Evi Hanssen schrijft boek over afscheid mama

In het voorjaar van 2021 kreeg de moeder van Evi Hanssen te horen dat haar borstkanker was uitgezaaid. Op 14 maart 2023 moest Evi afscheid nemen van haar mama. ‘Traag naar de hemel’ is de ontroerende getuigenis van de 22 maanden dat mama Arlette nog leefde, voor ze koos voor een zachte dood en traag naar de hemel ging.

“Maar toch is het geen neerslachtig huilboek geworden”, aldus Evi Hanssen. “Het is een boek over liefde, het leven en dankbaarheid. Dat was ook de hoop van mijn moeder: dat het boek mensen een manier geeft om beter om te gaan met rouwen en de dood.”

Nu het boek uit is, praat je opnieuw veel over je mama. Wat doet dat met je?

“Het doet meer dan ik had verwacht. Dat deze periode wat van me vergt, is helemaal oké. Door het schrijven van dit boek ben ik echt ín die rouw gaan staan. Verdriet maakt niet ongelukkig. Het is het verdringen van het verdriet dat je ongelukkig maakt. Ik heb de rouw niet opzij geschoven, ik ben niet gevlucht voor mijn verdriet. Waarom zou ik afleiding zoeken? Mijn mama is gestorven.”

In ‘Traag naar de hemel’ komt je mama ook zélf aan het woord.

“Op de één of andere manier schreven we het boek samen. Ik heb haar gevraagd om veel boodschappen in te spreken op haar telefoon. Over hoe ze zich voelde tijdens haar behandelingen, over het leven en de dood, maar ook kleine anekdotes van vroeger. Na haar dood ben ik alles gaan beluisteren. Dat was confronterend. Ik kwam regelmatig wenend uit mijn schrijfkamer. Maar ik heb ook veel gelachen om de mooie herinneringen. Haar spraakberichten vormen mee de basis van dit boek. Ik schrok soms van wat ik hoorde. Zowel van wat zij zei, als wat ikzelf zei. En hoe sterk mijn mama ook was, tussen de regels door hoorde ik dat mama wél bang was om te sterven en het toch moeilijk had om te aanvaarden.”

Jullie wisten op voorhand dat ze zou sterven. Maakte het dat gemakkelijker om te aanvaarden?

“Dat weet ik niet. Wat ik wél weet, is dat we in dat lange rouwproces tegen elkaar hebben kunnen zeggen wat we wilden. Veel mensen hebben die kans maar durven er niet over spreken. Het belangrijkste vind ik dat je de band met mensen die je graag ziet, goed aanhaalt tijdens het leven. Ik word ambassadrice van Palliatieve Hulp Vlaanderen omdat ik echt respect voor hun werk heb. Besef dat je het niet alleen moet doen, zij helpen je. Zodat je zelf bezig kan zijn met het belangrijkste: liefdevol bezig zijn met de persoon die sterft. En zorgen dat het, ondanks het afscheid, toch een mooie en belangrijke periode in jullie leven wordt.”