“Met een veeg op een app krijg je een sixpack, of mooie borsten”

Hoe ouder ik word, hoe meer ik worstel met de waarheid. Als kind, meer dan vier decennia geleden, was dat allemaal veel makkelijker. Er bestond toen enkel goed en slecht. We waren braaf of stout. Alles was wit of zwart. Je was van Jezus of van de duivel. Er waren politieagenten en boeven, roodkapjes en boze wolven, geallieerden en Duitsers. De waarheid kwam toen van onze ouders, van de kerk, van meesters, uit boeken, van het Nederlandse Jeugdjournaal en uit de krant. De waarheid stond toen vast, daar was geen speld tussen te krijgen.

Maar als je ouder wordt, brokkelt de waarheid af. Eerst ontdek je al die leugen over de Sint, daarna over God, en vanaf dan is het hek echt van de dam. Je moet over alles gaan twijfelen, wil je niet bedrogen worden. Er zijn blijkbaar ook stoute politiemensen, rechters die examenvragen doorspelen, foute leraars. De waarheid kent veel kanten. En het tempo waaraan het kaartenhuisje vandaag ineenstort is ongezien.

Overal is er fake nieuws en manipulatie. Niks lijkt nu nog echt. Russische nieuwsmedia zien en tonen een totaal andere oorlog, in Israël worden de stervende kinderen in de Gazastrook niet in het journaal getoond, en op TikTok worden aan onze kinderen de meest waanzinnige leugens verkocht dankzij perverse algoritmes. Maar ook zelf filteren wij onze rimpels en dubbele kinnen weg op Instagram. Met een veeg op een app krijg je een sixpack, of mooie borsten. Bijna echt. En op foute maar populaire sites scoren we in een wip harde porno van pakweg de paus met ons schoonmoeder. Je zou het bijna gaan geloven, zo goed gedaan. Erg hoor. Wat is vandaag nog dé waarheid? Die van de krant? Die van Trump? Die van de Islam? Of die van Familie en Thuis? Alleen van die laatste vijf minuten van Westerlo tegen Genk vorige week wist ik zeker: die waren fake. Dat was geen voetbalmatch meer. Maar over ongeveer al het andere nieuws van de voorbije week heb ik toch mijn twijfels. Dat is jammer, maar wel de pijnlijke waarheid.