Chef nieuws Sandra Rosseel: “We mogen ontgoocheld zijn, maar dat onbegrip laten we best achterwege”

Goeiemorgen,

Wat een weelde zeg! Ik weet niet of u het WK wielrennen wat gevolgd heeft, maar wat hebben onze atleten het schitterend gedaan. Goud, zilver, brons… De voorbije tien dagen werden we zowat overspoeld met nieuwsberichten dat een van onze Belgen een medaille gehaald had. Lotte, Remco, Wout, Niels, Jarno, Tim, Maxime, Ewoud, Jonas, Alec, Lars, Guillaume, Ils, Annick, Fabio, Lieven, Kim, Fabio, Tuur, Carlo, Peter, Marijke, Fleur en Julie… En misschien zijn er ondertussen nog namen bijgekomen. Keer op keer mochten we juichen. Heerlijk!

Heerlijk, al zit er ook een gevaar in: na de tijdrit – imposant gewonnen door Remco Evenepoel – hoorde ik iemand verzuchten dat Wout van Aert ‘maar’ vijfde was geworden. Een ‘maar’ die niet alleen doorspekt was met ontgoocheling, maar ook met onbegrip. En daar heb ik dan weer geen begrip voor, voor dat onbegrip. Ja, op wielervlak zijn we hier in ons land verwend, want onze toppers rijgen de overwinningen aan elkaar. En vanuit onze luie zetel ziet het er allemaal gemakkelijk uit. Remco, Lotte en Wout lijken soms echte zondagskinderen omdat op de fiets alles zo makkelijk lijkt te gaan, maar dan vergeten we gemakshalve dat ze elk al hun deel van tegenslagen in het leven hebben gekregen. We verwachten dat ze het keer op keer even goed of nog beter doen, terwijl het natuurlijk helemaal niet zo eenvoudig is. “Als er iets typerend is voor topsport, dan is het dat het allemaal veel makkelijker lijkt dan het is. Dat is net de kunst: het ziet er zeer eenvoudig uit, maar er komt zeer veel bij kijken”, hoorde ik de voormalig tophordenloopster en sportpsychologe Eline Berings enkele weken geleden nog in het Radio1-programma #weetikveel vertellen.

Aan elke wedstrijd gaan maanden en vaak jaren aan harde trainingen vooraf, aan vallen en opstaan, aan opofferingen brengen, aan perfectionistisch schaven aan elk aspect van je sporter zijn – lichaam, geest, begeleiding, materiaal en thuis – tot elk puzzelstukje perfect past. En dan nog is het niet zeker dat op het moment suprême al die puzzelstukjes perfect in elkaar zullen vallen en je met eremetaal beloond zal worden, want al die concurrenten hebben natuurlijk net hetzelfde gedaan. Je kan een mindere dag hebben of je kan zelfs met voorsprong de sterkste zijn en toch verliezen door pech, een ogenblik van verstrooidheid op het verkeerde moment of een dom foutje… Niemand zal het erger vinden dan de topsporter zelf. En wij als supporters mogen natuurlijk ook ontgoocheld zijn, maar dat onbegrip laten we best achterwege. Denk ik dan.

Vandaag kan Lotte haar derde gouden plak op dit wereldkampioenschap pakken, haar vierde medaille in Glasgow in totaal. Ik zit alvast klaar om te supporteren voor onze kampioene én voor de andere dames van onze Belgische ploeg. U ook?

Maak er een fijne zondag van!

PS. Het interview met Eline Berings is meer dan de moeite waard. Wilt u het ook beluisteren, dan kan dat via VRT Max of via uw gebruikelijke podcastapp. Zoek op #weetikveel

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be