Eddy Wally een gehaaide zakenman of een geniaal acteur? No way!

Het is steeds hetzelfde liedje als we afscheid nemen van een beroemde medemens. Zijn of haar laatste adem is amper uitgeblazen of er duiken al experts, kennissen, familieleden en hartsvriendinnen op om het grote verlies te becommentariëren. En dan volgt één grote lofzang waarbij uiteraard dik in de verf gezet werd hoe goed men de betreurde heeft gekend.

“De laatste jaren was het minder, maar in de good old times hoorden Eddy en ik elkaar bijna wekelijks” zo klinkt het dan. En dan volgt een karakteranalyse waaraan een gerechtspsychiater een puntje kan zuigen.

“Neen, Eddy was helemaal niet zo naïef als iedereen wel denkt. Hij deed zich alleen maar zo voor om iedereen op het verkeerde been te zetten. Hij besefte maar al te goed dat hij werd uitgelachen, maar wie lachte er op het eind van de maand als de centjes werden geteld? Eddy! Hoe gehaaid hij wel was, bleek uit zijn bloemenwinkel naast zijn evenementenhal. De fans kochten er een boeket, overhandigden het aan Eddy die het achter de schermen doorgaf aan een medewerker die de bloemen meteen terug in de winkel deponeerde om opnieuw verkocht te worden. Geniaal, niet?”

En zo passeert de ene na de andere oude bekende de revue, op elke radiozender, in elk televisiejournaal, op herdenkingspagina’s in kranten en tijdschriften. Anekdotes uit lang vervlogen tijden worden opgehaald, woorden als “Geweeeeldig” en “Super” duiken steeds opnieuw op, net als dé ultieme Eddy Wally-vraag: speelde hij een rolletje of was hij écht?

Het mysterie van Ertvelde

Wij hadden slechts één keer de eer en het genoegen The Voice of Europe te ontmoeten en kunnen ons dus allerminst een Wally-expert noemen. Zowat 15 jaar geleden zakten we af naar de befaamde feestzaal Paris-Las Vegas om er het mysterie van Ertvelde te interviewen.

Veel tijd kregen we niet, want het gesprek was voorzien tijdens de pauze van zijn optreden voor een groep bejaarden. De zaal was amper halfvol, maar dat deerde Eddy allerminst. In een hagelwit pak slingerde hij enthousiast de ene hit na de andere de zaal in. En de toeschouwers genoten.

Tijdens de pauze werden we in een mistroostig lokaaltje enthousiast ontvangen. “Voor De Stjeekkjant? Waw, fantastisj! Die lees ik elke dag!” klonk het. We besloten er niet op te wijzen dat de krant slechts één keer per week in de bus valt. Wat volgde, is met veel goede wil te omschrijven als een poging tot gesprek. Het moet hilarisch geklonken hebben, maar ik prees me gelukkig dat er niemand anders aanwezig was.

Geen enkele vraag beantwoord

Ik had me voorgenomen door te dringen tot de echte Eddy, tot de man achter het typetje. Maar das was ab-so-luut onmogelijk. Elke poging stuitte op steeds dezelfde oneliners waarbij Eddy verwees naar zijn succes in Siena en de Joenaaited Steets. En naar de vele honderdduizenden verkochte platen. Toen zijn manager na een halfuurtje meldde dat het tijd was om opnieuw het podium op te gaan, was geen enkele vraag van mijn zorgvuldig opgesteld lijstje beantwoord. Met een stralende glimlach nam Eddy afscheid, ons verbijsterd achterlatend.

Als Eddy Wally dit typetje zijn hele leven lang kon spelen, dan verdient hij niet één maar tien Oscars. Dan is hij een acteur waarbij Matthias Schoenaerts en andere Jo De Meyeres verbleken. Neen, we zijn ervan overtuigd: Eduard Van De Walle was geen gehaaide zakenman die een rolletje speelde. Anders was hij vroeg of laat zeker door de mand gevallen. Hij bleef zichzelf en gelukkig maar, want zo maakte hij generaties schlagerliefhebbers gelukkig. Geniet van het engelenkoor, Eddy!

Ik spring uit een vliegmachien
Alleen maar om jou te zien
Om jou te behagen,
durf ik alles wagen
En zweef ik het
luchtruim door
Dan hoor ik het
engelenkoor
Dat zingt heel spontaan
Laat Eddy maar gaan
Die komt heus wel aan