Met ‘The Final Reckoning’ komt er – en nu citeren we Tom Cruise – finaal een einde aan het ‘Mission Impossible’-avontuur. Jammer, want de MI-reeks is zeker een van de beste franchises in het filmmedium. Deel 8 is het vervolg op ‘Dead Reckoning Part I’ uit 2023.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: The Final Reckoning duurt lang – bijna drie uur – en sleept om die reden een pak overbodige ballast met zich mee. Vooral het eerste uur mist punch, viriliteit en vooral adrenalinestoten. Want Tom Cruise wil zijn MI-epos netjes afsluiten, en – en passant – alle losse eindjes wegwerken.
Vandaar dat de film doorspekt is met flashbacks en verwijzingen naar vroegere films. Daar hebben wij niks op tegen, al breekt dit wel serieus het ritme.
Warrig plot
Wat nog meer het ritme breekt zijn de vele praatscènes in het eerste deel van de film. Wij begonnen al onrustig in onze stoel op en neer te wippen. Al dat gepraat en gefluister is bedoeld om ons wegwijs te maken in het verhaalplot. Al had dat op ons net het tegenovergestelde effect. We snapten er steeds minder van.
Ethan wordt ons onderweg net niet geportretteerd als de nieuwe messias, want enkel hij kan volgens zijn entourage – en de president – de wereld redden van de ultieme ondergang. En wij? Wij wilden Ethan vooral kogels zien ontwijken, of roekeloos de binnenstad van Parijs of gelijk welke fotogenieke grootstad zien onveilig maken. Over dat plot kunnen we kort zijn: die is warrig en gaat vaagweg over een AI-programma, genaamd The Entity, dat de wereldspelers tegen mekaar wil uitspelen, en zowaar uit is op de totaalheerschappij.
Alfamannetje
Met het verstrijken der jaren, is Ethan Hunt ook sentimenteler geworden. Met het welzijn van zijn team als Hunts’ opperste prioriteit. Want onderweg moeten er weer hartverscheurende keuzes worden gemaakt.
MI staat al zeven afleveringen voor rennen, springen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan. Ook nu weer wordt er gelukkig gerend dat het een lieve lust is. Want Cruise is een viriel baasje en bovenal een alfamannetje. Dat wil hij tonen. Groot gelijk, want ondanks zijn leeftijd – bijna 63 jaar oud – beschikt hij over het afgetrainde lichaam van een sportman in topvorm.
Als wij aan Mission Impossible denken, herinneren wij ons vooral de vele straffe stunts. Deze keer blijven we lang op onze honger zitten. Pas halfweg demarreert de film eindelijk naar een hogere versnelling, met op het einde een adembenemende stuntscène tussen twee dubbeldekkers hoog in de wolken.
Laten we eerlijk zijn; het zijn net die over-the-top actiesequensen die de voornaamste bestaansredenen van de MI-reeks vormen. Plus het feit dat alles netjes in beeld is gebracht, dit zonder al te veel storende bewerkte CGI-beelden en andere speciale effecten. Neen; de actiescènes komen authentiek over. Cruise doet nog steeds al zijn stuntwerk zelf. Respect, zoveel is zeker.
Dat Cruise zijn afscheid als Ethan Hunt meent, bewijst de finale sequens van deze film. Hoewel, never say never again, om zijn collega James Bond te quoten.
Slotsom; The Final Reckoning is degelijk vakmanschap, al dit is helaas niet de vonkende apotheose waarop we zo hadden gehoopt.