Het is omdat al die bloedmooie kandidates in missverkiezingen er al zo lang erg makkelijk naar teruggrijpen, en omdat onze koningen, presidenten en pausen er een voor de hand liggend thema voor hun speechen in vinden, dat wij ‘vrede op aarde’ een te groot cliché vinden. Net zoals iemand “een goede gezondheid” wensen vanzelfsprekend en dus niet echt gemeend overkomt. Als wij onze cava’s op recepties tegen elkaar tikken zeggen wij namelijk ook “santé” of “gezondheid”, maar wat is daar in feite echt aan? Het is toch een beetje zoals “alles goed?” zeggen wanneer je iemand tegenkomt. Natuurlijk zegt die persoon dan “ja hoor, alles goed, en met jou?”, want als die mens zou antwoorden “bwa, alles goed is natuurlijk onmogelijk, ik heb best wel wat issues in mijn leven, wil je ze echt horen, of zei je maar wat?” dan vinden we die meteen een rare kwiet. “Doe even normaal”, denken we dan. Iemand een goede gezondheid, of vrede op aarde wensen, zijn van dezelfde grootorde: het zijn een beetje dooddoeners.
En toch denk ik dat we al die clichés moeten eren. Misschien heeft dat ook een beetje met ouder worden te maken, maar ‘een goede gezondheid’ is wel degelijk het belangrijkste in het leven. Je kunt veel geld en roem verzamelen, maar als je lijf echt hapert dan hangt je geluk aan een zijden draadje. Ik zie het tegenwoordig veel te vaak gebeuren rondom mij. En vrede, het grootste cliché van allemaal, blijft toch ook zo lastig te handhaven in deze grote boze wereld. Van Kiev tot in de Gazastrook, maar ook op zoveel andere plekken op deze aardkloot, is van vrede absoluut geen sprake vandaag. Die mooie missen zijn nog niet zo mis: vrede is absoluut waardevoller dan goud of macht. Het is net als gezondheid, het enige wat ik iedereen toewens, mezelf incluis. Ik ben dus even flauw als elke koning en elke miss, als elke andere naïeveling, maar meer dan gezondheid en vrede heb ik niet nodig. En als er toch iets extra in de kerstpakjes mag? Doe dan maar veel liefde en vriendschap. Doe daar maar een mooi strikje rond.
