Binnen de stadskern kreeg een klassieke halfopen eengezinswoning een verrassende uitbreiding. Waar ooit een kantoor stond dat zijn nut verloren had, verrees een volwaardige zorgunit. Deze compacte en comfortabele woning biedt vandaag een thuis aan een koppel én de moeder van de bouwvrouw.
door Kelly Cuypers
De woning ligt in een verkaveling uit 1987. Hoewel de uitbreiding in eerste instantie niet in overeenstemming leek met de oorspronkelijke voorschriften, konden die geen weigeringsgrond meer vormen. “De stad bekijkt dergelijke dossiers vandaag vanuit een versoepelde visie op zorgwonen: steeds vaker volstaat een melding, tenzij de verbouwing een aanzienlijke stedenbouwkundige impact heeft zoals hier. In dat geval blijft een klassieke aanvraag voor een omgevingsvergunning verplicht”, legt architect Urbain Van De Voorde uit.
Zelfstandig wonen
Voor het bouwkoppel kwam het idee om te gaan zorgwonen uit een heel praktische hoek. “We hadden een niet meer gebruikte bureauruimte aan de zijkant van onze woning”, vertelt bouwheer Joris. “Die ruimte leende zich perfect om om te vormen tot een kleine woonunit.” Aanvankelijk zou een tante intrekken, maar toen dat niet doorging, voelden de ouders van de bouwvrouw zich aangesproken. “Mijn moeder woont er nu alleen, sinds het overlijden van haar man. Ze blijft zelfstandig wonen, maar weet dat haar dochter en schoonzoon vlakbij zijn mocht er iets gebeuren”, zegt bouwvrouw Nele.
De verbouwing gebeurde met respect voor de bestaande woning. Het hoofdvolume bleef behouden, terwijl het bijgebouw aan de rechterzijde een extra verdieping kreeg en werd afgewerkt met strak zandkleurig plaatmateriaal en donkergrijs buitenschrijnwerk.
Gedeelde tuin
De zorgwoning telt nu twee volwaardige verdiepingen, met beneden een leefruimte en keuken, boven een slaapkamer en aangepaste badkamer. Een traplift zorgt voor extra toegankelijkheid. “De zorgunit heeft een aparte inkom en is bewust niet intern verbonden met de hoofdwoning. Beide gezinnen delen wel de tuin, die als natuurlijke overgang fungeert”, licht de architect toe. “De keuze voor zelfstandigheid kreeg ook architecturaal gestalte. De unit is compact en functioneel ingericht. In deze ‘tiny house’ is alles binnen handbereik en is het wonen zonder drempels. Tegelijk is er veel aandacht gegaan naar akoestisch comfort. Goede geluidsisolatie waarborgt privacy aan beide kanten van de tuin.”
“De zorgunit heeft een aparte inkom en is bewust niet intern verbonden met de hoofdwoning”
Uitdagingen
Hoewel het principe van een zorgunit bij een eengezinswoning algemeen aanvaard is, moest het ontwerp voldoen aan de stedenbouwkundige verordeningen. De adviseur Wonen had eerst vragen bij de traptoegang en het ontbreken van een interne verbinding, maar het dossier overtuigde door de zorgvuldige inpassing en de mogelijkheid tot latere aanpassing. De houtskeletconstructie maakte een lichte, goed geïsoleerde en toekomstgerichte uitbreiding mogelijk, zonder zware technische ingrepen.
Toekomstgericht denken
Voor de familie was het niet enkel een oplossing voor vandaag, maar ook een investering in morgen. “We wilden een functionele woning creëren die later eventueel ook voor onszelf bruikbaar is”, vertelt Joris. “Toekomstgericht bouwen is flexibiliteit voorzien: brede doorgangen, rolstoeltoegankelijkheid en een indeling die aanpasbaar is naarmate de noden veranderen.”
Hun belangrijkste tip voor wie nadenkt over zorgwonen? “Bewaar de zelfstandigheid, en denk in fases. Een zorgwoning hoeft niet meteen een zorginstelling te zijn. Door slim te ontwerpen kun je nabijheid en autonomie combineren. En onderschat de kracht van eenvoud niet: één functionele ruimte waar alles binnen handbereik is, geeft rust.”
