Senior writer Frank Buyse (66) ziet zijn pensioen naderen. Daarom verklapt hij dit eindejaar zijn strafste verhalen uit meer dan 40 jaar sportjournalistiek. Deze week deel 2 van zijn bijzondere reeks: hoe Jan Mulder van hun boek een bestseller maakte…
Zes of zeven sportboeken schreef ik. Sterke Jan over Jan Ceulemans was de eerste, deze over Franky Van der Elst de mooiste (Raymond van het Groenewoud tekende voor de geweldige titel Een Man voor Alle Seizoenen). Die met Georges Leekens over teambuilding – hij was toen bondscoach en ik even werkloos journalist – was niet meteen mijn lucratiefste werk. Georges zei: “13 procent commissie: 7 voor mij en 6 voor jou, Frank.” Maar het (voorlopig) laatste met Jan Mulder was veruit het leukste om te maken, het sterkste om te lezen en absoluut het meest succesvolle. Tot u spreekt Jan Mulder stond wekenlang in de top 10 van best verkochte boeken – niet slecht voor een project dat in amper vier maanden vorm kreeg. En dat had veel te maken met het opmerkelijke liefdesleven van Jan…
Wat voorafging: Mulder & Buyse, onze wekelijkse column in Het Nieuwsblad. Een reeks scheve gesprekken over de voetbalactualiteit, overgoten met een stevige Mulder-saus. Mijn baas omschreef het als volgt: Mijn vrouw weet op zaterdagochtend: als ik bulder, is het Jan Mulder!
In maart of april belde Wim, uitgever van boeken. Frank, zouden we die succesvolle columns niet bundelen in een boek? Ik antwoordde: Die teksten zijn te sterk aan de actualiteit gebonden, Wim. Ik bel Jan eens om te bekijken wat mogelijk is. Jan reageerde: Doen we, Frank! We gaan op kosten van je uitgever vier dagen in een chic hotel in Amsterdam en Antwerpen logeren en daar heerlijk lullen over voetbal. Jij maakt er wel een boek van. Waarna hij voor alle zekerheid mailde: Maar geen seks in het boek.
Je kan je er iets bij voorstellen: twee dagen met Mulder in hotel Ambassade in Amsterdam en twee dagen in het Hilton in Antwerpen. Jan sprong in zijn gedachtegang van Lukaku naar Poetin, van Armand Mance Seghers en Cruijff naar Van Gaal en Bart Verhaeghe. Zelfs Michael Jackson danste ertussen. Om uiteindelijk te eindigen bij ‘het verval van de topspits’.
Fuck the system
Dat alles – scherpe analyses over de evolutie van het voetbal, aangevuld met typische Mulder-humor – in een leesbare structuur te gieten, was een uitdaging. Terwijl ik halve nachten doorwerkte, werd Jan op televisie de ster van het omkaderingsprogramma Diablo tijdens het WK 2014 in Brazilië. Een maand na het WK had ik ongeveer 200 pagina’s klaar, goed voor meer dan 400.000 tekens. Jan – naast ex-spits en analist ook een begenadigd schrijver – kamde de teksten nog wat bij. Teksten over de Rode Duivels in Brazilië natuurlijk, over zijn intussen legendarische Fuck the system! en zijn afkeer voor trainers die het tactisch te ingewikkeld aanpakken, over het tanende voetbalplezier van zijn geliefde sport…
Maar plots vond hij dat er nog iets ontbrak: een inleiding. Een dagboek van een mooie zomer bij Diablo, maar ook over het leven tussen zijn hotel The Dominican en de VRT-studio’s aan de Reyerslaan. Het leven zoals het was als PPM: Plots Populaire Man. Vooral bij de vrouwen, die hem op zijn 70ste blijkbaar nog héél sexy vonden. Hoezo, die mail Geen seks in het boek?
In zijn dagboek staat zijn belevenis met een vrouw in de lift. Ga je mee naar boven? Jan: “Ik zet, mijn reputatie indachtig, het 3-2-5-reactievoetbalsysteem in werking en val tegen haar mohairtruitje aan.” Ik vat verder samen: na twintig minuten zette hij haar even in de wacht op de wastafel van kamer 411, haalde zijn hemd, broek en onderbroek in de gang op, en bij zijn terugkeer kreunde de vrouw: tong, tong, populaire tong! Waarop de PPM gedwee haar wens vervulde. En daarna wat haartjes van de mohair wegwerkte…
“Jan werd PPM, Plots Populaire Man. Vooral bij vrouwen die hem op zijn zeventigste nog heel sexy vonden”
Eeuwige liefde
Het kwaad – nou ja – was geschied. Was dit echt gebeurd? Was Jan Mulder vreemdgegaan? De pers focuste bijna uitsluitend op die ene pagina, belangrijker dan de overige 240 pagina’s vol intelligente gesprekken over voetbal, hahaha. Jan vond de heisa vooral grappig, hechtte meer waarde aan zijn eeuwige liefde voor zijn vrouw Johanna, en lachte het allemaal weg. Zijn dagboek eindigt zo: Laatste dag bij Diablo. Ik sta tussen de WK-souvenirs, shirts en petjes, in de uitverkoop bij Carrefour en Intratuin. De vrouw (91) komt nader en zegt, wijzend op mij, tegen de verkoopster: ‘Kunt u die inpakken?’ Getekend Jan Mulder!
Vroeger, in augustus 2001, zei ik eens na een interview dat ik vond dat Jan een beetje te veel Jan Mulder speelde. Jan leek beledigd en gaf me een biografie, met deze boodschap: Frank, lees dit prachtige boek en ontdek dat ik een magistraal, vriendelijk, humoristisch én ernstig man ben – in tegenstelling tot wat jij denkt. Vijfentwintig jaar én een boek later kan ik alleen maar bevestigen dat hij gelijk had.
Maar terug naar het boek… Vanaf dag één liep de verkoop als een trein. Jan werd nog populairder – zeker bij vrouwen. De Ladies Club van Zulte Waregem nodigde ons als voorspel uit voor een lezing voor een wedstrijd. Tijdens Jans uiteenzetting evolueerde hun blik van glunderen naar kirren. En natuurlijk wilden ze achteraf een foto. “Voor mijn zoon…”
Soit, in totaal werden zo’n 25.000 exemplaren van Tot u spreekt Jan Mulder verkocht in België en Nederland. Jan is inmiddels tachtig, maar geenszins vervallen. Laatst reed hij voor een van mijn pensioenetentjes op één dag van Winschoten in Groningen naar Brussel en terug: samen 700 kilometer. Héérlijke man. Maar ik denk nog steeds: hij kon beter voetballen, beter schrijven en zelfs schilderen – en had op zijn vijftigste, zestigste, zeventigste én tachtigste meer succes bij vrouwen dan ik ooit had. Maar het is hem oprecht allemaal gegund.
Volgende week: In Kroatië voor het laatste interview met Josip Weber.