Meestal is het leven heel erg mooi, vind ik. Mijn glas is sowieso altijd halfvol, met bubbels. En ook al hapert er bij mij ook wel eens iets, ik klaag niet zo snel, want ik ben ooit in een vat vol energie, relativeringsvermogen en optimisme gevallen. Maar plots bleek ik zelf zomaar in de themamaand ‘verdriet’ te zitten. Ik sukkelde met mijn gezondheid, een collega die ik enorm waardeer viel plots uit, de heerlijke moeder van een van mijn beste vrienden is gestorven aan een rotziekte, zakelijk draaiden wat zaken in de soep, mijn partner werd onverwacht in het ziekenhuis opgenomen, een lieve oma werd ons deze week ontnomen, en tussendoor leek het alsof ook het dagelijkse leven stokjes in de wielen en kiezeltjes in mijn schoenen stopte.
‘Het een na het ander’ en weinig moois. Bijna vergat ik dat we een Kastaar hadden gewonnen, dat er krokussen aan het groeien zijn in onze tuin en dat de vogels vroeg in de ochtend de lente al fluitend aankondigen, omdat mijn hoofd zo vol bezorgdheid zat. Maar ik ben slim genoeg om te beseffen: het kan allemaal veel erger, er zijn mensen die grotere ellende kennen. En dat het verdriet en de zorgen zo in een pakketje kwamen, en mij een stomp in de maag gaven, heeft, hoe gek het ook mag klinken, zeker ook één voordeel. Ik besef dat niks zeker is, de buit nooit binnen is, en ik zeker nog mijn portie verdriet zal kennen in het leven.
Mijn liefste is weer beter, de afscheidsdiensten van twee bijzondere vrouwen waren ontroerend mooi. Zaken gaan altijd met ups-and-downs. En ik heb medicijnen voor kwaaltjes, pleisters voor wondjes, poëzie voor rust, muziek voor de ziel, kaarslicht voor donkere tijden, en een lieve kater die de blues feilloos aanvoelt en succesvol weet te bestrijden met kopjes en likjes, knuffels en gevlei. Alles komt altijd goed, zeggen ze. Dat is natuurlijk niet waar. Maar dat je meer kunt genieten van geluk als je ook je portie ongeluk gevoeld hebt, is een zekerheid. Dus ik blijf optimist. Gelukkig maar…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier