Skiën tussen bergtoppen en sprookjesdorpen, de winterse magie van SkiWelt Wilder Kaiser-Brixental

In het hart van de Kitzbüheler Alpen ligt een van de grootste en populairste skigebieden van Oostenrijk. SkiWelt Wilder Kaiser-Brixental heeft dan ook alles waar een wintersporter van kan dromen: een gevarieerd skigebied, charmante dorpen, gezellige berghutten en een uitstekende après-ski.

Het is eigenlijk vreemd, bedenk ik aan het treinstation van Wörgl, dat ik nooit eerder in SkiWelt Wilder Kaiser-Brixental ben geweest. Voor me doemen de imposante Kitzbühler Alpen op, thuisbasis van het op een na grootste aaneengesloten skigebied van Oostenrijk. Al decennialang is dit een uiterst populaire bestemming voor skiërs en snowboarders; voor mij is het een eerste kennismaking. Een taxiritje later sta ik in mijn hotel in Söll, een van de negen charmante dorpen rond het Kaisergebergte, waar de receptionist me met een brede glimlach welkom heet in het oosten van Tirol. Buiten is het koud maar zonnig, en dan al weet ik: dit wordt leuk.

360 graden uitzicht

Mijn eerste skidag begint in Ellmau, onder een staalblauwe hemel. Vanaf de Hartkaiserbahn zweef ik in alle stilte omhoog, terwijl beneden de eerste bochten al in de poedersneeuw worden getrokken. Boven aangekomen strekt een witte wereld van brede, zonovergoten pistes zich uit, verbonden door moderne liften en omringd door panorama’s die zo groots zijn dat je even vergeet dat je eigenlijk gekomen bent om te skiën. De rode afdaling richting Scheffau wordt meteen mijn favoriet: speels, licht golvend, met onderweg charmante hutten waar de geur van versgebakken Kaiserschmarrn me dwingt om even te pauzeren.

Wilder Kaiser blijkt al snel een paradijs voor rustige cruisers die houden van lange afdalingen, maar biedt ook verrassend uitdagende stukken. De zwarte piste bij de Hohe Salve bijvoorbeeld, een van de mooiste uitzichtpunten van de hele regio, test mijn benen en mijn moed. Boven waait een frisse wind, maar het zicht – 360 graden over de Kitzbüheler Alpen – maakt alles goed. Ik blijf even staan, adem diep in en laat het landschap op me inwerken. Dit is wintersportgeluk in zijn puurste vorm.

Lederhosen en Gröstl

’s Middags schuif ik aan bij de Rübezahlalm, een sfeervolle berghut waar de ober, in traditionele lederhosen, me Gröstl aanraadt – aardappelen, spek en een perfect gebakken spiegelei. Terwijl ik mijn bord leegeet, hoor ik achter me een accordeon aanslaan; een klein groepje Tirolers zingt zachtjes mee. Buiten dwarrelen inmiddels kleine sneeuwvlokjes naar beneden.

Na de lunch zet ik koers richting Westendorf, aan de andere kant van het massief, dat in populaire weken wel een Nederlandse enclave lijkt. De sfeer is kort na de middag al behoorlijk uitgelaten en ook de pistes zijn anders; sportiever en uitdagender. Vooral de afdaling vanaf de Choralpe blijkt een kuitenbijter die mijn volledige concentratie vergt.

Meer dan skiën

De volgende ochtend doe ik het wat rustiger aan, want Wilder Kaiser is meer dan skiën alleen. Op de agenda staat een winterwandeling door de bossen rondom Going. Met stijgijzers onder mijn schoenen volg ik samen met een gids een smal pad langs bevroren beekjes en sneeuwbeladen dennentakken. De wereld is gedempt, alsof iemand het geluid van de Alpen op fluisterstand heeft gezet.

Maar dan begint het toch weer te kriebelen: na de lunch in het pittoreske Going, dat aanvoelt als een authentiek Alpenpostkaartje, neem ik de lift naar de Astberg en zoef via heerlijk brede rode en blauwe pistes en lange moderne liften via de Hartkaiser, de Eiberg, de Zinsberg en de Hohe Salve – een flinke tocht die me zowat de helft van het skigebied laat zien – weer richting Söll, waar ik in de bruisende après-skibar Moonlight de avond sfeervol inzet.

Een dag later heb ik een afspraak in Schaffau, waar ik met mijn Wilder Kaiser GuestCard een (gratis) tour heb geboekt langs de sneeuwfabriek en het pistenbully-depot. Het is een interessant tussendoortje, maar op mijn laatste dag in SkiWelt Wilder Kaiser-Brixental wil ik ook nog even naar de top. De lucht is helder, de sneeuw vers, en de zon kleurt het Kaisermassief goud. Ik maak mijn laatste bochten, soepel en licht, en wanneer ik halverwege de afdaling even stop en uitkijk over het dal, voel ik dezelfde mengeling van vreugde en weemoed die elke goede winterreis met zich meebrengt. Wilder Kaiser heeft zich niet opgedrongen, maar heeft me zachtjes veroverd met zijn eenvoud, zijn gastvrijheid, zijn overweldigende natuur.