Senior writer Frank Buyse (66) ziet zijn pensioen naderen. Daarom verklapt hij dit eindejaar zijn strafste verhalen uit meer dan 40 jaar sportjournalistiek. Deze week deel 1 van zijn bijzondere reeks: met Gilles De Bilde mee gaan onderhandelen bij Atlético Madrid…
Topvoetballers zijn vandaag bijna onbereikbaar en worden door perschefs en managers zorgvuldig afgeschermd. Jonge journalisten zouden het zich niet meer kunnen voorstellen, dat een Gouden Schoen hen zelf opbelt: “Ik ga onderhandelen met Atlético Madrid! Ga mee, man!”
We kenden elkaar al van het seizoen 1994-1995, waarin De Bilde bij Eendracht Aalst onder Jan Ceulemans, pas gepromoveerd naar eerste klasse, als een komeet naar boven was geschoten. De spits scoorde aan de lopende band en maakte zoveel indruk dat hij in januari 1995, na nauwelijks een half seizoen eerste klasse, al werd verkozen tot Gouden Schoen. Met 21 goals miste hij dat jaar trouwens maar net de titel van topschutter.
De media had met de goedlachse en innemende ket meteen een nieuwe Vlaamse knuffelbeest gevonden. Ook de topclubs stonden in rij om de 23-jarige De Bilde binnen te halen. Anderlecht leidde de dans, en ook De Bilde, die op zijn veertiende even bij RSCA had gespeeld, leek klaar om een vierjarig contract te tekenen. Tot dat telefoontje… Atlético Madrid dus. “Natuurlijk ga ik mee man.”
“De Bilde kwam ontdaan buiten: ‘Nu moet ik even gaan zitten. Dat is drié keer meer dan Anderlecht zal betalen’”
Supercontract
Een exclusieve reportage diende zich aan, dus werd er snel een fotograaf opgetrommeld. In de luchthaven van Zaventem bleek meteen hoe populair de nieuwe jonge god was: hostessen sprongen zowat over de balie voor een fotootje: Gilles… Gilles! De Bilde genoot, maar nam de interesse van Atlético duidelijk minder ernstig dan zijn makelaar Etienne Wilssens die hem vergezelde: er lag namelijk een supercontract klaar – eentje waar zijn poulain meer dan het dubbele kon verdienen dan bij Anderlecht.
In Madrid stond een meeting met algemeen directeur Miguel Ángel Gil Marín gepland, zoon van Jesús Gil y Gil, de puissant rijke burgemeester van Marbella en voorzitter van de Atleti (beiden werden later nog veroordeeld voor talloze financiële wanpraktijken, red.).
Wachtend op onze vlucht naar Madrid bleek echter Anderlecht not amused. Manager Michel Verschueren belde: “Ga daar niet tekenen!” Waarop Mister Michel en passant liet vallen dat hij in de Mercedesgarage gerust de superwagen mocht kiezen die hij wilde. Ook Anderlechtvoorzitter Constant Vanden Stock kwam trouwens nog aan de telefoon: “Gilles, ze gaan je daar zot maken. Die voorzitter gaat je in een zwembad met zeven vrouwen steken en je gaat niet anders meer kunnen dan tekenen. Nie teikene, hè. Ge moe noer Anderlecht komen!” De Bilde vond het allemaal amusant: “Ach, dit is een vakantietripje, Buyse!”
Geheim
Dat was het duidelijk niet voor zijn manager, Wilssens hyperventileerde al in het vliegtuig van de zenuwen… Maar in het iconische Estadio Vicente Calderón, thuishaven van Atlético, werd het helemaal leuk. Fotograaf Eric en ik werden snel voorgesteld als periodista – journalisten van het Aalsterse clubblad, zodat niemand lucht zou krijgen van het bezoek. Zelfs het chique Fénix-hotel, waar we zouden logeren, moest geheim blijven. De Bilde liet na een rondleiding het eerste gesprek al snel over aan zijn manager: hij wilde vooral het veld op, vroeg een medewerker van de Spaanse topclub om trainingskledij en ballen. “Buyse, we gaan sjotten op dat grote veld hier! Gij moet de voorzetten geven, ik maak ze wel af!” En dus stond ik, 36 en onbetwistbare spelverdeler bij de Kortrijkse caféploeg Matjes Voetbal Vereniging, naar beste vermogen vanop de flank voorzetten te geven waar De Bilde zijn ‘schaar’ op kon demonstreren. Fun, twee kleine jongetjes op een immens veld…
Even later werd De Bilde toch nog even ontboden in het kantoor van Miguel Ángel Gil Marín. Daar ging het ongetwijfeld over véél centen: hij kwam ontdaan buiten: “Nu moet ik even gaan zitten. Dat is drié keer meer dan Anderlecht zal betalen. Had ik dat vroeger geweten…” Waarop het Spaanse charmeoffensief in een gezellig Spaans restaurant verder ging – en ik weer mocht aanschuiven.
En De Bilde? Die keek al meer uit naar ons privéavondje stappen. ‘Vakantietripje’, hé. In de hoofdstad werd het Vlaamse knuffelbeest tenminste niet herkend en lastig gevallen. En het werd een dolle avond en een veel te korte nacht.
Spaanse peseta’s
De ochtend erop stapten we met z’n drieën niet al te fris op vlucht SN 0890 naar Brussel. Terug naar Brussel en terug naar Anderlecht. Kort daarna tekende hij bij Anderlecht, dat 80 miljoen Belgische frank (2 miljoen euro, red.) betaalde voor de jonge aanvaller. Een bedrag dat vandaag minstens tien keer zo veel zou bedragen…
En pour la petite histoire, nu we toch over centen bezig zijn: Gilles had dat nachtje als enige Spaanse peseta’s bij en betaalde alles. Maar toen ik na de eerstvolgende thuismatch van Anderlecht even in de kleedkamer dook, klonk het snel: “Je moet mij nog zoveel, Buyse!” Hij heeft altijd goed zijn (vele) geld beheerd. Streetwise, heet dat.
Volgende week in deel 2: Met dank aan het seksleven van Jan Mulder.