‘Hallo met Imke’, dit wordt dus de allerlaatste. Na zes voetbalseizoenen, zo’n 240 zondagen de kijk van voetbalanaliste Imke Courtois in uw krant. Was ook zo’n 240 keer Frank Buyse die op vrijdag en/of zaterdag op zoek moest naar la Imke. Elke week moest ze er om lachen: “Neuroot! Al op woensdag: op dat uur bel ik je! Ik moet mij dus met mijn pasgeboren kind aanpassen aan de senior writer?” Maar ze bleven elkaar graag zien. En bellen. En daarom, om af te sluiten, een Extra Large-aflevering voor haar. En een afscheidsliedje voor hem.
Onze eerste column dateert van zondag 28 juli 2019 en…
“Ik las ‘m nog eens na. Het was schrikken hoe snel het is gegaan: Sven Kums speelde nog bij Anderlecht, Vincent Kompany debuteerde als speler-trainer bij Anderlecht… Dat die zondag meteen zou verliezen tegen KV Oostende, dat al niet meer bestaat. En Anderlecht is nog steeds aan het sukkelen. Anderlecht werd het enige dat altijd terugkeerde in onze rubriek, denk ik. Want daar blééf maar van alles gebeuren. Daarom ook bleef ik altijd voorzichtig in mijn voorspellingen wanneer het eindelijk eens zou goed komen met Anderlecht. Omdat het probleem zo complex was, niet alleen sportief. En sowieso ben ik iemand die altijd de nuances zoekt. Deze week nog in De Tafel van Gert: JA of NEEN? Ik wilde in sommige gevallen beide bordjes omhoog steken! En voetbal is sowieso bij uitstek onvoorspelbaar. Dolberg was de ene week een fantastische spits en de volgende weken scoorde hij plots niet meer, snap je? Waardoor we er elke week konden over palaveren.” (lacht)
Al evolueerden we vooral de laatste twee jaar steeds meer naar een persoonlijk, wat plagerig en vrolijk gebabbel tussen een oude opa en een jonge mama.
“Waarbij ik wel waakte over wat ik over mijn dochter vertelde. Maar je begreep steeds beter dat ik niet graag alleen maar voetbalanalist was. En dat mijn mening ook maar één van de interpretaties van het spelletje is. Ik ga niet zeggen hoe moet worden gevoetbald. Dat jijzelf ook iemand bent die graag over andere zaken dan voetbal praat, speelde ook wel. Er is nog een hele wereld naast het voetbal! (denkt na) De komst van Max had daarin ook wel invloed. Ik kan nu veel naast mij neerleggen. En ik werd de afgelopen jaren natuurlijk ook ouder, wat altijd wel wat verschuivingen met zich meebrengt.”
In 2019 zaten we nog bij Trump 1, sindsdien sprong het licht omtrent de klimaatopwarming van oranje naar rood, slaat Trump 2 wild om zich heen en zitten we met twee onrustwekkende oorlogen…
“Gaza, Oekraïne… Het voelt allemaal dichter, ja. Dan haal ik liever een boek van Fernando Pessoa (Portugese schrijver en dichter, red.) uit eind 19de, begin 20ste eeuw boven, waarin wordt uitgelegd dat we in die tijd met precies dezelfde conflictsituaties worstelden. Op- en neergaande curven. Laatst zat ik zelfs in een televisiepanel waarin een eminente generaal zei dat er nog nooit zo weinig oorlogen waren als nu. Maar elke oorlog is er natuurlijk één te veel. Dus ja, ik maak me soms zorgen over wat bezig is en wat komen gaat. Al zeker als ik de beelden zie van de gebombardeerde kinderen in Gaza. Dat de mensheid zo bestaat! Maar tegelijk blijf ik denken: het leven is zo schoon…”
Hoe schoon was het voetbal de afgelopen zes jaar? Tijd voor jouw mooiste moment!
“De kampioenengoal van Toby Alderweireld in mei 2023! In die ontknoping zat alles wat voetbal kan bieden. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ook het afzwaaien van Toby, Jan Vertonghen, Sven Kums… mij heeft beroerd. Zij hebben ons zoveel voetbalplezier bezorgd. Niet dat ik daar nachten van wakker lag, maar ik besef dan weer maar eens hoe snel het allemaal gaat. Afscheid nemen, ik kan daar echt wel een tijdje in blijven hangen. Alsof ik alles nog eens afspeel in mijn hoofd om het extra lang te bewaren.”
Oké, eindrapport na zes jaar voetbaluniversiteit. Encyclopedische kennis: noem de zes laatste kampioenen. Je krijgt een tip: Club Brugge was er bij!
“Allez? Verrassend! (lacht) In 2020, 2021 en 2022 dus. (denkt na) In 2023 dan Antwerp en vorig seizoen opnieuw Club Brugge. En dit jaar dus, nog even harder nadenken… (lacht) Union! Goed hé, al onthoud ik normaal heel slecht, al zeker voetbalfeiten.”
Je werd wel hier wel zes jaar lang opgevoerd als kenner, hé? Volgende vraag: wie was in het seizoen 2023-2024 Belgisch topscorer?
“Zeg! Je weet het volgens mij zelf niet!”
Deniz Undav van Union?!
(verontwaardigd) “Maar neen, dat is al drie seizoenen geleden!”
We gaan toch op onze laatste babbel niet wéér discussiëren?
“Ik zoek het op… Wacht!”
Ik heb zes jaar op Imke Courtois moeten wachten!
(onverstoorbaar) “Zie je wel: Undav was in 2023 topscorer! Vorig seizoen was Denkey topscorer!”
Jongdementie op mijn 65ste, zou het kunnen? We moeten dringend afsluiten, Imke.
“Neen, wacht Frank, ik wil nog op de piano een afscheidsliedje voor jou spelen!”
(speelt Ruimtevaarder van Kommil Foo)
Meester Frank, ik kom waarschijnlijk morgen niet naar school…
Neen. Merci Imke!
“En nu moet ik alleen verder? Ik mag je toch nog bellen, hé. Vrijdag 9 uur, senior!”
Wat zal je meer missen: de ervaring van jouw bijna gepensioneerde voetbalprofessor of de wijze levenslessen van opa?
“Alles. (grijnst) Al op woensdag zal ik zitten wachten op je appje: wanneer wil hij bellen? En maar uitleggen aan Max: kakel maar, die rare meneer belt toch niet meer. Het zwarte gat dreigt! En toch: merci Frank! Tot snel!”