Met de laptop op de latten. Winterse workation in de Dolomieten

De combinatie van werken en vakantie lijkt op het eerste gezicht als water en vuur – tegenpolen en onverenigbaar. Toch omarmen steeds meer reizigers het concept van een winterse ‘workation’: een skitrip waar genieten en werken moeiteloos in elkaar overvloeien.

In mijn reiskoffer is doorgaans geen plek voor de werklaptop, maar wanneer ik naar de bergen vertrek voor een ‘workation’, neem ik naast een skibril en handschoenen ook bewust mijn job mee. Een deadline verpulveren kan ik in principe overal ter wereld, zolang de wifi en de inspiratie maar willen meewerken. Meer nog, de frisse berglucht en ondergesneeuwde bergkammen inspireren vast meer dan de vier witte muren van mijn thuiskantoor.

Sinds corona duidelijk maakte dat zo ongeveer elke tafel of hangmat dienst kan doen als geïmproviseerd bureau, zijn zonovergoten plekken zoals Bali of Thailand de favoriete eindbestemmingen van heel wat remote workers. Wie het niet zo heeft voor hitte en zand tussen de tenen kan de bergen opzoeken, want ook hier gaan werk en ontspanning wonderwel samen. In Zuid-Tirol rolde hotel Ama Stay als allereerste de witte sneeuwloper uit voor gasten die spectaculaire afdalingen in een van de mooiste skigebieden van de Italiaanse Dolomieten (Unesco werelderfgoed) graag combineren met brainstormsessies of – zoals ik – het geselen van deadlines.

Sobere luxe

Het hotel ligt in het charmante dorpje San Vigilio di Marebbe, op een uur rijden van de luchthaven in Bolzano, en opende vorig jaar de deuren. Het japandi geïnspireerde interieur (een mix van Japanse en Scandinavische interieurstijlen) is sober maar luxueus en de eenvoudig ingerichte, maar van alle comfort voorziene kamers stralen rust uit. Deze nieuwbakken digital nomad kon het slechter treffen. Solowerkers kunnen zich installeren in de cleane kantoren met gevulde fruitschalen en drankjes, en voor groepen zijn er ruime vergaderzalen met zicht op de bergen.

“Zelfs de meerwaardezoeker komt hier op meer dan 2.000 meter aan zijn trekken”

De wifi doet het overal prima, maar ik laat mijn overvolle inbox nog even voor wat die is om van de andere faciliteiten die het hotel biedt te genieten. Uitgebreid tafelen kan in het restaurant en stramme spieren komen na een dag op de piste of in een bureaustoel weer tot rust in het wellnesscentrum, compleet met sauna’s, fitnessruimte en openluchtzwembad dat de skipistes van Kronplatz overziet. Heel even ‘vacation’, denk ik, terwijl ik in het warme water dobber. Dat werken komt morgen wel.

Panoramisch zicht

Of niet. Want mijn skileraar wacht me al vroeg in de ochtend op. We nemen de kabelbaan naar Kronplatz, ook bekend als Plan de Corones, een geliefd skigebied in de regio. Met meer dan 100 kilometer aan gevarieerde pistes en hoge sneeuwzekerheid kunnen skiërs en snowboarders van alle niveaus genieten van spannende afdaling met uitzicht over de omliggende Dolomieten. Mijn longen vullen zich met verse berglucht terwijl ik sneller en sneller over het witte sneeuwtapijt glij. Dat ik tijdens mijn eerste afdaling vlotjes voorbij wordt gesjeesd door een klasje driejarigen kan me niet deren. Mijn skileraar is intussen niet meer dan een rode stip in de verte en wanneer ik hem even later aan een bank buiten een berghut tref, staat de warme chocomelk en bijbehorende verse strudel met vanille-ijs al klaar. Ook dat is skivakantie. Al hoef je geen volleerd skiër te zijn om volop van de regio te genieten. Rodelen, hiken, sleeën of sneeuwschoenwandelen zijn maar een paar van de activiteiten die het uitgestrekte winterwonderland te bieden heeft.

Kunstberg

Zelfs de meerwaardezoeker komt hier op meer dan 2.000 meter aan zijn trekken. Op de top van de Plan de Corones liggen maar liefst twee musea die dankzij de moderne architectuur helemaal opgaan in het landschap. Het MMM Corones, een ontwerp van architect Zaha Hadid, werd opgericht door de beroemde bergbeklimmer Reinhold Messner. Het museum is gewijd aan de bergcultuur en schijnt een licht op de relatie tussen de mens en soms onheilbergzame berglandschappen.

Het nabijgelegen Lumen Museum staat in het teken van bergfotografie en is alleen al voor de zeer Instagrammable glazen wand met zicht op de witte bergpieken een bezoek waard. Minstens even Instagramwaardig is het aanpalende Alpinn restaurant, de place-to-be voor een culinaire lunch met een klein openlucht après-skifeestje als toetje. Tijdens het winterseizoen komen geregeld bekende chefs langs om in de potten te roeren én nadien plaatjes te draaien. De lange, steile afdaling naar beneden is dan ook geheel op eigen risico.

Speck

Terug in het dal zoek ik de rust van een vergaderzaaltje op om een telefonisch interview af te nemen. Tussen het adrenalinejagen en sneeuwengeltjes maken door zou ik bijna vergeten dat ik hier ook ben om wat werk te verzetten. Wanneer de avond valt neemt mijn skileraar me mee uit eten om de traditionele Ladinische keuken te leren kennen. De keuken wordt hier, net als de unieke Ladinische cultuur en taal, nog in ere gehouden. Deze Romaanse taal heeft wortels in de alpenvalleien van Zuid-Tirol, Trentino en Belluno en wordt vandaag nog door zo’n 40.000 locals gesproken. In een oer-Tirols interieur van restaurant Fada Ladina serveert een blonde spraakwaterval in strakke dirndl borden vol Ladinische klassiekers zoals ‘canederli’ (knödel), ‘turtres’ (gevulde deegwaren) en ‘speck’ (gerookt en gekruid varkensvlees). De wijn vloeit rijkelijk en maakt me een leergierige, enthousiaste student, maar tegen het ochtendgloren ben ik mijn nieuwe Ladinische woordenschat alweer kwijt.

Nieuwe wind

Voor de druk van de deadline me als een lawine overspoelt, trek ik nog snel richting Badia voor een bezoek aan de Santa Croce-kerk. Nergens zijn de Dolomieten majestueuzer, dreigender dan hier, glimmend in de winterzon. Terwijl de frisse lucht de laatste nevel uit mijn hoofd verjaagt, kijk ik gecharmeerd naar het kleine kerkje uit de twaalfde eeuw met zijn unieke mix van gotische en romaanse stijlen. Binnenin bevinden zich waardevolle fresco’s en schilderingen uit de 14de en 15de eeuw met religieuze scènes uit de geschiedenis van de regio.

Hier eindigen of starten heel wat (sneeuwschoen)wandelaars hun tocht doorheen een wit landschap waar de stilte op het terras van La Crusc Santa-refuge na bijna oorverdovend is. Echte avonturiers klimmen naar de top van La Crusc maar ik kies voor een afdaling op sneeuwschoenen en zak hierbij regelmatig tot aan mijn knieën in de verse sneeuw. Terug in het hotel warm ik nog even op in het buitenbad voor ik voor de laatste keer mijn laptop openklap. De berglucht verjaagde de ruis en maakte plaats voor nieuwe ideeën. Ik sla mijn document op en verstuur het. Deze workation zit erop. (Laure Vandendaele)