Jonas Geirnaert, tv-maker, acteur, striptekenaar en sinds kort ook regisseur, is een fervent aanhanger van het Pippi Langkous-principe: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. En of hij het kan! Zijn eerste regisseeropdracht blijkt meteen een voltreffer: ‘How To Kill Your Sister’.
Op de dag van mijn interview met Jonas Geirnaert (43) gooide Streamz de hele reeks al online, en zo kon ik – puur ter voorbereiding van dit gesprek – al wat van How To Kill Your Sister zien. Of beter: in viereneenhalf uur had ik heel de reeks verslonden. Het leverde me een klein schuldgevoel op. Jarenlang was hier met man en macht aan gezwoegd, ik deed er nog geen vijf uur over om Jonas’ eerste regisseeropdracht weg te werken. “Een schuldgevoel is niet nodig; ik zie het als een compliment.”
Eerst even de verplichte openingsvraag: hoe ziet jouw ideale zondag eruit?
“Voor mensen met kinderen is dit wellicht heel herkenbaar: de ideale zondag begint met uitslapen. Dat is de laatste jaren nauwelijks voorgekomen, maar vorige zondag voltrok zich een mirakel: mijn zoon was om 7 uur wakker, is naast ons bed komen staan, maar dan snel naar de woonkamer gegaan om met Lego te spelen, waardoor mijn vrouw en ik hebben uitgeslapen tot half tien. Heerlijk! Al vind ik het stiekem ook wel leuk om al heel vroeg met de kinderen te spelen. Mijn zoon is – net als ik op die leeftijd – zot van Lego en mijn dochter tekent graag. Ik vind het geen straf om al om 8 uur met hen te spelen en te tekenen. Gelukkig hebben ze achter onze tuin het voetbalveld nog niet ontdekt; ik hoop dat we dat zo lang mogelijk geheim kunnen houden. Stel je voor dat ze voetbal als hobby opnemen. Dan zijn al onze weekends gedoemd.” (lacht)
Waar bezondig je je aan? Te veel werken misschien?
“In drukke periodes gaat het principe van gezond leven en eten al vrij snel overboord. Te veel werken is ook wel een valkuil, ja. Ik heb graag de controle over de zaken waar ik aan werk, al is zo’n reeks als How To Kill Your Sister echt een groepswerk. Je moet dan een evenwicht leren vinden tussen loslaten en controle, wat voor mij wel een werkpuntje is.”
Fierheid behoort tot de klassieke zonden. Maar in het geval van ‘How To Kill Your Sister’ lijkt het mij geoorloofd.
“Ik ben ook echt ontzettend trots op wat we met heel de cast en crew verwezenlijkt hebben, al zit ik nu in een fase – net omdat ik er zo lang aan gewerkt heb – dat ik geen frisse blik meer heb en dus alleen maar kan hopen dat het even goed is als ik denk. Het blijft in ieder geval spannend om zo’n project op het publiek los te laten en te zien wat de reacties zijn.”
Je had nog nooit eerder geregisseerd. Hoe ben jij aan deze job geraakt? En toen je hem eenmaal had, werd je dan niet overvallen door faalangst?
“Ik denk dat de makers, Pedro Elias en Evelien Broekaert, ten einde raad waren. (lacht) Ze zijn bevriend met heel wat regisseurs met veel meer talent dan ik, maar het paste blijkbaar in niemands agenda om hieraan te beginnen. Plots belde een Woestijnvis-collega me met de melding dat Pedro en Evelien nog op zoek waren. Toen ze me uiteindelijk vroegen, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik besef welk risico ze namen door mij te vragen, maar ik was al van de eerste pitch verliefd op dit project. Ze voelden dat ik er het beste van wilde maken. En natuurlijk overviel ook mij een gezonde dosis zelftwijfel. Ik heb in de aanloop naar dit project verschillende regisseurs omgekocht met een etentje, om in ruil alle kennis uit hun hoofden te zuigen. Dat heeft me veel bijgebracht. Ook toen we destijds De Dag draaiden, heb ik veel gestolen met mijn ogen.”
Als ik jouw palmares er even bij neem – en ervan uitga dat ‘How To Kill Your Sister’ een gigantisch succes wordt – dan zie ik weinig tot geen mislukkingen. Hoe kan dat?
“Echt niet alles dat ik gemaakt heb, is even goed, hoor. Als ik terugkijk naar de VRT CANVAS-reeks Neveneffecten, dan zijn er afleveringen waar ik supertrots op ben, maar ook afleveringen die in de vergeetput mogen belanden. Toch heb ik tot nu toe nergens spijt van. Ik heb niet het gevoel dat ik al een stinker heb gemaakt waar ik me voor moet schamen, maar misschien moet ik die simpelweg nog maken. (lacht) Ook How To Kill Your Sister had op zoveel manieren fout kunnen lopen. Je kunt het in de loop van zo’n traject overal verknoeien.”
“Ik heb niet het gevoel dat ik al een stinker heb gemaakt waar ik me voor moet schamen”
Wat misschien ook meespeelt in al die successen: je zoekt bewust de variatie op.
“Klopt. Ik vind het ontzettend leuk om in onbekende vijvers te springen. Na De Dag (misdaadreeks voor Play4, red.) kregen mijn vriendin Julie en ik plots heel veel aanbiedingen om overal thrillers te maken. Maar dat was toen net het laatste dat ik wilde, weer in zo’n somber universum kruipen. Ik wil niet tien jaar aan een stuk thrillerscenarist zijn. Ik vind het heerlijk om na zo’n project weer aan Kabouter Wesley te werken, of ergens een rolletje in te spelen, of zoals nu plots in de regisseursstoel te belanden. Ik val daardoor niet gauw in herhaling.”
Bestaat het gevaar niet dat je nu, op je 43ste, al haast alles hebt afgevinkt. Wat valt er nog te rapen?
“Ach, er valt nog zoveel te rapen en te maken. De speeltuin waarin ik mag spelen, is echt wel groot genoeg. Dus daar heb ik echt geen schrik voor. Het komende half jaar ga ik met Julie weer fictie schrijven, en daar kijk ik heel erg naar uit. Daarna gaapt voorlopig een grote leegte. En dat is dan weer ideaal om me te bezinnen over de toekomst. Want de projecten waar ik aan werk, zijn meestal van lange adem. Tussen nu en mijn vijftigste verjaardag kan ik misschien maar twee of drie projecten realiseren. En met ouder worden, merk ik dat het belangrijker wordt om daarin een goede keuze te maken. Ik ben nu minder impulsief dan toen ik twintig was. Misschien moet ik wel iets maken met wat meer maatschappijkritiek. Dat heeft How To Kill Your Sister niet, en dat was ook nooit de bedoeling. Die reeks heeft genoeg bestaansrecht; het gaat over twee zussen die zoveel ellende hadden kunnen vermijden door te babbelen over pijnlijke zaken. Maar toen we hier jaren geleden aan begonnen, zag de wereld er wel anders uit. Rusland was Oekraïne nog niet binnengevallen, in Gaza was het niet zo erg als nu. Soms worstel ik wel wat met mijn geweten. Moet ik niet wat anders maken momenteel, iets met meer maatschappijkritiek? Die innerlijke strijd voel ik wel.”
Het zou zomaar kunnen dat ‘How To Kill Your Sister’ straks internationaal wordt opgepikt; de reeks speelt zich immers in België, Frankrijk en Spanje af. Hoop je op internationaal succes?
“Het heeft wel potentieel, denk ik. Het thema is universeel genoeg om ook in andere landen te scoren. Laat ons hopen dat How To Kill Your Sister straks nog gaat reizen.”
‘How To Kill Your Sister’, vanaf 3 september op Play 4 en GoPlay, en nu al integraal op Streamz.