Ingeborg: “Ik ben nog te jong voor televisie”
Geef die vrouw een programma. Dat was de teneur na de kortstondige televisiecomeback van Ingeborg dit voorjaar. De voormalige grande dame van VTM was te gast in Reyers Laat om het Eurosongfestival te becommentariëren. En deed dat met verve. Zelf houdt de bijna 50-jarige West-Vlaamse de boot op een nieuw televisieprogramma niet helemaal af. Alleen: “Ik vind mezelf nog vijf jaar te jong voor televisie.”
Op zoek gaan naar intens geluk, naar iets dat niet bestaat. Ongetwijfeld ken je de tekst van haar hit ‘als dat gebeurt’, waarmee Ingeborg Sergeant alle Vlaamse harten veroverde. Een kwarteeuw later moet ze zichzelf evenwel tegenspreken. “Als ik dat liedje nu beluister, voel ik veel liefde voor dat meisje van toen. Maar ik denk anders nu. Geluk bestaat wél, en ik heb het gevonden.”
Ingeborg leidt me enthousiast rond in haar centrum ‘De evolutie’ in Brugge dat ze negen jaar geleden opstartte. Hier worden dagelijks opleidingen gegeven, yoga en meditatie bijvoorbeeld, ook door Ingeborg zelf. En het is hier dat ze dat geluk gevonden heeft.
“Wat mij meest gelukkig maakt, is meditatie. Letterlijk je ogen sluiten en aanwezig zijn in het hier en nu. Dat gevoel had ik zelden toen ik voor televisie werkte. Ik deed maar wat. Ik wou succesvol zijn, en ik was dat ook. Maar ik stond weinig stil bij hoe ik me voelde. Ik leefde niet bewust. Nu wel. Gelukkig zijn is een kwaliteit die binnenin zit. Als je afhankelijk bent van bewegingen van buitenaf, ken je altijd ups en downs, want de ene keer krijg je applaus en de andere keer word je afgemaakt. Ik weet nu dat dat niet de weg is naar geluk.”
Voel je een grote vraag naar wat jullie doen?
Absoluut. En opvallend, maar positief: mensen worden jonger. Vroeger werkten we voornamelijk met vijftigers en zestigers die na de hectiek van het dagelijkse werken rust zochten. Nu merk ik dat meer jonge mensen die zoektocht naar rust aangaan. En die begeleiden wij. Wij geven geen antwoorden, maar creëren een setting zodat mensen zelf die antwoorden kunnen vinden en sterker worden in hun leven.
“Ik zou zeker nog iets kunnen doen voor televisie. Wie weet binnen vijf jaar?”
Heeft die stijging te maken met het hoge aantal burn-outs?
Dat zal wel hand in hand gaan, ja. De snelle vooruitgang van onze maatschappij leidt ertoe dat mensen niet meer weten wie ze zijn of wat ze hier doen op deze wereld. Gelukkig komen veel mensen ook preventief: zij die voordien de fluistering opvangen, die doorhebben dat ze iets moeten veranderen. En wij bieden iets waardevol aan. Let op: we zijn niet de enige weg. En gelukkig maar. Maar als je je bewust wordt van wie je bent, dan kan je het tij keren.
Ingeborg is een rare geworden, hoor je wel eens. Klopt dat?
Ik hoor dat zelden nog. Wie hier komt, vindt wat ik doe helemaal niet vreemd. Natuurlijk: als je iets niet hebt ervaren, en je wil dat ook niet doen, dan zal je het niet begrijpen. Ik ben het gestopt om het aan die mensen uit te leggen.
Je zoon Robin begint straks aan zijn laatste Masterjaar Kleinkunst, net zoals jij destijds. En ook hij doet theater en televisie. Schrikt je dat niet af?
Ik heb hem dat op alle mogelijke manieren proberen af te raden. Al was dat niet juist van mij. Ik zeg tegen iedereen die in dit huis komt dat ze hun kinderen moeten steunen in hun dromen. Maar ik heb zelf het omgekeerde gedaan. We hebben het er vaak over gehad. Ik was vooral bang voor de meningen. Ik niet, zei hij dan, de mensen hebben over iedereen een mening, ook over de loodgieter. (zwijgt even) Toen Robin slaagde voor het ingangsexamen, zag ik iemand die dat echt wou. Dan mag ik dat niet tegenhouden. Ik heb hem mijn zegen gegeven. Dat is eigenlijk het enige wat een kind nodig heeft, die zegen. Maar goed, het was moeilijk.
“Ik ben blij dat muziek nu weer een mooie plek krijgt in mijn leven. Ik heb het gemist.”
In mei heb jij wel even een comeback gemaakt op televisie.
(pikt snel in) Noem dat geen comeback alstublieft. Laat me dat even kaderen. Ik geef soms workshops in het buitenland, en was toen in Ibiza met een groep mensen. Tijdens het mediteren bedacht ik dat ik graag nog eens op televisie zou komen, maar dan heel transparant en authentiek. Ik wou eens diezelfde mens zijn die hier meditatie geeft. Dat zou alleen maar kunnen bij Lieven Van Gils, bedacht ik, want die durft een scenario al eens loslaten. Je kan dit nu geloven of niet, maar de dag nadien word ik opgebeld door zijn redactie. Zo snel kan iets manifesteren, als je maar gelooft dat het kan.
Dat zal je niet altijd lukken.
Kijk eens rond je. Zeven jaar ben ik bezig geweest dit huis uit te tekenen. Mensen hebben mij altijd gezegd dat ik niet zou kunnen leven van wat ik doe. Toen ik zong, toen ik presenteerde, toen ik dit centrum begon. Als je heel hard in iets gelooft, kan je dat wel realiseren.
Geef die vrouw een programma, was de teneur na je optreden in Reyers Laat. Deed je dat iets?
Natuurlijk, dat is fijn. Ik stop dat niet weg.
Wat zou je doen als je morgen carte blanche krijgt?
Dat weet ik niet, echt niet. Ik heb er wel al over gebrainstormd met Luk Alloo, een goede vriend. Ja, ik zou zeker nog iets kunnen doen voor televisie. Niet vanuit een honger, want ik mis het niet, maar vanuit de idee iets aan te bieden. Er zijn nog zoveel waardevolle dingen in dit leven die het nieuws niet halen. En televisie is zo’n krachtig medium.
Ik zie soms zoveel rem bij presentatoren als het over moeilijke onderwerpen gaat. Over extreemrechts bijvoorbeeld. Of over relaties tussen mensen. Goede gesprekken modereren. Maar ik denk dat ik nog vijf jaar te jong ben voor televisie. Maar wie weet binnen vijf jaar? Dus ja, het kan. Maar moet het? Neen.
Samen met Luk Alloo dan?
Dat zou fijn zijn. Het zou zeker klikken tussen ons. Maar zeg dat niet te luid, of hij staat hier straks met een cameraploeg. (lacht)
Hoe belangrijk is muziek nog in jouw leven?
Ik ben bezig met een nieuw muzikaal project, en toen ik met gitarist Tom liedjes maakte, voelde ik weer: dit gaat zo moeiteloos, muziek leunt zo dicht aan bij wie ik ben. En toch, vreemd genoeg, zet ik dat aspect af en toe on hold. Ik ben blij dat het nu weer een mooie plek krijgt in mijn leven. Ik voel dat ik het gemist heb.
“Veertig worden vond ik niets, maar vijftig lijkt me zo mooi.”
Wat is dat nieuwe project?
(enthousiast) We gaan vanaf dit najaar maandelijks samen zingen met al wie dat wil. Begin juli moet dat uitmonden in een nieuwe cd. Het wordt iets uniek. De liedjes hoeven deze keer geen drie minuten te duren zodat ze op Radio 2 gedraaid worden. Het zal vereenvoudigd zijn: minder woorden, meer herhaling zodat de tekst sterker wordt.
Je wordt er vijftig in oktober. Wordt dat een stevig feest?
Misschien. Ik weet het nog niet. Mijn man is heel sterk in verrassingen. Ik kijk er wel naar uit, echt waar. Veertig worden vond ik niets, maar vijftig lijkt me zo mooi.
Wat mag ik je nog toewensen?
Ik heb nog veel wensen, professioneel en privé. Maar die hoef ik toch niet allemaal te vertellen? (lacht) Nee, ik zou graag nauwer samenwerken met de wetenschappelijke wereld.
Nu verras je me. Net vanuit die hoek krijg je stevige kritiek.
Voor mij zijn er drie wegen naar verlichting: kunst, wetenschap en mystiek. Als die drie de handen in elkaar slaan, gaat het dak eraf. Daarom ook ben ik nu weer aan het studeren, psychologie. Ik wil de stap zetten naar maatschappelijke erkenning, want voorlopig draait dit huis in een circuit dat niet erkend wordt. Ik wil het spel daarom meespelen in de hoop daarna beter te kunnen samenwerken. Helaas voel ik vooral veel onduidelijkheid. Ik heb Maggie De Block (minister van Volksgezondheid, red) al aangeschreven. Ik zou zo graag helderheid krijgen over die erkenning. Maar helaas. We zitten in een overgangsfase, krijg ik altijd te horen.
Om af te sluiten: wat vond je van je imitatie door Ella Leyers in Tegen De Sterren Op?
Ella is een zeer getalenteerd meisje, maar ik had de indruk dat ze het niet makkelijk had. Ik denk dat ik te gewoon ben, dat het leuker is iemand na te doen die veel tics heeft en veel uitgesprokener is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier