“De open brief van de mama van Sanda Dia heeft me diep geraakt”

Goeiemorgen,

Hebt u er ook soms last van, van keuzestress? Bij het bekijken van het menu op restaurant, of het plannen van een uitje? Zoveel lekkers om te eten, zoveel leuks om te doen. Deze week had ik het ook weer zitten, toen ik nadacht over deze column. Zou ik iets schrijven over mijn meeting dinsdag met Bart, de hoofdredacteur van deze krant, die opeens een heel andere wending kreeg dankzij een van de dames die onze bedrijfscafetaria in orde houden? Terwijl ze de tafels en stoelen weer mooi in het gelid zette, danste ze onbewust mee met de zachte muziek die er te horen is. Zien hoe zij intens genoot van haar werk en de muziek, bezorgde ons en onze vergadering meteen een energieboost.

Of zou ik schrijven over hoe storm Louis mijn donderdag een onverwachte wending heeft gegeven, door enkele forse boomtakken tegen de trein waarin ik zat te slingeren? Over hoe de trein in panne stond en wij pas een goede 2,5 uur later geëvacueerd konden worden. Om, eens terug in het station, te ontdekken dat wij – de passagiers die als laatsten uit de trein geëvacueerd werden – onze verbinding met enkele minuten gemist hadden en we nog eens een uur moesten wachten op de volgende trein… Om 15 uur in Brussel vertrekken om iets na 21 uur in Diksmuide aan te komen, de trein is inderdaad altijd een beetje reizen… En vooral veel stilstaan.

Of zou ik het toch houden op de start van het Vlaamse wielerseizoen, met de Omloop en Kuurne-Brussel-Kuurne? Hoe ik uitkeek (en -kijk) naar de prestaties van Lotte, Wout, Remco, Julie en al die andere atleten op twee wielen, die ons de komende weken weer heel wat plezier zullen bezorgen.

Maar toen was het vrijdagnamiddag, en las ik de open brief die de mama van Sanda Dia had geschreven. En wat ik las, raakte me diep. De keuze voor deze column was vlug gemaakt. De wijsheid en de kracht van haar woorden bezorgen me zelfs terwijl ik deze woorden typ nog altijd kippenvel. Na het overlijden van Sanda heeft Annemie De Vel vijf jaar lang bewust de media niet opgezocht, in de hoop dat alle mediagekte zou luwen. Dat ze nu die stilte doorbreekt in de hoop dat Sanda’s ziel eindelijk zal kunnen rusten, is een signaal dat we niet mogen negeren. Waarmee ik niet wil zeggen dat de fundamentele discussie over de grens tussen het recht op vrije meningsuiting en belaging – waar het in de rechtszaak tegen YouTuber Acid over gaat – niet mag gevoerd worden. Integendeel zelfs, die discussie moet er zijn. Maar dat kan ook zonder Sanda erbij te betrekken. Als journaliste heb ik meermaals contact moeten zoeken met mensen die een kind verloren waren, en ook mijn eigen omgeving is niet gespaard gebleven van dit verdriet. Alleen nog maar zien hoe zwaar die ouders het hebben, is hartverscheurend. Hun wensen respecteren, is het enige wat wij kunnen doen om troost te bieden. Ik wens Annemie en alle andere ouders die treuren om een kind veel sterkte toe, en hoop dat ze de rust waar ze zo’n nood aan hebben, ook zullen vinden.

Wie de brief nog niet heeft gelezen, kan dit hier.

Maak er een mooie zondag van!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be