Met Club in 2018 landskampioen, met Antwerp in 2020 bekerwinnaar, vorig seizoen nieuw leven in Standard geblazen en dit seizoen AA Gent voorlopig op de vierde plaats geparkeerd. Coach Ivan Leko (47) doet weer van zich spreken. Wij schotelden hem voor hoe bazen, analisten, vrienden, dochters en vader eerder in de pers de coach en de mens in de Kroaat schilderden.
Deze eerst, mag nu wel: bij Club Brugge noemde Vincent Mannaert jou off the record eigenwijs en koppig?
Ivan Leko: “In het begin van je carrière geloof je zo sterk in je ideeën en aanpak – this way or no way dat je wel eens de discussie opzoekt. (denkt na) Met de jaren en de ervaringen aanvaard ik al iets makkelijker andere meningen, kan ik al eens aanvaarden dat your way better is than mine.”
Jouw huidige baas Sam Baro zei bij je aanstelling: “Met Ivan staat er een echte leider aan het roer.” Is dat leiderschap je belangrijkste troef?
“Het kan mij niet schelen wat hier voor mij gebeurde, leiderschap is voor mij de basis voor succes. In leiderschap zit discipline en respect, twee zaken die ik heel belangrijk vind. Ik weet alleen dat ik overal structuur en regels wil installeren. Ik zei let’s make our own way!”
Jouw vader Ivan sr. zei ooit tijdens een reportage in Split dat je eigenlijk eerder als Belg, georganiseerde mensen, dan als Kroaat, veel ‘losser’, bent geboren?
“Karakterieel ben ik nog steeds Kroaat hoor, maar niet professioneel. Als coach ben ik bijna 100 procent Belg, want dan telt louter presteren. (denkt na) Weet je, had ik als kind al: als we in school een oefening 20 keer moesten herhalen herhaalde ik ze 21 keer en op training maakte ik van zeven sprintjes van 100 meter acht sprintjes.”
Harde werker en uitstekende en ambitieuze student: nooit spijt gehad dat je door je transfer naar Malaga je studies economie na twee jaar moest opgeven?
“Jawel. Triest dat ik de kans niet kreeg. Men zei in Malaga of voetbal of universiteit in afstandsonderwijs. Economie interesseerde me echt. Maar ik heb nu ook mijn droomjob, hoor. (lachje). Al is het voor mij geen job, coach zijn, is mijn leven.”
Nog een baas van je, Operationeel Directeur Kjeld Fort: “Zijn grinta en DNA zijn typisch Gents.” Meer dan Brugs, Antwerps of Luiks dan?
“Je kan geen succes hebben als je karakter niet aansluit bij het karakter van de club. Ik kreeg toch overal waar ik werkte mijn mentaliteit in de club én in de tribunes? Ik had het er al over met Kjeld: het eerste wat we moeten creëren is connectie tussen spelers en supporters.”
Je bent een peoplemanager, niet? Volgens onder meer Ronny Deila, ook succesvol bij Standard, is peoplemanagement 80 procent van jullie werk.
“Ook volgens Pep Guardiola, voor mij de nummer 1 van alle coaches, is tactiek maar 30 procent. Ik kan alleen maar bevestigen. Absoluut! Mensen en spelers beter maken, daar gaat het om. En voor mij is respect niet voldoende, je moet er ook alles aan doen.”
En daarom zeiden je dochters over jou in een Humo-interview dat je de vleesgeworden Nike-slogan bent: Just do it!
“Ja! Babbel er niet over, maar doe het!”
“Coach zijn is voor mij geen job, het is mijn leven”
Even analist en ex-coach AA Gent Hein Vanhaezebrouck er bij halen. Hij gaf je na je uithaal “Als je bijna 25 miljoen binnenkrijgt en je hebt enige ambitie, dan spendeer je 10 miljoen!” gelijk dat je niet zweeg. Baro en co hebben een klant aan je?
“Het is gemakkelijk om altijd te zeggen ‘oké’, maar men verwacht ook kwaliteit. En dan hebben we het weer over respect voor elkaars mening. Goede mensen respecteren elkaar. En weet je, ik word liever herinnerd als een goed mens dan als een goede coach.”
Hein vindt je een goeie coach, maar: “Hij bleef nergens erg lang.”
“Ik had langer bij Club willen blijven, hoor, maar we raakten er niet uit. En al was het zo moeilijk bij Standard en kon ik weg, ik ben toch gebleven? Ik kan alleen maar zeggen dat ik voor Gent heb gekozen om hier iets neer te zetten op lange termijn. Al weet je dat in het voetbal nooit. Hoeveel coaches blijven in België langer dan twee jaar bij dezelfde club?”
Een van je beste vrienden in Split, doelman Stipe Pletikosa, 144 selecties voor Kroatië, zei me: “Ivan heeft één groot voordeel. Hij kan dromen en tegelijk realistisch blijven.”
“Juist! En dan is mijn realisme: Club en Union zijn voor alle anderen te sterk en voor mij zijn Genk en Anderlecht de nummers 3 en 4, zij waren vorig jaar al sterker en wij hebben 15 spelers vervangen. Eigenlijk zijn we gestart op de vijfde plaats, of zelfs lager. Maar dat is dus op papier, hé (grijnst). Wie had voorspeld dat Antwerp en Union zouden kampioen spelen?”
Terug naar je tweelingdochters, Dora en Nora, topstudenten in Leuven. Waarom in godsnaam die namen?
“Ze zijn intussen 20 jaar en zijn er nog steeds boos om (lacht). Ik vind het nog steeds heel mooie namen voor een tweeling!”
Ze raakten niet uitgepraat over wat voor een close en warm gezin jullie wel vormen. En wat voor een zachte familieman je bent. Ze herkennen de soms kwade coach op televisie niet: “Een totaal ander mens die in het voetbal komedie speelt!”
“Je weet dat ik nooit komedie speel, nooit een masker opzet. Ik neem nu eenmaal in het voetbal alles heel serieus en ik kan me nu eenmaal als coach kwaad maken. Al ben ik al kalmer tegenover tien jaar geleden en ben ik toch al geen 24 uur op 24 meer zo fanatiek, mijn emoties zijn altijd echt.”
“We zijn al dertig jaar samen, wat prijs ik me gelukkig met een sterke vrouw als Tina”
Want daarin ben je wél een typische Kroaat: het is wenen of lachen, alle emoties worden heftig en luid uitgedrukt, neutraal bestaat niet?
“Juist!”
Over altijd serieus in het voetbal: een andere bestie van jou, verdediger Igor Tudor, ex-Juventus en Lazio Roma onder meer, noemde je enige uitspatting ooit het blonderen van je haren na de landtitel met Hajduk Split in 2001.
(glimlacht) “Dat was nogal atypisch, ja. Discipline voor alles, altijd geweest. In privé-kring kom ik wel los, hoor. Dan ben ik best een lachebek. Maar dan is het nog alles of niets. Als ik zeg: ik drink drie maanden geen alcohol, dan drink ik niet één glas wijn.”
Maar je hoeft naar verluidt geen wijn om eens zot te doen? Zoals in de keuken dansen op Kroatische muziek met je vrouw Tina.
(glimlacht) “Dat is dan quality time with family. Intussen zitten de dochters tijdens de week in Leuven op kot (ze studeren rechten en geneeskunde, red.), je weet hoe snel het allemaal vervliegt, Frank. Tina en ik zijn al dertig jaar samen, wat prijs ik me gelukkig met zo’n sterke vrouw.”
Je bent een voorbeeld van ‘achter elke sterke man staat een sterke vrouw’?
“Zeker! Tina bleef mijn hele trainerscarrière altijd in Antwerpen achter met Dora en Nora en regelde alles. Waar ik ook werkte, van China tot in Luik: wat was ik blij elke keer ik kon thuiskomen. En wat ben ik trots op Dora en Nora die hun eigen weg gaan. Ze pakten ook nooit uit met hun familienaam Leko. Ze verzwegen die liefst zo lang mogelijk.”
Tot slot: ik weet van mijn bezoek in Split hoe trots men daar op jou is. De journalist Alfirevic verwoordde dat als volgt “Iedereen ziet hem stilaan als de nieuwe Tomislav Ivic.” De meest succesvolle Kroatische coach ooit, meneer Leko!
“Zoveel meer prijzen met nog veel grotere clubs. Maar ik ben nog jong, ik kan nog veel winnen. Nog een challenge! And if you dream, dream big (lacht)”
Dankjewel, coach. Succes alvast in Waregem. Wel jammer voor je, indien geen match op zondag, is het ten huize Leko blijkbaar altijd gezellig pannenkoekendag.
(opgetogen) “Een traditie van jaren!”