“Trainer Nico en al zijn collega’s, de bestuursleden en de vrijwilligers maken echt het verschil”

Goeiemorgen,

Voetbal is emotie. Een zin die vaak een dooddoener van jewelste is, maar vandaag alleen maar waarheid bevat. In Anderlecht, dat vandaag na zeven jaar wachten kampioen kan worden als Union niet wint tegen Cercle Brugge en het zelf aartsrivaal Club Brugge kan verslaan. Maar ook bij Union en bij Club, die ook nog altijd kampioen kunnen worden. Weliswaar niet vandaag, maar misschien wel volgende week. De feestplannen liggen in elk geval al klaar.

Voetbal is emotie. Dat weten ze ook in Oostende, waar deze week bekend raakte dat KV Oostende niet meer gered kan worden. Op 3 juni wordt het faillissement aangevraagd. Hartverscheurend nieuws, niet alleen voor de zowat 70 werknemers van de club – inclusief spelers – maar ook voor de 600 jeugdspelers, de jeugdtrainers, de vrijwilligers en de supporters. Hoe het nu verder moet, weet niemand. Ook al liet het stadsbestuur bij monde van burgemeester Bart Tommelein al weten dat er volop naar een oplossing voor het jeugdvoetbal wordt gezocht. Dat wordt een race tegen de tijd, want zolang niet duidelijk is welke kant het uitgaat, is de kans groot dat heel wat spelertjes en trainers andere horizonten gaan opzoeken.

Voetbal is emotie. Dat voelde ik afgelopen woensdag ook, toen zoonlief aan zijn laatste – vriendschappelijke – voetbalmatch van het seizoen bezig was. Zijn laatste voetbalmatch met zijn huidige team ook, want de meeste spelers van de ploeg zijn een jaar jonger, en schuiven dus niet met hem mee naar de volgende leeftijdscategorie. Een belangrijk moment dus, ook voor een moederhart. Ik kan als mama alleen maar trots zijn op de evolutie die zoonlief het voorbije seizoen heeft meegemaakt. Met grote dank aan trainer Nico, die niet alleen oog heeft voor resultaten en verbeterpunten, maar ook altijd de goeie punten van zijn spelers dik in de verf zet. Een positieve aanpak die mijn zoon liet groeien en bloeien. Merci Nico! En dank je wel ook aan alle andere trainers, bestuursleden en vrijwilligers van onze club én van al die andere clubs waar we het voorbije seizoen tegen mochten spelen, en bij uitbreiding van alle Belgische jeugdclubs. Jullie maken echt het verschil voor heel wat jongens en meisjes!

Een dank je wel ook aan alle scheidsrechters, die misschien wel de meest ondankbare job hebben, maar er toch elk weekend staan en zonder wie de competities niet mogelijk zouden zijn. Afgelopen woensdag trouwens werd de wedstrijd in goede banen geleid door een leeftijdsgenoot van mijn zoon. Ilan is niet alleen een begenadigde voetballer – hij is kapitein van het interprovinciale team – maar volgt ook de referee academy van onze club en doet dat meer dan uitstekend. Mooi om te zien!

Voetbal is emotie, en dat maakt het zo mooi.

Geniet van deze zondag.

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be