“Dit jaar wil ik me door het toeval laten leiden, en genieten van al het prachtige dat op mijn pad komt”

Goeiemorgen,

En, hoe gaat het met uw goede voornemens nu het nieuwe jaar aan zijn zevende dag toe is? Met de mijne meer dan uitstekend, maar dat komt vooral omdat ik er geen gemaakt heb. Toegegeven, ook bij mij mogen er (meer dan) een paar kilootjes af, mijn conditie kan duidelijk nog wat aangescherpt worden en mijn innerlijke huisvrouw zou gerust wat meer naar buiten mogen treden en actie ondernemen, maar we moeten al zoveel. Van de buitenwereld, maar vooral van onszelf. Want ons leven moet natuurlijk perfect zijn, met het perfecte huis, de perfecte kinderen, de perfecte outfits en dito reizen, en ga zo maar door. Waardoor we onszelf met een pak ‘moetens’ opzadelen, en de bijhorende schuldgevoelens wanneer we die doelen niet halen. Of ontgoocheling wanneer we ze wel halen maar ze toch niet zo gelukmakend blijken te zijn als we vooraf gedacht hadden. Terwijl het net heel leuk kan zijn om zonder ‘to do’- en ‘must see’-lijstjes door het leven te laveren.

Dat ondervond ik zelf op de voorlaatste dag van het jaar. De kinderen waren bij hun vader, op oudjaar en op Nieuwjaar werd ik ergens verwacht, dus moest ik zelfs niks voorbereiden en had ik tijd over. Ik besloot om mezelf op een dagje Parijs te trakteren. Heel erg last minute, dus tijd om een dagprogramma uit te tekenen was er niet. Ik wist alleen dat ik zeker wou binnenlopen op ‘Nature Morte – Still Life’ van topfotograaf Stephan Vanfleteren in een galerie in Le Marais. Eenmaal in Parijs aangekomen liet ik me door mijn gsm naar die galerie loodsen, om er te genieten van de kleine maar ronduit prachtige expo. Maar daarna stond er niks meer op mijn programma. Ik besloot om mijn gsm in mijn jaszak te laten en me door het toeval te laten leiden. Gewoon, op zijn Wannes van de Veldes, door de straten verdwalen en genieten van al het moois dat op mijn pad kwam. En genieten deed ik, van de typische koperen plaatjes onderaan de deuren, van oude standbeelden en nieuwe street art, van prachtige gebouwen en schitterende kerstetalages, van gezellige parkjes en van onverwachte doorgangen. Zo stapte ik de poort van het prachtige Hôtel de Sully binnen. Voor een rondleiding in het appartement van de hertogin was ik blijkbaar uren te vroeg, maar ik ontdekte er wel een heerlijke binnentuin, met helemaal achteraan een doorgang naar de Place des Vosges, wat mij betreft een van de mooiste pleinen van Parijs. Wat verder bracht een andere doorgang me naar le Village de Saint-Paul, een verborgen dorp in de stad met leuke winkeltjes rond drie pleintjes. Ik hield er halt bij de Bistrot Caché – what’s in a name? – waar ik genoot van een heerlijke lunch aan een niet-Parijse prijs. Allemaal dingen die ik gemist zou hebben mocht ik die dag een lijst ‘must-sees’ op zak gehad hebben.

Voor mij mag 2024 dus een jaar met weinig ‘moeten’ worden, en met veel ‘willen’ en ‘mogen’. En met de nodige mildheid voor onszelf én de anderen.

Geniet van je zondag!