Radio 2-coryfee Christel Van Dyck schreef een boek: “Ik had geen zin om uit te bollen”

Christel Van Dyck mag dan officieel wel met pensioen zijn, stil heeft de voormalige radiopresentatrice van Radio 2 niet gezeten. De afgelopen maanden wijdde ze aan haar boek, ‘60. Et alors?’, waarin ze via gesprekken met bekende Vlamingen onderzoekt wat het betekent om een zestigplusser te zijn. “Alvast een tipje van de sluier: er is nog leven na je zestigste!”

“Ik ben niet iemand met een bucketlist”, antwoordt Christel (64) op mijn vraag hoe ambitieus ze nog is en wat ze de komende jaren nog allemaal wil verwezenlijken. Zelfs haar eerste boek, vanaf dinsdag te koop in de boekhandel, was blijkbaar geen item op een afvinklijstje. “Pas op de dag van mijn laatste uitzending, toen ik bij De zevende dag te gast was, vroeg Lisbeth Imbo me wat ik ging doen. Waarom schrijf je geen boek, opperde ze. Pas dan is dat idee beginnen te rijpen.”

Voordat we het over ‘60. Et alors?’ hebben, wil ik graag weten hoe jouw ideale zondag eruitziet.

“Op een ideale zondag sta ik op tijd op, ontbijt ik en dan volgt een activiteit: een lange wandeling, een museumbezoek, een fietstochtje, om daarna uitgebreid te lunchen. Ik lunch heel graag (lacht), en kom daarna moe thuis, want bij de lunch horen toch een paar glaasjes wijn. Dan is het tijd voor de koers. Ik vind het best jammer dat het wielervoorjaar er net op zit, al zal ik straks ook met plezier naar de Tour de France kijken. Op zondagavond bezondig ik me aan bingewatching, en eigenlijk zou ik daarmee moeten stoppen, maar het is te verslavend. Ik vond Adolescence heel goed, net als Toxic Town, maar mijn absolute aanrader is True Detective. Ook The White Lotus en Succession vond ik uitstekend.”

Fantastische series. Ik had ook niet meteen verwacht dat je ‘The Real Housewives of Antwerp’ zou zeggen. Al speelt zich dat grotendeels wel in jouw buurt af (Christel woont op een boogscheut van Brasschaat, red.).

“Ik heb dat dus in één dag bekeken, alle zeven afleveringen na elkaar (kijkt beschaamd). Ik wist niet wat ik zag. Ik kon haast niet geloven dat het niet gescript was. En dat ik ernaar bleef keken. Afijn, dat is dus meteen ook mijn zonde: bingewatchen. Ik vind het eigenlijk verschrikkelijk. Toch kan ik er niet mee stoppen. Ik lees gelukkig ook nog veel.”

“Ik heb het gevoel dat ik op een hoogtepunt ben gestopt”

Toch heb je het afgelopen jaar de tijd gevonden om een boek te schrijven.

“Klopt. Ik ben na mijn laatste radio-uitzending met Lisbeth Imbo gaan brainstormen over een boek. Het zou een interviewboek worden, omdat ik in mijn leven zoveel interviews heb afgenomen en daar dus een zeker metier in had. En plots kwam het idee van die zestigplussers aan bod. Voor mij was zestig worden namelijk een kantelpunt in mijn leven. Ik verloor mijn mama, wat een heel moeilijk afscheid was. Ik ben na vele jaren opnieuw gaan samenwonen. Ik werd voor het eerst oma. Mijn papa is na verloop van tijd naar een woonzorgcentrum verhuisd. Het ouderlijk huis moest leeggemaakt worden, wat heel veel herinneringen opriep. Niet veel later moest ik beslissen over mijn eigen carrière. Ik heb lang getwijfeld om op mijn vroegste datum met pensioen te gaan. Ik kon nog wat langer blijven werken, maar heb vorig jaar toch beslist om te vertrekken. Om maar te zeggen: je begint op een gegeven moment een bilan op te maken van je leven. Ik vroeg me af hoe andere mensen van mijn leeftijd daarmee omgingen.”

Je hebt voor twaalf bekende generatiegenoten gekozen, onder wie Petra De Sutter, Dirk De Wachter, Linda De Win, Christine Mussche en Bart Moeyaert. Is je iets bijzonders opgevallen aan die interviews?

“Dat ze allemaal wel tevreden waren met hun keuzes in het leven. Ik heb natuurlijk mensen gekozen met een rijkgevulde carrière. Misschien is tevreden terugblikken dan ook wat makkelijker. Maar ik herkende die tevredenheid wel.”

Jij hebt geen spijt dat je gestopt bent als radiopresentatrice?

“Nee, omdat ik naar mijn gevoel op een hoogtepunt ben gestopt. De Rotonde was mijn meesterwerk, het mooiste wat ik ooit op de radio heb mogen doen. Ik krijg nog steeds reacties op dat programma. Ik had dus het gevoel: het beste en mooiste heb ik gehad. In principe kon ik nog een paar jaar blijven werken op de radio; ik deed het ook nog wel graag, maar wist dat er nog weinig nieuwe uitdagende dingen op mijn pad zouden komen. En in uitbollen had ik geen zin. Met pensioen gaan is toch een heel belangrijk moment in je leven; als je dat in schoonheid kunt doen, is dat een zegen. Ik wilde met mooie herinneringen vertrekken.”

Is het boek ook in zekere zin een aanklacht tegen ‘ageism’, tegen de vooroordelen naar oudere mensen toe?

“In zekere zin natuurlijk wel. Ik hoor van generatiegenoten die nog aan het werk zijn dat het op de werkvloer niet altijd makkelijk is. In de media al zeker niet, als vrouw. Toch is mijn boek geen pamflet maar wat ik wel wou meegeven is dat we niet genegeerd mogen worden. We zijn met veel en we hebben ervaring en capaciteiten, die mooi kunnen aansluiten bij de skills van de jongere generatie. Professor Piet Hoebeke, die ook in het boek staat, zei me dat hij nu pas op het toppunt van zijn kunnen staat. Ook Lieve Blancquart, die de foto’s voor het boek genomen heeft, pleit voor een maatschappij waarin ouderen hun ervaring kunnen doorgeven. Ook na je zestigste moet je je stem nog kunnen laten horen.”

Waar liggen jouw ambities voor de komende maanden of jaren?

“Ik heb nooit een bucketlist gehad, ook nu niet. Ik zie dus wel wat er op me afkomt. Voorlopig ben ik bezig met de promotie van dit boek. Verder weet ik het nog niet. Ze mogen me altijd vragen om een gastprogramma te presenteren op de radio. Of misschien komt er nog wel een ander boek. Ik vind: je moet geen te grote ambities koesteren, anders word je ongelukkig.”

‘60. Et alors?’ van Christel Van Dyck en Lieve Blancquaert (uitgeverij Pelckmans) ligt vanaf dinsdag in de boekhandel.