weinig mensen weten dat in Santo Domingo zo veel monumenten en musea zijn”, betreurt Cruz. “Toeristen maken vanuit hun hotel aan het strand wel een dagexcursie maar hun bezoek beperkt zich tot een vluchtige kennismaking. Onze stad verdient meer aandacht.”

Om het historische centrum van Santo Domingo nog aantrekkelijker te maken, is sinds enkele jaren sterk ingezet op renovatie, veiligheid en toegankelijkheid. Elektrische kabels worden ondergronds aangelegd, voetpaden verbreed en façades hersteld. Ook is er veel aandacht voor de lokale gemeenschap, die net als bezoekers kunnen genieten van gratis culturele evenementen.

Voorts is fors ingezet op nieuwe musea en de vernieuwing van oudere musea. Zo staat op dit moment het Alcázar de Colon in de steigers. Dit indrukwekkend gebouw uit het begin van de 16de eeuw was de woonst van Diego Columbus, de zoon van ontdekkingsreiziger Christoffel Columbus. In het Casa del Cordón, een van de andere oudste gebouwen in de stad, opende vorig jaar het Centro Cultural Taíno. De focus ligt hier op de cultuur en de invloed van de inheemse bevolking op het eiland bij het begin van de kolonisatie.

Vredevolle vlinders

Rondom het historische centrum van Santo Domingo bevinden zich nog meer bezienswaardigheden voor op je toeristische bucketlist. De meest opvallende is het mausoleum, waarin Christoffel Columbus begraven ligt. Althans volgens de Dominicaanse versie van de geschiedenis, want ook in het Spaanse Sevilla zou het lichaam van Columbus een eeuwige rustplaats hebben gevonden.

Een minder bekend monument is de Obelisco Macho te midden van de drukke Avenida George Washington. De 40 meter hoge obelisk is een eerbetoon aan de drie zussen Mirabal, die in 1960 omwille van hun protest tegen de toenmalige dictator Trujillo zijn vermoord. Meer over hun geweldloos verzet kom ik te weten in Salcedo, een stad op twee uur rijden van Santo Domingo. Hier bevindt zich het ouderlijk huis van de zussen Mirabal met tegenwoordig een museum over het leven van de drie jonge vrouwen, die op een heel tragische manier om het leven kwamen. Hun jeep werd door geheime agenten tegengehouden, waarna ze met machetes in koelen bloede zijn afgemaakt. De datum van hun dood, 25 november, is intussen door de Verenigde Naties uitgeroepen tot de internationale dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen. Een veel luchtiger eerbetoon is dat op tal van gebouwen in Salcedo kleurrijke vlinders staan afgebeeld. Mariposas (vlinders) is de bijnaam van de zussen. De zoetste tussenstop in Salcedo is La Casa del Queso met een verleidelijk aanbod aan snoepgoed.

“Straat na straat wordt duidelijker hoeveel geschiedenis hier is geschreven”

Top van de Caraïben

Behalve geschiedenis en cultuur biedt mijn trip door het binnenland van de Dominicaanse Republiek ook een forse portie actie te midden van de overweldigende bergen in de Cordillera Central. In La Cienaga, het via de weg laatst bereikbare dorpje in het dal van de Rio Yaque del Norte, begin ik samen met twee Amerikaanse studenten aan een tweedaagse trekking. Ons doel is de 3.087 meter hoge Pico Duarte, het hoogste punt van de Caraïben. Slechts één pad loopt richting top, waardoor het doenbaar is om dit avontuur zonder gps, kaart of berggids te ondernemen. Wel is het verplicht om een sherpa met bijhorende ezel in te huren. Bevoorrading, een slaapzak en wat reservekleding hoeven we dus niet zelf te dragen. En daar zijn we algauw heel dankbaar voor, want na 5 kilometer lichtjes klimmen gaat het gedurende enkele uren fors bergop. De brandende zon maakt de inspanning nog een tikkeltje intensiever. Een goede basisconditie is dan ook vereist om dit avontuur tot een goed einde te brengen.

Ruim een uur voor zonsondergang bereiken we ons basiskamp op een hoogte van bijna 2.500 meter. Van elektriciteit, internetbereik of stromende water is hier geen sprake, maar onze sherpa bereidt in het primitief keukentje van de berghut wel een heerlijk diner voor ons. Aan het kampvuur verbroederen we ook nog met een ander groepje wandelaars en worden we verrast met een shot Dominicaanse rum. Olé!

De nacht in de berghut is een tikkeltje minder olé. De temperaturen dalen er tot dicht bij het vriespunt en al om 4 uur worden we gewekt om de laatste 5 kilometer tot de top te overbruggen. Een perfecte sterrenhemel compenseert gelukkig mijn moeizame eerste stappen. Zodra we weer op dreef zijn, lijk ik bovendien geen vermoeidheid of koude meer te voelen. De nabijheid van de top zorgt overduidelijk voor een natural high. En na twee uur stappen, net voor zonsopgang, bereik ik de top van de Pico Duarte. Als nog wat later de zon opkomt, straal ik van geluk op het dak van de Caraïben. Que maravilla! Wat een wonder! (Kris Clerckx)