Een vijfde ‘Goes Classic’ mét een ‘Best of’ er aan vastgeplakt, dat moet wel een jubileum zijn. Gestoken in zijn mooist gestreken pitteleer viert Helmut Lotti de dertigste verjaardag van zijn meest succesvolle franchise.
“Vanzelfsprekend. We hadden vooraf al gezegd dat dit zou volgen. Mensen denken altijd dat het bij mijn projecten óf-óf is, maar het is juist én-én. Dit stond al lang in de agenda, toen we besloten om die tweede metalplaat te maken. Wat dacht je dan? Dat ik een half jaar met mijn vingers ging zitten draaien? Daar had ik geen zin in. En dus hebben we er een vervolg aan gebreid dat ons nog wat fijne concerten en festivals heeft opgeleverd.”
De wereld van de klassieke muziek voelt onmetelijk. Ik vermoed dat het niet moeilijk was om daar nog een ‘Goes Classic’-editie uit te halen?
“Dat lijkt misschien zo, maar zo eenvoudig is het niet. Ik heb al zeventig nummers opgenomen in die Goes Classic-reeks, dus de grootste hits uit die wereld heb ik al gehad. En zoveel echt bekende nummers in dat genre zijn er nu ook weer niet. Zeker niet omdat we ze ook rechtenvrij willen hebben. Er zijn er een paar die nog op mijn verlanglijstje staan, maar die nog niet in het publiek domein zijn. Daarom heb ik deze keer drie nummers zelf geschreven.”
Op de vrijgave van ‘Nessun Dorma’ van Puccini zat je al even te wachten, niet?
“Tot voor kort hadden zijn erven nog inspraak in de arrangementen en kon onze versie niet opgenomen worden. Zelfs al speelden we die al jaren als slot van ons concert. Wij weken te ver af van de originele versie, en dat vind ik ook belangrijk. Ik wil er mijn eigen ding mee kunnen doen, niet gewoon kopiëren hoe het doorgaans wordt gedaan.”
Wat betekent het ‘Goes Classic’-verhaal eigenlijk voor je? Het is een deel van Helmut, maar niet de hele Helmut, lijkt me.
“Het is toch het grootste deel, dat waardoor mensen overal me kennen, of toch in een vijftiental landen. Het concept heeft dus veel deuren geopend, tot in Amerika toe. Ik hoor van mijn manager dat daar nu opnieuw betaalzenders geïnteresseerd zijn om het concert uit te zenden. Dat is fijn. En natuurlijk wilde ik daar dingen naast doen. Na tien jaar hetzelfde repertoire, krijgt een mens goesting in iets anders. En dan heb ik dat gedaan, om ook weer terug te keren. Zelfs al heb ik een haat-liefdeverhouding met Tiritomba. Ik ga het toch altijd zingen, ik deed het zelfs in een metaljasje. Nu, in Duitsland geven ze dan weer niet om dat lied. Als ik daar Du, Nur Du Allein zing, zijn ze gelukkig.”
Er zingen veel gasten met je mee op deze editie, waarvan de opmerkelijkste toch Silvy De Bie is.
“Tja, we kennen elkaar al van het prille begin hé. Mijn vader en haar moeder hebben overigens nog samen een singletje uitgebracht. Het plan was eigenlijk niet om zoveel gasten te hebben, maar al doende ontdekten we dat naast de beoogde duetten nog een paar andere nummers zich daartoe leenden. En zo ging het ook bij Together Tonight. Het was voor haar inderdaad niet evident om eens in dit universum te zingen. Ze is buiten haar comfortzone moeten gaan.”
Her en der liet je optekenen dat dit het einde van het ‘Goes Classic’-tijdperk is.
(zucht) “Journalisten hé. Die stellen me vragen, en dan antwoord ik. Maar neen, ik wéét dat toch nog niet wat ik binnen zoveel jaar ga doen? Ik ben daar nog niet mee bezig, ik zie wel wat er gebeurt.” (mavs)
‘Helmut Lotti Goes Classic – 30 Years Jubilee Edition’ is nu uit. Concertdata: www.helmutlotti.com