Siska Schoeters, (plus)mama met een hoek af: “Ik krijg nu pas zelfvertrouwen”

Ontbijten met één van de mooiste radio-ochtendstemmen ooit, het kan nú van mijn bucketlist. Het is onmogelijk om niet instant happy te worden wanneer Siska Schoeters op StuBru passeert. Al benijd ik haar nu vooral om haar twee immens schattige kids, en de manier waarop ze precies feilloos een hypercoole mama én plusmama is. Al vindt ze het zelf vaak moeilijk. “Er zijn vier kinderen belangrijker dan ik. Als volwassene moet ik voor hen zorgen. Terwijl ik soms zelf graag wat bemoederd word.”

Evi Renaux

Vijftien jaar zit ze al in het vak. En of het nu op Eén of Studio Brussel is, het is duidelijk dat Siska geboren is om te entertainen en te babbelen. Tijdens de middag draait ze door op StuBru, en vorig jaar presenteerde ze nog De Club op Eén. Maar daarnaast is ze mama. Van Lucien en Minnie, en plusmama van de kinderen van haar vriend Tomas De Soete.

Uitslapen op zondag: stomme vraag zeker?

Uitslapen is even uit mijn leven gebannen. Ik geef toe dat Tomas en ik wel afwisselen. Het ene weekend blijf ik liggen op zondag, het andere hij. Maar dat uitslapen is dan ook relatief, want we staan op rond half negen. Ik wil samen kunnen ontbijten. Daarna ga ik trouwens lopen. Idealiter zou ik twee uur moeten wachten na mijn ontbijt, maar dat kan ik me qua tijdsplanning niet permitteren. Dus meestal ben ik een halfuur na het ontbijt al vertrokken, waardoor mijn eerste zeven kilometers zowat op mijn maag liggen. (lacht)

Dat is het zondags ritueel?

Ik vrees het. Maar ik heb wel tegen Tomas gezegd dat het misschien tijd begint te worden om op zondag naar de beenhouwer en de bakker te gaan. We hebben het er meestal te druk voor. Tegen dat je die baby eindelijk hebt aangekleed, ben ik al in foert-modus. Al wil ik het wel installeren binnenkort: die bakker en beenhouwer. Ik wil wel iets creëren waardoor er later wordt gezegd: “dat deden wij thuis op zondag”.

Want jij had dat ook?

Ja, zondag was altijd pistolets van de bakker en vlees van de beenhouwerij. En tradities zijn toch de mooiste herinneringen? Ik wil ook tradities voor onze kinderen. Al is het maar iets heel kleins. Vroeger aten wij op vrijdagavond pita die mijn papa zelf maakte, omdat ons mama langer moest werken. En dan gingen we een tijdje in ‘de Makro’ eten. Wat een feest! En als je daar nu aan terugdenkt, geeft dat fijne herinneringen. Wij hebben het daar nog weleens over met de broers en zussen. En zelfs Lucien, die nog maar zeven is, zegt soms: “Ik weet nog dat wij vroeger…”.

“Ik heb geen schrik meer als het morgen stopt in de media.”

Zijn de weekends anders, nu De Ochtend niet meer in je bloed zit?

Goh, dat is nu al bijna twee jaar geleden. Weet je dat ik het me al bijna niet meer herinner hoe het was? Ik weet dat ik gewoon altijd moe was. Mijn weekend is vooral anders nu Lucien is beginnen voetballen. I’m a soccer mom!

Vind je dat fijn?

Nee. (lacht) Ik vind het tof dat hij een groepsport doet, dat heeft iets charmant, maar ik heb echt al gevloekt als ik om half tien in weet-ik-veel-waar op een triestige mistige ochtend, waar het nog eens begint te regenen ook, langs de zijlijn van een veld moet gaan staan kijken naar zevenjarigen die altijd verliezen. Maar ik roep constant: “goed geprobeerd!” (lacht)

Ocharme.

Ach, het heeft ook iets. ’s Ochtends die haast: “Heb je jouw schoenen bij? Fuck, ze zijn nog nat van vorige week! Oh, nee ze stinken!” Maar dan daarna, een croque-monsieur eten, een zakje chips en een icetea na de match. Maar dat heeft dus vooral mijn weekends veranderd. Al ben ik niet zo’n consequente moeder daarin.

Hoe bedoel je?

In de vakantie moet hij niet gaan trainen. (lacht) Dat zijn twee trainingen per week, hé? En dat valt dan nog mee blijkbaar. Maar ik geef toe, dat hij dan niet gaat, dat is voor mijn gemak. Maar ik denk ook niet dat hij Kevin De Bruyne gaat worden. Matthias Schoenaerts daarentegen, dat gaat hij worden. (lacht)

Maar dus: te drukke weekends?

Ja, Tomas en ik zijn zo blij als we tegen elkaar kunnen zeggen: “We hebben een leeg weekend!”

Lege weekends worden bij mij vaak onthaald als saai. Of ik moet compenseren met knutselen.

Ha! Ik haat knutselen. Ik kan dat ook totaal niet. Uiteraard is het anders als je één kind moet entertainen, of wanneer er meerdere kinderen zijn die elkaar kunnen entertainen. Die houden elkaar bezig. Zeker als de oudsten van Tomas er zijn.

 Vlot dat, jullie samengesteld gezin?

Het marcheert goed. De kinderen van Tomas waren vier en zes toen Lucien erbij kwam, dus best klein. Ze zijn dat gewoon. Nu zijn dat buddy’s en kijkt Lucien daarnaar op. Hij mist ze ook echt wanneer ze naar hun mama vertrekken. Ook met Minnie gaat dat geweldig. Het heeft zijn flow gevonden.

“Ik wil graag  tradities voor onze kinderen. Dat zijn later de mooiste herinneringen.”

Hadden jullie aanvankelijk schrik?

Je kan dat totaal niet inschatten. Elke relatie is anders, elke voorgeschiedenis is anders, elk gezin is anders. Je weet niet hoe de karakters gaan matchen, of ze gaan matchen. En ik was ook nog veel te jong. Ik was 25. Dan kan je nog helemaal niets inschatten. (lacht) Het zal de grootste uitdaging van mijn leven zijn, om later op mijn sterfbed te kunnen zeggen: “Ik heb dat goed gedaan, dat samengesteld gezin. Ik heb een warm nest gemaakt voor vier kinderen.” Maar met ups en downs wellicht. Ook voor mij hoor. Ik ben ook open tegen mijn stiefkinderen daarover. Als ze aankomen op vrijdag bijvoorbeeld, kan ik soms lastig zijn. Maar ik kan de dag erna wel sorry zeggen. Maar de verhuis en de wervelwind die aankomt in je huis, is soms wel heavy. Alles wordt even overgenomen. Tomas kan me dan op mijn plaats zetten. En het is goed dat hij dat doet. Dan geef ik toe dat we allemaal terug even moeten wennen aan elkaar. En dan zeggen ze heel lief: “Het is oke”. En dan zijn we vertrokken.

Voor de liefde van je leven moet dat allemaal kunnen.

Zeker. En het is ook je ego leren aan de kant zetten. Mijn verwende-prinsesjes-kant wordt daar wel wat nederig van. Ik besef dan dat er vier kinderen zijn die belangrijker zijn dan ik ben. Ik moet voor hen zorgen, want ik ben de volwassene. Terwijl ik graag zelf wat bemoederd word, soms.

Ben je blij dat je mama bent geworden?

Ja. Ik word ook beter in het mama zijn, heb ik de indruk. In het begin was het een shock, en misschien niet wat ik ervan had verwacht. Maar hebben niet veel mama’s dat? Nu is het anders. Ik ben ook verliefd en trots op mijn kinderen. Bij Lucien begin ik nu wat vruchten te plukken van dingen die ik gedaan heb of meegegeven heb. Al wil ik daarnaast ook dat hij vooral kan zijn wie hij is. Maar ik heb een goede basis gelegd.

Heeft het je ambitie veranderd?

Nee, al heb ik het wel wat rustiger gedaan de afgelopen twee jaar. Maar nu voel ik dat het weer borrelt. Ik heb lang op veel dingen nee gezegd. Maar nu is er weer goesting, al zal alles wel steeds in functie van mijn kinderen staan. Ik wil graag aan de schoolpoort kunnen staan. Geloof me, ik weet goed dat dat een luxepositie is.

Heb je concrete plannen?

Niet per se, ik doe graag wat ik doe. Maar het is raar, ik heb het gevoel dat ik nu pas, op mijn 36ste, echt wat zelfvertrouwen begin te krijgen. Ik ben er wat laat mee. (lacht) Ik heb eindelijk het idee dat ik nog wel andere dingen ga kunnen doen. Ik kán nog andere dingen. Dat durf ik nu zeggen. Ik heb zelfs niet per se nog schrik als het morgen stopt in de media. Media is niet per se het hoogste goed. Dus dat geeft het rust. Ik weet: ik ben iets aan het maken thuis. Ik heb een heerlijke plek om thuis te komen, waar mijn kinderen ook graag thuis komen. Is er dan nog iets belangrijker?

(foto Ellen van den Bouwhuysen)