Videomaker, vlogger en (voormalig) radiostem Linde Merckpoel: “Ik vind die moeder-dochterrelatie iets magisch”

Eind juni verliet Linde Merckpoel na meer dan tien jaar haar geliefde Studio Brussel. De beste job van de wereld werd een nóg betere job: Linde werkt nu als videomaker voor de onlinekanalen van Eén. “Ik besef dat ik een luxepaardje ben op vlak van vrijheid. Ik bepaal helemaal zelf waar ik video’s over maak. Ik ken bijna niemand die zo mag werken.”

Het is een bijzonder druilerige dag in Edegem, maar wanneer Linde Merckpoel de voordeur opent, verschijnt er (haast letterlijk) een roze wolk die vriendelijk glimlacht en mij met de bedwelmende geur van koffie naar binnen lokt. Daar, aan het keukeneiland, gaat het gesprek al snel over haar zwangerschap, haar nieuwe job, corona, reizen en de toekomst. De grote gebeurtenissen in een mensenleven dus. Ze vertelt over het sinterklaaskindje dat eraan komt, een dochter – terwijl ze lang van een zoon was uitgegaan. Over de kritiek – en steun – die ze over zich heen kreeg toen ze in de zomer openhartig was over haar zwangerschap, die ze niet op een (figuurlijke) roze wolk beleeft. En over haar droomjob bij de VRT, waar ze ondertussen al dertien jaar werkt en haast nog geen dag tegen haar zin.

Je werkt sinds begin september als videomaker voor Eén. Hoe bevalt dat?

Ik heb echt de beste job van de wereld. Ondertussen ben ik een dikke maand bezig en ik stuurde laatst een bericht naar mijn baas waarin ik zei dat het zotste van alles was dat het na tien jaar StuBru zo normaal aanvoelde om voor een andere werkgever te werken, ook al is het natuurlijk nog allemaal binnen de VRT. Ik heb altijd het vertrouwen gekregen van StuBru om online te doen wat ik wilde, om zelf alles te kunnen beslissen. En nu gaat dat verder bij Eén. Samen met mijn cameraman/regisseur/beste vriend Arnout Bracke mag ik elke dag op zoek gaan naar wat mij boeit en raakt in de wereld. Zes of zeven jaar geleden zijn wij begonnen met elke dag een video te maken, wat ik echt ongelooflijk tof vond. En die pret voel ik nu nog altijd, alleen doe ik dat nu met de megafoon die Eén is. We bereiken dus ineens een veel groter publiek.

Was het niet pijnlijk om Studio Brussel vaarwel te zeggen? Hoe heb je die laatste maanden beleefd?

Ik zie dat niet als een vaarwel. Ik heb laatst nog even ingevallen op StuBru toen er al die coronagevallen waren. Dus ik blijf wel betrokken. De laatste maanden als StuBru-stem waren overigens wel heerlijk. Ik maakte toen radio vanuit mijn eigen living omwille van corona en heb toen eigenlijk het creatiefste werk ooit geleverd. Ik wil niemand bruuskeren, maar voor mij persoonlijk waren er toch ook wel positieve dingen verbonden aan de lockdown. Mijn wereld werd gereduceerd tot mijn woonkamer en omdat ik zo’n huiselijk type ben, genoot ik daar wel van. Nu nog werken we grotendeels van thuis uit. Er zijn nu dagen waarop Arnout en ik tot wel vijf uur FaceTimen, hij vanuit Aalst, ik vanuit Edegem. Verder hoeven we met niemand anders rekening te houden, we beslissen alles zelf. Alleen zo kun je authentieke content maken. En dat is meteen ook het grootste compliment dat ik kan krijgen: dat onze filmpjes authentiek aanvoelen.

Ik las ergens dat je erg bezig bent met kijkcijfers en reacties.

Ik ben daar niet ziekelijk mee bezig, maar ik vind het wel belangrijk om te weten wat werkt en wat niet. Een bakker wil toch ook weten of zijn nieuwe fruittaart in de smaak valt. We zijn op zoek naar onderwerpen die mensen bezighouden. En hebben de ambitie om onderwerpen aan te kaarten waar mensen misschien nog niet bij hadden stilgestaan. Wat dat betreft ben ik wel een hippie, een wereldverbeteraar die denkt dat ze met haar video’s echt een verschil kan maken.

Je gaat over een paar weken op zwangerschapsverlof. Is dat iets waar je naar uitkijkt?

Ik kijk vooral uit naar die maand na de geboorte wanneer mijn lief ook thuisblijft en we hier dus met ons drieën kunnen cocoonen. Ik vind dat een hele leuke en gezellige gedachte. Een beetje dom misschien, want ik besef ook wel dat die baby alles gaat onderschijten en constant gaat huilen.

Je kreeg veel kritiek toen je in de zomer in een interview zei dat je zwangerschap niet als een roze wolk aanvoelde. Was je daarvan geschrokken?

Wel een beetje, maar eigenlijk nog meer van de positieve reacties die kwamen. Ik kreeg plots een vloedgolf over me heen van vrouwen die me overlaadden met hun zwangerschapskwaaltjes en verhalen dat ze ook niet op een roze wolk zaten. Dat er vrouwen bestaan die negen maanden lang rozig over hun buik aaien en zich vrouwelijker dan ooit tevoren voelen, is super, maar bij mij is dat gewoon niet zo. En ik mag dat toch zeggen, dat ik het kut vind dat mijn lichaam verandert, dat ik er geen controle over heb, dat mijn hoofd op hol slaat als ik denk over alles wat er op me afkomt. Dat ik zwanger zijn niet zalig vind. Vreemden die mij plots gingen vertellen wat er goed en fout is aan de beleving van mijn zwangerschap, dat maakte me boos. Ik kreeg na dat interview het commentaar dat ik verwend was omdat ik ook nog droomde van mijn carrière, van reizen, van sporten, naast mijn zwangerschap. Hoe durfde ik dat allemaal te combineren? Toen kwam de feministe in me naar boven.

Het wordt een dochter, en dat had je blijkbaar niet verwacht.

Klopt, ik ging er eigenlijk vanuit dat het een zoon zou worden. Ik zag mezelf al voetbaltruitjes wassen, maar natuurlijk mag mijn dochter ook voetballen. Op de een of andere manier geeft een meisje mij meer stress. Een jongen lijkt zo complexloos. Bij ons thuis was dat toch zo: mijn broer was zalig en ik was een lastige puber. Maar ik moet wel zeggen dat ik die moeder-dochterrelatie iets magisch vind. Ik merk ook dat het feit dat ik een dochter krijg iets doet met mijn moeder. Ook voor haar wordt dat iets speciaals.

Je bent begin dit jaar nog drie weken met je moeder gaan rondtrekken in Sri Lanka. Ga je dat niet missen, het vele reizen?

Ik zie gelukkig heel wat voorbeelden rond mij van vrienden die samen met hun jonge kinderen mooie reizen maken. Een collega bij Studio Brussel is met zijn twee kinderen drie weken naar Thailand geweest. Dat gaat dan natuurlijk op een ander tempo, maar je beleeft zo’n land dan ook wel op een andere manier. Er zijn dus zeker wel alternatieven voor een all-in aan een Spaanse Costa.

De video’s van Linde vind je op de sociale mediakanalen van Eén en op een.be .