Het eiland van Joséphine: wegdromen op Martinique, kroonjuweel in de Caribische Zee…

Ademloos kijken we toe hoe een zeeschildpad zijn buikje vol eet op de bodem van de zee, om vervolgens met enkele trage slagen van zijn poten richting waterspiegel te zweven. Enkele happen lucht later duikt hij weer naar beneden, om het hele proces nog een paar keer te herhalen. Een onvergetelijk moment op Martinique, een eiland in de Caribische Zee dat ons weet te verleiden, zoals zijn bekendste inwoonster Joséphine dat ooit met Napoleon Bonaparte deed…

Al ontmoette Joséphine geboren Marie-Josèphe-Rose Tascher de la Pagerie haar Napoleon gewoon in Parijs, de bekendste inwoonster van Martinique stond wel bekend als een onweerstaanbare Creoolse schoonheid. “Ze stond bekend als hot girl, heet meisje”, vertelt gids Peggy wanneer ze ons door La Pagerie rondleidt. Het landhuis waar Joséphine opgroeide, is vandaag een museum, gewijd aan het leven van de keizerin. Maar toen Joséphine hier ronddartelde, was dit een enorme suikerrietplantage, inclusief slaven. Een zware bladzijde in de geschiedenis van Martinique, die uit de doeken gedaan wordt in een huisje op het domein. Want toen in Frankrijk de slavernij al lang was afgeschaft, bleef de praktijk in Martinique gewoon legaal. Pas in 1948 (!) kwam daar verandering in.

We worden stil bij de lijst met de slaven die hier in 1815 moesten werken. 115 namen, met daarbij hun leeftijd en hoeveel ze waard waren. De beste slaven waren goed voor 4.000 livres, anderen werden als compleet waardeloos beschouwd. Een meisje van 2 blijkt 200 livres waard te zijn. “Want zij kan later voor gratis nieuwe werkkrachten zorgen”, legt Peggy uit, terwijl we langs uitgestalde ketenen wandelen. “Deze werden een jaar of 50 geleden gevonden, bij werken in de tuin.” Die tuin is nu een echt pareltje, vol inheemse planten waar Peggy vol passie meer uitleg bij geeft. We laten La Pagerie achter ons en gaan op onze eerste dag op het eiland op zoek naar nog meer must-sees.

Niet te missen plekjes

We houden halt bij Mémorial Cap 110. Voor deze kust zonk in 1830 een slavenschip. De menselijke tol was enorm: de slaven zaten opgesloten of vastgebonden in het schip. 215 Afrikaanse slaven overleefden het drama niet. 86 anderen, het merendeel vrouwen die niet vastgeketend waren, konden gered worden. 15 gigantische beelden werden voor hen en voor alle slachtoffers van slaven handel in het algemeen opgericht.

“Ooit waren hier boekaniers, maar ook nu vind je nog ‘gevaarlijke’ heerschappen op zee”

Gelukkig hebben niet alle stops zo’n zwarte geschiedenis. Vinken we nog af: de kerk van Saint-Henri in Les Anses-d’Arlet, bekend omwille van het prachtige zicht op de kerk vanaf de pier. En le Rocher du Diamant, een diamantvormig vulkanisch eilandje dat een grote rol speelde tijdens de napoleontische oorlogen. Ooit bezetten meer dan 100 Britse soldaten met vijf kanonnen het piepkleine stukje rots, nu is het een vogelreservaat waar niemand mag komen. “Volgens de legende woont er ook een mannelijke sirene, al heb ik hem nog nooit kunnen spotten”, knipoogt gids Mylène.

Club voor levensgenieters

Met deze vrolijke afsluiter, zetten we opnieuw koers naar ons hotel. Of moeten we zeggen: onze Club? We verblijven in Club Med Les Boucaniers, bij het dorpje Sainte-Anne én met uitzicht op de Diamantrots. Les Boucaniers is een van de paradepaardjes van Club Med, en werd al in 1969 gebouwd. Wat niet betekent dat de Club verouderd is, integendeel. De kamers werden recent nog gerenoveerd, met respect voor het creoolse erfgoed, en zijn erg ruim. En ook al kan er hier behoorlijk wat volk tegelijkertijd verblijven, dat merk je niet: de huisjes met de kamers liggen verspreid over het uitgestrekte en heel erg groene domein. Na een dag van sightseeing zijn we uitgehongerd en trekken we naar het restaurant.

We kiezen een tafel met zicht op zee, waar we met acht aan kunnen zitten. “Dat is niet toevallig”, legt een Club Med-medewerker uit. “Club Med ontstond 75 jaar geleden, in juni 1950, en was het geesteskind van Gérard Blitz, een Antwerpse verzetsstrijder en voormalig olympisch waterpolospeler. Blitz had een passie voor sport, natuur en gedeeld geluk, en zette een dorp van tenten op in Mallorca. Het idee: mensen twee weken lang een all-invakantie bezorgen, boordevol activiteiten, maaltijden en vriendschappen. Vriendschappen die vaak al in de trein op weg naar hun vakantiebestemming ontstonden toen namen ze nog niet de auto of het vliegtuig. En omdat je in die tijd met 8 in een treincoupé zat en mensen eenmaal op de bestemming met hun nieuwe vrienden wilden tafelen, ontstonden de tafels voor 8.” Blitz zelf bleef niet lang bij het bedrijf, maar zijn ideeën leven nog altijd voort, in én ver buiten Europa. Dat merken we ook na ons diner, wanneer zowat alle gasten zich verzamelen op het centrale plein. De GO zoals de werknemers van Club Med genoemd worden voeren enthousiast hun vaste dansjes op. En de gasten, die doen nog enthousiaster mee.

Een andere pijler van Club Med zijn de vele activiteiten: excursies, sporten, wellness… Keuze te over. 23 activiteiten van padel tot een groepsles waterskiën zijn inbegrepen, voor andere moet je een toeslag betalen. Wij kiezen voor een hike naar Plage les Salines, een van de bekendste stranden van het eiland. We wandelen langs lagunes vol prachtige vogels, over kliffen en door het bos, dat overgaat in het strand. Terwijl wij een duik nemen in het zilte water, zorgen onze GO’s voor drankjes en fruit. ’s Avonds genieten we van een show in het theater, nog zo’n vaste waarde hier, waarna we deelnemen aan de Route du Rhum: we wandelen door het domein van rumstandje naar rumstandje, en kunnen alleen maar bevestigen dat de rum van Martinique inderdaad van uitstekende kwaliteit is.

De volgende dagen genieten we van de activiteiten, het zwembad en het strand. Verwennen we onszelf met een heerlijke massage in de prachtige wellness en ontdekken we eindelijk waarom deze plek ‘Les Boucaniers’ noemt. Ooit waren hier boekaniers, een soort piraten, actief. Kanonnen op het strand herinneren nog altijd aan die tijd. En nog altijd vind je hier op zee ‘gevaarlijke’ heerschappen, zoals de GO die onze sunset stand-uppaddletocht begeleidt. Zijn wapen is geen kanon, maar een grote bidon vol planteur. Een overheerlijke lokale cocktail die binnenglijdt als limonade, maar meer dan behoorlijk straf is… Het is toch oppassen geblazen!

Het zwarte strand

Om ons weekje in het paradijs af te sluiten, besluiten we om het eiland nog wat verder te verkennen. We huren in ons resort een auto en zetten koers naar Anse Dufour. Een prachtig strandje, inclusief palmbomen en krabben. Terwijl we ons in het zand nestelen, horen we plots enthousiaste kreten vanop het water. Een grote groep mensen duikt van een boot de zee in, en lijkt naar iets in het water te kijken. We zwemmen naar hen toe en zien hoe een prachtige zeeschildpad op de zeebodem aan het grazen is. Een magisch moment, zeker wanneer hij vlakbij opduikt. Een adembenemend moment, en niet alleen omdat wij geen snorkel bij hebben…

We sluiten onze laatste dag af op Anse Noire, het strand naast Anse Dufour dat we via een trap bereiken. Het zwarte zand vandaar de naam glinstert in de zon, een groene muur van palmbomen en andere jungleplanten zorgt voor een prachtig contrast. In zee schieten scholen zilveren visjes onder ons door, en terwijl de zon in de meest prachtige kleuren ondergaat, duiken pelikanen de zee in. Martinique, we hebben ons hart aan jou verloren…