Begijn Le Bleu toont zijn liefde voor de koers in De Ronde van Begijn: “Ik hou van het volkse aspect”

De koers. Niets Vlaamser dan gekromde ruggen die noestig trappen tegen de wind in terwijl de regen hen in het gezicht kletst. Er is maar één land waar zoveel afzien geïdealiseerd en geromantiseerd wordt; het onze natuurlijk. In zijn nieuwste show De Ronde van Begijn brengt Begijn Le Bleu een eresaluut aan de meest Vlaamse aller sporten.

Matthieu Van Steenkiste

De Ronde van Begijn is voor alle duidelijkheid géén comedy. Was het tijd voor iets anders?
Eigenlijk is dat niets nieuws. Tussen comedyoptredens door heb ik vaak heel andere projecten gedaan. Dat viel minder op omdat ik toen nog niet bekend was. Zo heb ik al een voorstelling over de Eerste Wereldoorlog op mijn actief, speelde ik mee in de musical De wonderlijke avonturen van Mijnheer Prikkebeen in Amsterdam, en ga zo maar door. Ook De Ronde van Begijn is weer zoiets dat ik niet kon laten. Koers is al jaren een passie waarmee ik iets wilde doen, maar de tijd moest er eerst rijp voor worden. Dat is nu het geval.

Koers dus. Wat heb jij daarmee?
De liefde voor de koers is me ingegeven met de paplepel. Zoals vele Vlamingen is mijn vader een grote wielerliefhebber. Hij nam me als kind vaak mee naar de koers. Sommige van mijn beste herinneringen bewaar ik aan de start van de Ronde van Vlaanderen in Sint-Niklaas, waar we woonden. Op zondag nestelden we ons samen met de hele familie voor de tv met een stukje taart. Zo groeide die liefde voor de koers, en het hele wereldje eromheen. Vooral dat laatste fascineert me heel erg. Ik heb me dus de laatste drie jaar in die wielerwereld gestort. Al snel had ik een netwerkje opgebouwd van vrienden en mensen die me konden helpen, en zo groeide het Koerscafé, een praatshow die ik twee keer per jaar in een bruin café in Hamme organiseerde. Daarbij nodigde ik dan twee gasten uit voor een babbel, coryfeeën als Edwig van Hooydonck of Nick Nuyens. Dat liep als een trein, zo bleek al snel. Vandaar het idee om dat concept ook eens naar de culturele centra te brengen. En zo geschiedde. (lacht)

Viel het mee om renners in je show te krijgen?
Ik heb ontdekt dat de koerswereld, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het voetbal, heel open is. Die renners zijn heel benaderbaar. Dat ik Foute Vrienden heb gemaakt, bleek ook een voordeel. Veel renners kijken op hun hotelkamer al eens naar een aflevering om te ontspannen. Er was dus heel snel een klik. En natuurlijk is mijn inslag ook heel uitnodigend, want meer dan ontspanning en amusement is het niet. Ik ben niet de man van de sportanalyse. Daarvoor zijn anderen, onder wie Michel Wuyts en Karl Vannieuwkerke, beter geplaatst. Het draait me echt om de passie en de grote liefde voor die sport.

Wat trekt jou zo aan in de sport?
Het is meer dan een sport. Het feit dat die sport dorpen en steden aandoet, naar de mensen toe komt, maakt het op zich al uniek. Dat geeft het ook een soort cultuurhistorisch aspect, al die landschaps- en dorpsgezichten van Vlaanderen en Wallonië,… Het blijft met de voeten in de boerengrond. Dat volkse aspect vind ik er zeer leuk aan.

Naast de voorstelling komt er ook een boek.
Dat trok me helemaal over de streep. Uitgeverij Horizon stelde me voor iets met mijn teksten te doen. Het is uiteindelijk ook weer uit de hand gelopen; het is veel langer geworden dan gedacht. Het bevat interviews met de jonge generatie, onder wie Edward Theuns, Tiesj Benoot, Moreno Depauw, … Maar ook Tom Steels komt erin voor. En voorts staan er columns in, noem het heldenverering-met-een-knipoog, en dagboekfragmenten over mijn aspiraties als wielertoerist.

Je hebt al ongelofelijk veel gedaan, tot zelfs kinderprogramma’s. Wat voor zijsprongetjes kunnen we nog verwachten?
Ik zou nog een film willen maken en meeschrijven, en wie weet zit dat er zelfs aan te komen. En verder ben ik ook een grote vogelliefhebber. Ik geef nu al soms lessen over veren en pootjes aan lagere scholen. Ik weet dat ik daar binnen dit en vijf jaar iets mee doe.

De Ronde van Begijn trekt nu op tournee. Info & tickets: www.rumoer.be