De kijk van onze analiste Imke Courtois op de sportactualiteit.
Beste lezer,
Rivaliteit maakt deel uit van de ziel van het voetbal. Zonder tegenstanders die je bloed sneller doen stromen, zonder luide stadions, zou er weinig overschieten van beladen emoties. Maar soms lijkt het alsof de ziel gegijzeld wordt door zij die het hardst roepen, of door een boekhouding die beslissingen neemt die haaks staan op de beleving in de tribunes.
Vorige week leefde ik bezield toe naar het Limburgs duel STVV Genk. Het zag er ook lange tijd attractief uit, met alle ingrediënten van een derby, tot vuurpijlen en rook de wedstrijd stillegden. Een handvol supporters besliste zo over de ervaring van duizenden anderen en over het ritme van 22 spelers. De macht van de massa, maar dan samengebald in een kleine gemutste groep die zichzelf boven de wedstrijd zet. Rivaliteit als wapen in plaats van brandstof. Achteraf nog wat ultra’s op mijn dak via social media, want ik deins niet terug om dit te benoemen.
Beladen Clasico
Over naar Union in de Champions League. Geen Den Dreef, geen Heizel, wel het Lotto Park waar het sportief moest buigen tegen een sterk Newcastle. Het vak met ultra’s, normaal gezien de plaats waar de ziel van een club in koor wordt gezongen, bleef voorbehouden. Niet voor de Unionisten die uit alle hoeken van Brussel en daarbuiten waren afgezakt, maar voor jeugdspelers en mensen van de communitywerking van Union.
En dan is er dit weekend Anderlecht–Standard. De Clasico van ons land, beladen door geschiedenis, emoties en altijd een zekere dreiging. Het is de eerste keer sinds december 2023 dat de supporters elkaar weer ontmoeten. Het bestuur predikt rust, de spelers vragen steun, maar iedereen weet dat in dit duel de tribune evenveel regie wil als de dug-out. Wie bepaalt straks de toon? De mannen in het paars en rood op het veld, of de groep die beslist wanneer er gezongen of gezwegen moet worden, wanneer een sfeer kippenvel veroorzaakt of ontaardt? Op het veld gaat het straks niet enkel over rivaliteit, maar ook over kwetsbaarheid. Anderlecht swingt bij momenten, maar mist nog consistentie. Standard hervindt zijn energie, met een hoopvolle prestatie tegen Club ondanks een teleurstellend resultaat. Het wordt dus geen Clasico van puur meesterschap, eerder van momenten, van fouten en van lef.
En bij Club–Union zie je hetzelfde spanningsveld. Club dat telkens weer wil tonen dat het na een Champions League-duel ook in eigen competitie swingt. Union dat trouw blijft aan zijn wervelend aanvallend voetbal maar in het kampioenenbal al leerde dat intensiteit alleen niet genoeg is. Ook dát is rivaliteit: twee ploegen die elkaars grenzen zoeken, niet enkel in de tribune maar in elk duel op het veld. Ik hou van rivaliteit. Van een derby die weken nazindert, van wedstrijden die een stad verdelen, van de spanning die je voelt bij de aftrap. Van bezielde supporters die dagen aan prachtige tifo’s werken of gewoon zonder meer in hun auto stappen en naar de match rijden. Maar rivaliteit mag nooit supporters in staat stellen om straks in het duel tussen Anderlecht en Standard het verloop van de match te bepalen. Rivaliteit is brandstof, geen lucifer. Laat ze het vuur aanwakkeren, maar niet het stadion in lichterlaaie zetten.