In een ideale wereld is Natali Broods te bewonderen in elke nieuwe Belgische televisie- of filmproductie. Maar met een rolletje in de nieuwe Streamz-fictiereeks ‘De big fuck-up’ en eentje in de Waalse film ‘En vous croit’ mogen wij, fans van de sympathieke actrice, ook al in de handjes wrijven.
Naar goede gewoonte begint mijn interview met Natali Broods (49) met de nodige smalltalk; dit keer over reizen, en meer bepaald over Griekenland. Natali is net terug, ik sta op het punt te vertrekken. We bevinden ons in de Botanic Sanctuary, Belgiës chicste hotel, waar Streamz een zolderkamertje heeft afgehuurd voor interviews met de cast. Ik spot Willem De Schryver en Tom Vermeir, maar ik heb een betere keuze gemaakt; Natali heeft namelijk een primeur. “Ik heb samen met scenariste Ans Vroom een filmscenario geschreven en we hebben net met succes het hele parcours bij het Vlaams Audiovisueel Fonds doorlopen. We hebben een akkoord gekregen voor scenariosteun, ontwikkelingssteun en productiesteun. Het was spannend om te wachten, elke ronde opnieuw, maar het schrijven van het scenario bleek ontzettend leuk.”
Straks meer daarover; wil je eerst wat kwijt over je ideale zondag? Als ik het me goed herinner, dan was jij niet zo’n zondag-fan.
“Klopt, en dat ben ik nog steeds niet. Maar natuurlijk, als je kinderen hebt, apprecieer je die dag rust. Toch ben ik altijd weer blij als het maandag is. Ik heb die hysterie over het weekend nooit gesnapt. Je hoort dan op de radio dat het bijna weekend is, alsof iedereen daar naar uitkijkt. Ik spreek natuurlijk vanuit een luxepositie: ik doe mijn werk ontzettend graag. En ik prijs me daarvoor gelukkig. Nog erger dan een zondag vind ik een ‘vermomde zondag’, een feestdag in het midden van de week. Alles is dan dicht. Ik kan niet zo goed tegen die verplichte lamlendigheid. Ik heb het trouwens ook niet zo voor de winter. Elk jaar vind ik het moeilijk wanneer de zomer voorbij is. De herfst kan soms nog wel fijn zijn, maar in de winter krijg ik het lastig. Misschien moet ik wat meer in een warm buitenland werken tijdens de koude maanden, al is dat in mijn beroep niet zo simpel.”
“Ik schrik er soms van dat ik al zo lang aan het spelen ben”
Waar bezondig je je aan?
“Ik heb wel wat last van stemmingswisselingen, wat voor mijn omgeving een beetje onaangenaam is. Misschien slaap ik wat te weinig. En ik ben vrij ongeduldig. Dat wachten op een antwoord van het VAF was bijvoorbeeld nog het lastigste voor mij in heel dat proces.”
Ik wist zelfs niet dat jij überhaupt plannen had voor een eigen film.
“Ik lange tijd ook niet. Ik liep wel al een tijdje rond met een idee voor een film, maar ik wist niet of ik het wel kon – zo’n scenario schrijven. Mijn man zei op een gegeven moment: probeer het en kijk of het lukt. Ik ben dan twee weekends naar Brussel gegaan, op schrijfretraite, dat ging best goed maar na een tijdje merkte ik dat ik iemand nodig had om mee te pingpongen. Toen ben ik Ans tegengekomen, die al had geschreven aan de reeks Assisen en die ik van ziens wel kende. Het klikte heel goed tussen ons, en ik heb dan aan haar gevraagd of zij het zag zitten om mijn idee samen verder uit te werken. Dat vond ik trouwens iets heel kwetsbaars: voor hetzelfde geld vond ze mijn idee of uitwerking niet goed. Maar dat bleek gelukkig niet het geval. Met ons scenario zijn we dan naar het VAF gestapt voor ondersteuning, die we dus gekregen hebben. Fierheid is vast een van de zeven hoofdzonden, dus daar bezondig ik me nu ook aan: ik ben heel fier op ons project.”
En je film gaat over…
(lacht) “Goed geprobeerd, maar daar kan ik nog niks over verklappen.”
Je bent straks te zien in ‘De big fuck-up’, een komisch misdaaddrama dat de kijker meeneemt naar de jaren 80. Ik heb drie afleveringen bekeken, heb genoten, maar was wel verrast dat jij pas in de derde aflevering opdook.
“Ik heb zelf alleen nog maar de eerste aflevering gezien. Sowieso heb ik hier een kleine, maar fijne rol in. Ik vond het zo’n leuke wereld om in te vertoeven. Ik ben zelf geboren in 1976, dus ik heb eind jaren 80 nog bewust meegemaakt. Heel die sfeer en die stijl gaan me goed af. Ik draag nog altijd epauletten (lacht), ik heb jazzballet gedaan met die typische beenwarmers. Om dan in zo’n reeks te mogen spelen, is ronduit heerlijk. De big fuck-up is sexy, snel, speels en toch serieus. Af en toe net over het randje, maar altijd met smaak. Vuil maar stijlvol. Ik had graag een grotere rol in het geheel gehad, maar ik zat toen ook met die Waalse film en met theatervoorstellingen. Het kwam dus nog goed uit dat ik niet al te veel draaidagen had.”
Je bent 49 en volgens Wikipedia afgestudeerd als actrice in het jaar 2000. Dat wil zeggen dat jij al 25 jaar, meer dan de helft van je leven, in het vak staat.
“Ik schrik er soms van dat ik al zo lang aan het spelen ben. Die jaren op de teller betekenen wel wat, en toch moet je in dit beroep altijd weer van nul beginnen. Je moet je in elk project opnieuw bewijzen. Als ik er dan bij stilsta dat ik dit al 25 jaar doe, dan vind ik dat best pittig. Ik heb op mijn veertigste de film Façades gedraaid, waarvoor ik een Ensor heb gewonnen, en het zou wel tof zijn als ik op mijn vijftigste mijn eigen film kan draaien. Ik speel daar trouwens zelf in mee; ik heb voor mezelf een mooie rol geschreven.” (lacht)
Omdat er niet genoeg mooie rollen zijn voor vrouwen van 50? Dat hebben ze ook lang over vrouwen van 40 gezegd, terwijl jij toch werk genoeg hebt gehad de afgelopen jaren. Mooie rollen bovendien.
“Toen ik die Ensor voor Façades won, heb ik in mijn speech gezegd dat we niet per se moeten geloven dat we als actrices op de leeftijd van 40 jaar afgeschreven zijn. En als ik dan terugdenk aan de laatste negen jaar, dan heb ik heel veel werk gehad. Ik wil daar dus niet te veel over zagen. Nu denk ik: vijftig is het nieuwe veertig. En als ik naar de toekomst kijk, dan wil ik op mijn zestigste ook nog de mogelijkheid hebben om een hoofdrol te spelen. Het is natuurlijk wel zo dat we mannelijke acteurs altijd beter bedeeld hebben; een man die ouder wordt op beeld, vinden we nog altijd interessanter. Maar nogmaals: ik mag niet klagen.”
Als jij nu 25 jaar kon teruggaan in de tijd, welk advies zou je de startende Natali Broods meegeven?
“Dat ik minder bang had moeten zijn en nog meer had moeten gaan voor mijn droom. Ik was een heel verlegen meisje uit Zwijndrecht, en mag nu terugblikken op een hele mooie loopbaan, maar ik had nog onbevreesder mogen zijn.”
‘De big fuck-up’, vanaf 30 oktober te zien op Streamz.