Na een erg naar binnen gericht debuut, richt Johannes Verschaeve zich op ‘Contact’ naar de buitenwereld. Op zijn tweede plaat als Johannes Is Zijn Naam krabbelt hij recht na de crash van enkele jaren geleden.
‘Johannes maakt contact’, dat was het basisconcept van de plaat?
(knikt) “Niet van bij het begin, maar gaandeweg merkte ik: dit wordt het. De eerste plaat wilde ik zuiver houden, heel afgebakend rond de ik-figuur. Ik heb toen zelfs bewust nummers níét gebruikt die meer gingen over opgesloten zitten in je hoofd. Want ik wist al dat de opvolger een soort Deel Twee zou zijn, opener naar de buitenwereld. Op een bepaald moment had ik het woord ‘contact’. Ideaal, dacht ik: een algemeen én technisch begrip, waar iedereen in kan zien wat hij wil. Ik plak er liever geen definitieve uitleg op. Maar een plaat heeft een titel nodig, en dit voelde goed.”
Twee jaar geleden ben je mentaal zwaar tegen de muur geknald. Hoe gaat het nu?
“Goed. Die crash kwam onverwacht. Alles liep eigenlijk prima, tot ik corona kreeg en zwaar ziek werd. Mijn zenuwstelsel raakte ontregeld, ik kon niet meer slapen, belandde in een vicieuze cirkel van insomnia en depressie. Ik moest álles afzeggen, ook mijn eigen concerten. Voor het eerst moest ik publiekelijk toegeven dat ik niet meer kon. Zo’n depressie is een stroom die je meesleurt. Je vecht, maar de stroom wint. Ik kon zelfs geen boeken meer lezen, geen muziek meer verdragen. Niets kwam nog binnen: dat was het ergste, maar het was niet anders. Ik moest wachten tot ik de bodem bereikte, om dan langzaam opnieuw omhoog te kruipen dankzij therapie, medicatie, werken in een boekenwinkel om structuur en menselijk contact te hebben in je leven… en dan voorzichtig weer op een podium staan. Dat was een overwinning: we zijn terug. Ik voelde opnieuw plezier.”
Heeft die crash er ook voor gezorgd dat je nu zo nadrukkelijk op zoek bent naar contact?
“Zeker. Contact is essentieel om betekenis te geven aan je plek hier. Ik ben een loner, maar ook ik heb nood aan connectie. En wat ook belangrijk is: je moet ook het contact met jezelf houden. Daar gaan twee nummers over, hoe je in de dagelijkse rush moet kunnen uitblazen, thuis simpele dingen doen, anders word je gek. Ik ben zelf ook iemand die graag grenzen overschrijdt, altijd ja zegt tegen projecten. Maar sindsdien zeg ik vaker nee.”
Muzikaal is ‘Contact’ ook echt Deel Twee. Heb je ook nieuw terrein verkend?
“Er zijn nieuwe elementen ingeslopen, zoals invloeden van hiphop en R&B. Dat hoor je in Wildernis maar ook in Ding, een cover van Ameries Thing. Voor het eerst werkte ik met echte drums, ook al zijn het samples. En er staat een ook a capella-nummer op de plaat. Maar de sfeer blijft wel dezelfde mistigheid behouden. Het is niet die high-end R&B, eerder kaduuk.” (lacht)
Is Johannes Is Zijn Naam nu volledig jij, of is het een personage?
“Het is half-half. Het woord ‘personage’ valt dan al snel, maar dat is hij ook niet echt, eerder een filter: afstand mag. Ik deel persoonlijke dingen, maar hou ze op die manier toch abstract en universeel. Zie het als een stripverhaalversie van mezelf, een Trojaans paard. Want via fictie raak je mensen soms dieper.” (mavs)
‘Contact’ is nu uit. Johannes Is Zijn Naam staat o.a. op 6/11 in Het Depot (Leuven), 12/11 in het Wintercircus (Gent), 13/11 in De Roma (Antwerpen).