Leah Thys, de grand dame van de Vlaamse acteerwereld, wordt aanstaande zaterdag tachtig. En ze viert dat met een langverwachte biografie. In ‘Leah Thys – De rollen van mijn leven’ bespreekt ze haar rol als dochter, zus, docent, actrice en echtgenote, en toont ze de vrouw achter de personages.
Leah Thys is al decennialang een grote actrice op het kleine scherm. Al sinds de vierde aflevering in 1995 geeft ze in de Vlaamse tv-soap Thuis gestalte aan de fiere, maar pittige mater familias Marianne Bastiaens. Maar dat is lang niet het enige succesverhaal op haar palmares. Na een onbezonnen start als Limburgse kleuterjuf bouwde deze grande dame vanaf de late jaren 1960 een indrukwekkende carrière uit, op televisie en vooral in haar geliefde theater. Als docente begeesterde ze generaties acteurs en actrices in onder andere de Britse Guildford School of Acting. Aan het conservatorium in Brussel ontdekte ze het talent van Veerle Baetens, James Cooke en nog vele andere studenten. Als zangeres bracht ze Marlene Dietrich opnieuw tot leven. En ook naast het podium schonk het leven haar verschillende liefdevolle rollen, onder meer als dochter en echtgenote, en als zus van actrice Chris Thys en tv-kok en modejournaliste wijlen Germaine Thys.
‘Waarom zou je een biografie uitgeven? Het idee leek me nogal exhibitionistisch.’ Het zijn de eerste twee regels uit uw biografie. Vindt u dat nog steeds?
“Tot op zeker hoogte wel, maar ik heb er inmiddels vrede mee genomen dat deze biografie bestaat. Van nature ben ik niet iemand die graag over zichzelf praat.”
“Ik was tijdens het schrijfproces bij momenten verbaasd over wat ik allemaal gedaan had”
Mag ik daaruit besluiten dat het een moeilijk proces was?
“Toen ik na veel aarzelen en overwegen beslist had om die biografie te maken, ging het best vlot. Ik vond het vooral een boeiend proces. Het is een enorm lang pad dat je bewandelt, van je jeugd tot het heden. En door daarover na te denken, en te beseffen dat de tijd vliegt, krijg je toch een andere kijk op je leven. Omdat je morrelt aan je hoofd, komen er zaken naar boven waar je al heel lang niet meer aan had gedacht. Dat vond ik interessant.”
U blikt in het boek terug op acht decennia. Doet u dat met trots?
“Op sommige dingen die gelukt zijn in het leven, ben ik wel fier; op andere dingen minder. Het is in ieder geval een boeiend leven geweest. En ook ontzettend druk. Ik was tijdens het schrijfproces bij momenten verbaasd over wat ik allemaal gedaan had.”
Hoe zwaar is het om een leven open en eerlijk te beschouwen, en het publiek daarop een inkijk te bieden?
“Dat is niet makkelijk. Er zijn zaken die bijna onmogelijk zijn om over te praten; dingen die in een ‘jardin secret’ zitten, waar discretie heerst. Het was een proces vol wikken en wegen. Bovendien nam het heel wat tijd en energie in beslag om dit boek te maken. Het vereiste praatsessies van uren aan een stuk. Achteraf dacht ik: fuck, waarom ben ik hieraan begonnen?” (lacht)
Wat is het antwoord op die vraag? Misschien om iets tastbaars achter te laten?
“Ja, misschien wel. Om te bewijzen: I’ve been here, I’ve lived. Tegelijkertijd denk je dan: wie in godsnaam wil dit allemaal van mij weten?”
U bent een van de bekendste actrices van het land. Heeft u ooit stilgestaan bij de minder prettige kanten van dat succes?
“In het begin van mijn carrière wilde ik alleen maar spelen. Ik wilde aan een publiek tonen wat ik in mijn mars had. Op dat moment kon ik me niet voorstellen wat de adoratie van een miljoen mensen zou betekenen. Dat je een deel van je vrijheid opgeeft om je droom na te jagen, daar sta je op jonge leeftijd niet bij stil.”
De passie voor acteren spat van de pagina’s in uw memoires. Dooft die passie nooit uit?
“Als er geen passie meer zou zijn, zou ik het niet blijven doen. Acteren geeft me nog steeds een bevredigend gevoel, al word je met ouder worden natuurlijk wel kieskeuriger. Maar ik ben nog ambitieus. Ik hoop nog ooit in een mooie film te mogen spelen. Ik keek afgelopen week naar de serie 1923 met Harrison Ford en Helen Mirren. Helen is exact even oud als ik. Het is dus niet zo dat een rimpel meer automatisch betekent dat je geen interessant mens kunt spelen.”
Nog even over uw 80ste verjaardag: wordt er gevierd of toch ook wel getreurd?
“Beide. Ik mag me volgend weekend aan een leuk feest verwachten, maar afgezien daarvan vind ik het niet leuk om tachtig te worden. De realiteit dringt zich dan op, en die zegt dat ik niet meer zoveel tijd heb. Het leven wordt korter, zoveel is zeker.”
‘Leah Thys – De rollen van mijn leven’ (Lannoo) ligt vanaf dinsdag bij de boekhandel.
