Terwijl we op het bovendek genieten van een glaasje rosé en het concert van duizenden krekels, vliegt een ijsvogel rakelings voorbij. Met ingehouden adem volgen we zijn vlucht, tot hij achter de bocht verdwijnt. Dat zelf met een boot varen op Canal du Midi zo mooi kon zijn, hadden we vooraf nooit durven denken.
Terwijl Frankrijk in de ban is van la canicule, de hittegolf die de temperaturen tot 40° Celsius doet oplopen, zetten wij koers naar Narbonne. Een gezellige Zuid-Franse stad waar het heerlijk rondstruinen is in het gezellige centrum, en waar ook heel wat te zien is. De overdekte markthallen in Baltard-stijl, bijvoorbeeld. Of de indrukwekkende kathedraal Saint-Just-et-Saint-Pasteur. Er is de Pont des Marchands, mét huizen op, en het Paleis van de aartsbisschoppen. Maar dat laten we allemaal links liggen – het is gewoon te warm om de stad te verkennen. Ons doel is die andere bezienswaardigheid van de stad: Canal de la Robine. Het 32 kilometer lange kanaal werd in de 17de eeuw aangelegd om Narbonne met de Middellandse Zee te verbinden. Ooit gebruikt om drinkwater naar de stad aan te voeren, is deze zijtak van Canal du Midi populair bij toeristen die graag zelf bootje willen varen. En laat dat nu net ook óns doel zijn.
Op de kade, pal in de binnenstad, worden we enthousiast onthaald door Axelle. De pittige jongedame is de lokale vertegenwoordigster van Le Boat, het bootverhuurbedrijf dat ons de komende dagen van een varend vakantieverblijf voorziet. “Dit is de Salsa”, wijst Axelle naar een in onze ogen flink uit de kluiten gewassen schip. Onze Salsa is maar liefst 14,25 meter lang en ziet er nu al te groot uit voor de brug die even verderop wacht. Moeten wij dit gevaarte veilig naar Homps krijgen, terwijl we geen enkele vaarervaring hebben? Axelle stelt ons echter meteen gerust: “Varen met de Salsa is echt makkelijker dan je denkt. Bovendien gaan we eerst samen oefenen.” Na een grondige en uitgebreide briefing, en een eerste vaarsessie, zwaaien we Axelle uit. Tijd om echt te vertrekken. En ja, de zenuwen zijn nog altijd gespannen wanneer we opnieuw onder die eerste krappe brug moeten, maar als dat lukt, zakt ook de stress weg. Of toch tot de eerste sluis in zicht komt. Die is geautomatiseerd, dus moeten we zelf alle werk doen. Maar, met wat hulp van een voorbijganger, passeren we ook dit obstakel vlot.
Zenmodus
Ondertussen heeft de drukte van de stad plaatsgemaakt voor de rust van het platteland. We varen tussen wijngaarden en rietvelden, zwaaien naar fietsers en genieten van de capriolen van zwaluwen. Twee sluizen en een stukje van de rivier de Aude later zijn we in het Canal de Jonction beland, dat Canal de la Robine met Canal du Midi verbindt. We besluiten om hier aan te meren. Terwijl we genieten van een adembenemende zonsondergang, klinken we op onze eerste succesvolle vaardag.
De volgende dag zetten we onze weg verder. Canal de Jonction is amper 5 kilometer lang, maar door de vele sluizen vorderen we maar langzaam. Niet dat we dat erg vinden: de prachtige omgeving en het varen zelf brengen ons helemaal in zenmodus. In tegenstelling tot in een auto moet je op een boot ook op de rechte stukken voortdurend bijsturen: de stroming en wind beïnvloeden immers de koers van de boot. Iets wat ik eerst behoorlijk zenuwslopend vond – als beginner heb je de neiging om te overcorrigeren, waardoor de boot begint te zigzaggen – maar ondertussen rustgevend vind: je kan je alleen maar hierop concentreren, waardoor alle andere besognes verdwijnen.
Praktisch
• Wij maakten deze reis op uitnodiging van Le Boat. Voor de boten heb je geen vaarvergunning nodig. De organisatie is in negen landen actief. In eigen land heeft Le Boat een basis in Nieuwpoort.
• Op Canal du Midi zijn meerdere routes mogelijk. Wij voeren van Narbonne naar Homps.
En dan is het zo ver: we draaien Canal du Midi op. Een stukje Unesco-werelderfgoed, dat ontworpen werd door ene Pierre Paul Riquet. In 1681 was het kanaal klaar, enkel jaren later zorgde Vauban voor nog wat aanpassingen, zoals de bouw van meer dan 40 aquaducten. We zijn nog maar net Canal du Midi opgevaren wanneer we zo’n eerste aquaduct overvaren: de Pont Canal de Cesse is indrukwekkend om te zien.
“Met twee boten in één sluis: het blijft spannend”
Onze volgende stopplaats is een voltreffer. Le Somail is een pittoresk dorpje. In de haven sluiten we ons aan op de elektriciteit eindelijk kunnen de gsm’s opgeladen worden en vullen we het water bij. Na een eerste terrasje doen we een ontdekking van formaat: boekhandel Le Trouve Tout du Livre van madame Gourgues. Een reusachtig gebouw met duizenden boeken, van goedkope paperbacks tot zeldzame edities. Dit is een plek waar we uren zouden kunnen blijven, ware het niet dat we wat verderop in de straat nog een andere must-visit gezien hebben: een ijssalon met overheerlijk zelfgemaakt ambachtelijk ijs en dito milkshakes. De beste manier om af te koelen, want een duik nemen in Canal du Midi zelf is helaas verboden.
De volgende dagen wisselen we het varen af met korte stops in schattige dorpjes, waar vaak ook wijnkastelen te bezoeken zijn, en trotseren we een nieuwe reeks sluizen. Hier op Canal du Midi telkens mét sluiswachter. Ook nieuw: om de wachttijden op deze drukke route te beperken moeten we telkens met twee boten tegelijkertijd in de sluis, telkens opnieuw een heel spannend moment. Onze voorlaatste avond willen we opnieuw in de natuur doorbrengen. De volgende dag willen we immers al naar eindhalte Homps varen, om daar de nacht al in de haven door te brengen, want het uitchecken zelf is al om 9 uur ’s morgens. We meren aan tussen de wijnvelden en genieten van een glas rosé op het bovendek. Terwijl we genieten van een concert van duizenden krekels, vliegt een ijsvogel voorbij. Wat een magisch moment!
Nog meer tips voor waterpret vind je hier.