Senior writer Frank Buyse (66) ziet zijn pensioen naderen. Daarom verklapt hij dit eindejaar zijn strafste verhalen uit meer dan 40 jaar sportjournalistiek. Deze week deel 4 en tevens het slot van zijn bijzondere reeks: feesten met Anderlecht in metropool Hongkong.
Een pre-WK-bezoek in Japan, bezoekjes aan Witsel en Carrasco in China, een autorally in Australië, een uitnodiging van Nike in Brazilië,… Als sportjournalist heb ik in de loop der jaren meer dan mijn deel exotische werkreizen achter de rug. Sommige uiterst professioneel, andere onvergetelijk. Maar geen enkele trip was zo hallucinant, zo ongecontroleerd en tegelijk zo typerend voor zijn tijd als die ene week in 1995 met Anderlecht in Hongkong…
Hongkong, officieel de Speciale Bestuurlijke Regio van de Volksrepubliek China, telt vandaag ruim 7,5 miljoen inwoners. Eind mei, begin juni 1995 verbleef ik er vijf dagen met Anderlecht. Van toeristische trekpleisters als Victoria Peak of de Grote Boeddha op Lantau Island heb ik niets gezien. Wat mij wel is bijgebleven: de verzengende hitte, ons bezoek aan de Belgische ambassade in het miljoenenkwartier van de stad, op een 500 meter hoge heuvel met een prachtig uitzicht op de stad. Maar vooral ook: hoe een groot deel van de Anderlechtdelegatie – een tiental spelers en de meegereisde journalist – alweer een danige kater had. Delegatieleider Philippe Collin moest alle zeilen bijzetten om ons tijdig uit onze ligstoelen aan het zwembad te krijgen…
Hongkong: naar verluidt is het een leuke stad, maar ik, en met mij bijna het hele paars-witte sterrenelftal, hebben er gedurende de trip alleen maar het nachtleven van gezien.
En dat is toch een heel verhaal.
Beloning
De trip kwam er op initiatief van de Generale Bank, toen hoofdsponsor van Anderlecht. Ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van haar Belgische afdeling in de toenmalige Britse kroonkolonie nodigde ze de landskampioen uit voor een demonstratiematch. Officieel stond een wedstrijd tegen een selectie uit Hongkong op het programma. In de praktijk was het vooral een beloning voor de net veroverde 24ste landstitel. Manager Michel Verschueren vatte het samen als “Voetbal Holidays”. Die nog voor de adembenemende landing op KaI Tak in het vliegtuig waarschuwde: “Amuseer jullie, mais pas de bêtises!” De Engelse nationale ploeg en vooral bad boy Paul Gascoigne hadden kort daarvoor in Hongkong lelijk huisgehouden in bars en hotel. En Anderlecht was een hoogstaande club.
De Zilveren Vos besefte dat de samenstelling van de paars-witte selectie niet veel ernst beloofde. In die week werden naast België-Macedonië nog een aantal interlands afgewerkt, waardoor heel wat internationals van paars-wit niet meekonden. Los van een zestal geblesseerden die ook thuis waren gebleven. Amper acht vaste A-kernspelers bleven over. Om toch met zestien spelers te vertrekken, moest stevig worden geïmproviseerd.
Naast drie spelers uit de beloften werden ook nog Guy Marchoul, Edi Krncevic en lastminute ook nog Koen De Vleeschauwer bij Aalst opgetrommeld. Net zoals Benjamin Debusschere van Seraing en Ronny Van Geneugden van Lommel. Doelman Peter Maes, die de week ervoor had getekend bij Beveren en zijn opvolger Geert De Vlieger mochten ook nog mee.
Het leverde een bont gezelschap op – en dat zou zich snel vertalen in een even bont reisverloop. Tijdens het diner na aankomst zette Verschueren al de toon: “Na een jaar onder zware druk is dit een beloning. Ontspan jullie.” Niet: om zo laat op de kamer… Tekenend voor de losse sfeer: ik deelde zonder problemen een hotelkamer met Peter Maes en Johnny Bosman, Nederlands international. In het huidig profvoetbal niet meer voor te stellen…
Giechelende vrouwen
Wat volgde, was voor de meeste spelers én de meegereisde journalist Hongkong by night in zijn meest uitvergrote vorm. De eerste nacht werd één grote verkenning van het nachtleven. Op de tweede nacht werd de verjaardag van de immer vrolijke Peter Maes (op 1 juni 31 jaar, red.) passend gevierd. Stel je voor: een kroeg in the middle of nowhere vol Aziaten, Australiërs en Amerikanen. Samen met een tiental topvoetballers én één journalist. Ik kreeg zelfs van de zanger van het bandje even de microfoon. Waar een spontane mededeling volgde: Ladies & Gentlemen…. We are Anderlecht, footballchampion in Belgium. May I ask you: this guy, Peter Maes, is the most famous goalkeeper of Belgium! And today, it’s his anniversary. Can we all sing for Peter? Waarop de hele tent keihard Happy Birthday meezong, en alle vrouwen – de kleine giechelende Aziatische voorop – nog eens netjes in een rij aanschoven om de verbaasde jarige drie verjaardagskussen te geven. De volgende dertig jaar liep ik Peter nog regelmatig tegen het lijf en élke keer klonk het nog nagenietend: weet je nog, Hongkong…?
De ochtend na de legendarische nacht volgde het bezoek aan de Belgische ambassade. Trainer Johan Boskamp hield er samen met assistent/dikke vriend/zorgverlener Jean Dockx de sfeer in. “Meneer de consul. Peet is jarig, hebt u geen cadeau?” En even later (Bossie had de week ervoor laten weten dat hij na drie jaar Anderlecht vertrok, red.): “Wat betalen ze hier?”
“Amuseer jullie, maar doe geen stommigheden”
Daarop begon wilde nacht nummer drie. En nacht waarvan ik mij alleen nog heel vroeg ’s morgens de terugrit naar het hotel in een abnormaal lange metro herinner. En dat in die lange en vooral lége metro twee identieke mannetjes in maatpak onbeweeglijk naast elkaar zaten. En dat Ronny Van Geneugden schijnbaar verlegen naast hen ging zitten en hen bloedserieus, met uitgestreken gezicht in dat typische zangerige Limburgs, vroeg: Wonen jullie al lang samen? Lachen, gieren brullen… een vrolijke bende jonge gasten op zwier.
Eerste amateur
Maar die vrolijke bende moest ’s anderendaags wel nog een exhibitiewedstrijd spelen: Kitchee/Eastern Hongkong tegen Anderlecht. Boskamp maakte er zich er makkelijk van af: Dockx is de baas! En Bossie zong nog maar een keer André Hazes’ Dit is de laatste keer!
In het aardig volgelopen én hypermoderne Hongkong Stadium applaudisseerden de 15.000 toeschouwers bij élke actie van beide ploegen. Paars-wit verloor de match met 3-2, van een selectie vergelijkbaar met het niveau eerste amateur van bij ons. Maar wie kon het wat schelen? Niemand lag er wakker van. Al telefoneerde Verschueren nog snel even naar Constant Vanden Stock: “Un match pas mal en alleman content, meneer de president.” En Boskamp ontving ontroerd van de spelers nog een afscheidscadeau: een Seiko-horloge. Spotgoedkoop in Hongkong, maar wie kon het wat schelen? Waarop Bossie meetrok voor een laatste Belgische avondje in Hongkong. En op de dansvloer in een veel te klein Anderlechtshirt nógmaals luid kweelde van ‘Dit is de laatste keer’…
’s Anderendaags vlogen we terug. De nachtbrakers sliepen zowat de hele vlucht. De journalist lag wakker: hoe schrijf ik hier een fatsoenlijk dagboek over?