In de luwte van legende Doe Maar werkt oprichter en toetsenist Ernst Jansz aan een mooi oeuvre luisterliedjes. Op het nieuwe ‘Een liefdeslied’ vertelt hij het bijzondere verhaal van zijn vader en moeder, en hoe zij ondanks alle tegenslagen overeind bleven. “Toen ik voor het eerst in Indonesië kwam, besefte ik dat ik mijn moeder moest vragen hoe ze het in godsnaam had gedaan.”
“Ik vond het jammer dat dat nog niet gebeurd was, dat de geschiedenis niet van begin tot einde was verteld. En dus besloot ik om dat maar eens te doen. Een tweede reden is dat ik tijdens de pandemie probeerde liedjes te schrijven over de situatie in de lockdowns, maar de woorden niet vond. Toen dacht ik terug aan mijn ouders, hoe ze samen de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt, en ik ontdekte parallellen tussen beide periodes. Waarop de woorden voor liedjes me als vanzelf te binnen vielen.”
Het hele verhaal, dat wil zeggen dat het ook gaat over twee mensen in het verzet, een man in een concentratiekamp… Toch heet de plaat kortweg ‘Een liefdeslied’. Die relatie blijft de essentie?
“Dat is voor mij inderdaad de kern van de zaak. Liefde is een van de mooiste verworvenheden, die net in dat soort moeilijke tijden een heel belangrijke rol kan spelen. Al die vreselijke dingen die in die oorlog gebeurden en de moeilijkheden die ze ondervonden in het verzet, werden eigenlijk overwonnen door de liefde tussen die twee mensen. Doordat ze die in stand konden houden, en voor elkaar bleven zorgen, ook al waren ze ver van elkaar verwijderd. Ze bleven toch aan elkaar denken, en voelden de steun van de ander. Dat vind ik heel mooi.”
In het boek bij de plaat kruip je in de huid van je moeder, en gebruik je haar woorden om het verhaal te vertellen. Waarom niet die van je vader?
“Dat heeft een heel simpel antwoord: omdat ik mijn moeder heb geïnterviewd, ergens rond 1985, en eigenlijk heb ik dat bijna letterlijk overgeschreven voor het boek. Voor die passages waarin zij spreekt, moest ik niet in haar huid kruipen, ik had haar eigen woorden om weer te geven wat ze had meegemaakt. Eigenlijk denk ik dat ze blij was dat ze het allemaal eens kon vertellen, eenmaal mijn vader gestorven was. Ze vertelde het gretig, nam geen blad voor de mond.”
Ondanks alle liefde was het geen gemakkelijke relatie. Al in de oorlog hadden jullie ouders wat tegenwoordig een ‘open relatie’ heet. Daar schrijf je heel mooi over in het nummer ‘Dansen met een ander’.
“Ik heb briefwisseling tussen hen gezien van nog voor de oorlog, waaruit blijkt dat mijn vader een ander meisje gezien had. Mijn moeder schreef hem dat ze hem vergaf, maar dat hij moest weten wat hij haar had aangedaan. Na de oorlog, toen hij het concentratiekampsyndroom ontwikkelde en depressief werd, leerde mijn moeder dan weer een andere man kennen: een volbloed Indonesiër waar ze een relatie mee begon. Dat mijn vader daar vrede mee had, is wel heel bijzonder. Het deed hem pijn, maar hij gunde haar dat. Dat vind ik een heel mooi en teder gegeven.”
‘Een liefdeslied’ is nu uit als boek met plaat. Ernst Jansz speelt op 18 juli op de Gentse Feesten.