Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik heb het ooit met overgave gezongen, maar nooit echt geloofd dat al wie wil gaan varen mannen met baarden moeten zijn”

Goeiemorgen,

Ik heb het ongetwijfeld ooit met overgave meegezongen, maar nooit echt geloofd dat al wie wil gaan varen mannen met baarden moeten zijn. In dezelfde adem volgden enkele echte Vlaamse namen als Jan, Piet, Joris en Korneel om de obligate link tussen die baard en de opgeroepen heldhaftigheid nog sterker te maken. En we schreeuwden het uit. In het hoofd van een kind is veel plaats voor nog meer volwassen onzin. Ik heb niets met dat bos(je) haar op mijn kin, boven mijn lippen of langs mijn wangen en dat dwingt mij te leven met een weerbarstige contradictie: mijn haar verdwijnt waar ik het graag had gehouden en groeit waar ik het liever niet zie. Ook in het hoofd van een volwassene is vaak nog veel plaats voor onzin, helaas ook als het over een baard gaat. Zelf mag ik kiezen, maar in de straten van Kaboel en de rest van Afghanistan maakt diezelfde baard het verschil tussen leven en dood. Die haargroei maakt je daar niet mooi of lelijk, stoer of zwak, sexy of saai, stekelig of glad… Hij maakt je goed of slecht. Alleen mannen met baarden lopen er rond met een stok of zweep in de hand en een geweer over de schouder. De valse romantiek van Jan, Piet, Joris en Korneel is verder weg dan ooit. Een man zonder baard is verdacht, een vrouw die niet verbergt dat ze een vrouw is nog veel meer. Jongens moeten mannen met baarden worden, meisjes wacht een nog dramatischer lot als gedwongen echtgenote van zo’n man met een baard. Fouter wordt de wereld niet.

Het is precies een week geleden dat duizenden mannen met baarden hun veroveringstocht in Afghanistan bekroonden met de inname van het presidentieel paleis in de hoofdstad Kaboel. Sindsdien horen we verzoenende taal en zien we vreselijke beelden. De taliban spreken over persvrijheid en vrouwen die mogen werken. Op en rond de luchthaven proberen mensen in totale chaos massaal het land te ontvluchten. De taliban spreken over meisjes die naar school mogen, rond de luchthaven zien we hoe mannen zwaaien met papieren en mama’s in totale wanhoop hun baby doorgeven om aan een vreselijke toekomst in eigen land te ontsnappen. Wat precies waar is, weet voorlopig niemand. Maar meer nog dan het noodzakelijke voorbehoud bij alle getoonde beelden uit een oorlogsgebied, is er nood aan twijfel en reden tot ongeloof bij de gesproken woorden. Deze taliban 2.0 moeten we nooit geloven zonder echt te zien.

Ik blijf hier graag weg van grote geopolitieke beschouwingen over de rol van Amerika, de NAVO, Pakistan of China in dit conflict. Vandaag telt slechts één ding: landgenoten en mensen die daar om logische redenen weg willen ook weg halen. Wat maakt het uit of dat er voor ons land uiteindelijk 16, 460, 580 of 10.000 zijn? Niets. Aan de overheid om deze beladen en moeizame evacuaties tot een goed einde te brengen, aan ons om nadien ons hart te openen. Niet vanuit een misplaatst superioriteitsgevoel, wel om daarbij ook nooit te vergeten dat voor de vrijheid waar deze mensen van dromen en die wij normaal vinden in een niet eens zo ver verleden ook bij ons honderdduizenden mensen hun leven hebben gegeven.

Het ene rijk der vrijheid mag dan het andere niet zijn, met gezondheid is die vrijheid wel ons kostbaarste goed.

Nu het van onze politici weer mag, knuffel en kus ik graag opnieuw mijn vrienden met baard. Zelf scheer ik mij zelden op zondag, vandaag doe ik het wel. Met overtuiging.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be