Coco Jr., eeuwige rebel: “Ik durf te springen zonder vangnet”

Zijn bandana en opzwepende songs kleurden mijn jeugd. Vorig jaar besloot hij The Dinky Toys terug vanonder het stof te halen, al is hij zelf nooit van het podium weggeweest. Dit jaar is hij overal, met Liefde voor Muziek, een theaterproductie en een tournee, en intussen werkt Coco Jr. aan een nieuwe plaat. “Mijn leven is gevarieerd genoeg om me nooit te vervelen.”

Wie de jaren negentig bewust heeft meegemaakt, kent zonder twijfel The Dinky Toys. Met hits als I Can’t Keep My Hands Off You, en Declaración de Amor stonden ze maanden in de hitlijsten. In 1995 besloot leadzanger Kid Coco om de groep te verlaten. Daarna ging hij solo verder onder de naam Coco Jr..

Ongelooflijk. De theaterproductie Mannen, met Jelle Cleymans, Joost Van Hyfte, Hubert Damen en mezelf ging in februari van start. We beantwoorden daarin een aantal vragen die door vrouwen gesteld worden, zoals bijvoorbeeld: “Kunnen mannen ook romantisch zijn?”

Peter Perceval (regisseur/producent, red.) zag me al een paar keer optreden. Hij vond dat ik meer kon doen met de energie die ik uitstraal op het podium. Iets in het theater bijvoorbeeld.

Het is spannend, zeker voor een bleuke als ik. Alleen al die teksten vanbuiten leren is een hele opdracht. Maar ik heb altijd al voor nieuwe dingen opengestaan, dus het past bij mij. Er komt nu wel heel veel samen: ik ben bezig aan een nieuwe plaat, er komt een nieuwe tournee, straks is er Liefde voor Muziek… Anderzijds, de jaren radiostilte en gewoon mijn ding doen, vond ik ook best leuk. Mijn leven is altijd gevarieerd genoeg geweest om me niet te vervelen. Ik haat routine.

Ik deed al een paar jaar de presentatie op een van de podia van het Nostalgie Beach Festival, en daar zag ik al die groepen van vroeger opnieuw passeren. Zelf heb ik lang de boot afgehouden, maar de vraag bleef komen. In 2016 was onze eerste single 25 jaar oud, en dat vond ik een goede reden om het dan toch te doen. Het eerste optreden ging zo goed dat er optredens bleven komen. Het was ook voor het eerst dat ik de nummers kon brengen zoals ik ze zelf in mijn hoofd had. Ik heb destijds maar één single zelf geproducet, en ik miste in veel nummers authenticiteit. Nu kon ik dat goedmaken. Liefde voor Muziek was een beetje hetzelfde: ook daar kon ik nummers brengen zoals ik ze zelf wilde horen.

Voor het eerst in lange tijd is er een programma waar het echt om muziek gaat. En dat de mens achter de artiest laat zien. De dagen daar waren zeer intens. Ik heb de vorige reeksen gevolgd, en ik heb het gevoel dat er steeds dieper wordt gegraven. Al denkt iedereen waarschijnlijk dat het na vorig jaar niet meer beter kan. Wel, je zal versteld staan.

Dat is de bedoeling, toch? Als je muziek schrijft, vertrek je vanuit een emotie. Enfin, ik toch. Ik heb al vaak gediscussieerd met mensen die beweren dat teksten niet zo belangrijk zijn. Voor mij zijn ze het begin van alles. Wat ik het mooiste vind aan mijn beroep, is de gemoedsbeweging die ik kan teweegbrengen. Iemand kan met een lang gezicht binnenkomen,en gaat met een lach weer naar buiten. Dat is toch prachtig? Bij mij draait alles in het leven om communicatie, en muziek ís communicatie. Als je dat intens kan beleven, kan je daar echt je geluk in vinden.

Ik ben nooit gestopt met performen. Ik weet wat ik ervaar als ik op een podium sta, zelfs als mensen niet speciaal voor mij komen. Ze blij naar buiten zien gaan, dat doet het voor mij. Of ik er nu sta met eigen nummers of covers, op zich maakt dat voor mij geen verschil. My mind is as open, as open can be. Ik heb geen vooroordelen over genres of songs. Die tour, daar kijk ik uiteraard immens naar uit.

Het moet grooven, dat is het enige criterium. Daarnaast zijn er geen restricties qua genre. Ik hoop dat mensen hun vooroordelen achterwege laten, en openstaan. Ik ben ook zo. Het is te makkelijk om je op te sluiten in je eigen gelijk.

De essentie is voor mij nog steeds: met een aantal muzikanten op een podium staan. Reactie krijgen van een publiek is het summum. Een plaat opnemen is klinischer. Ik heb nu wel een aantal technische dingen ontdekt waardoor mijn stem in studio beter tot zijn recht komt, en ik veeleer een liveplaat kan maken.

Ook daar is alles veranderd ten opzichte van vroeger. Toen had je nog muziekprogrammatoren die echt op zoek gingen naar pareltjes. Dat was de basis: een goed nummer, en de emoties die het teweegbracht. Dat is veranderd. Andere parameters zijn belangrijker geworden.

Nee, ik ben en blijf altijd redelijk alternatief. Ik doe niet per se wat van mij verwacht wordt. Als iedereen met een gescheurde jeans en perfecto rondliep, had ik dat al lang gedaan. Als je kijkt naar degenen die verder zijn gegaan dan louter muziek, Madonna of Stromae bijvoorbeeld, dan zie je dat het mensen zijn die het visuele binnenstebuiten durven te keren, en zichzelf belachelijk durven te maken. Ik durf ook te springen zonder vangnet. Improviseren, wat vandaag helaas niet zo vaak meer gebeurt. Zorg gewoon dat het in je hoofd goed zit, en dat de energie die je overbrengt juist is.

Bewegingsvrijheid is voor mij belangrijk. Ik kijk er dus naar uit om nog meer van de wereld te zien. Reizen om te leren.

O ja. Ik filosofeer ook heel graag met mensen die dicht bij de natuur staan. Daarnaast wil ik gewoon onbezoedeld zijn. Ik heb er geen moeite mee om afstand te doen van materiële zaken, bijvoorbeeld, maar ik kan ook niets weggooien. (lacht) Ik ben ook best nostalgisch.

Altijd gedaan. Ik wil uitgedaagd worden, en op die manier bijleren. Ook in de muziek. En dan zie je pas wat je echt nodig hebt: mensen, liefde. En goesting. Ik geloof dat alles altijd goed komt, zolang je jezelf blijft. Al heb ik zeker in het verleden weleens de verkeerde keuzes gemaakt.

Ik heb op bepaalde momenten in mijn leven wel een tijdje vastgezeten, ja. Nu voel ik weer de vrijheid in en bij mezelf. Keuzes maken die niet bij je passen, zorgt voor rommel die je later moet opruimen. Ik heb ook ingezien dat ik niet per se fout ben omdat ik niet voldoe aan de verwachtingen van anderen, of de verwachtingen van de maatschappij. Maar het leven verwacht soms wel een aantal clichés. Helaas. (lacht) Maar kijk, iedereen heeft zijn pad. Wat ik nu doe, doe ik met mijn hart.

Sinds 2006 ondersteunen we met Afrodidact The Swallow, een educatief centrum met onder andere een basisschool, waarmee we een permanente bijdrage leveren aan het vernieuwen van het Gambiaanse onderwijs. Met Kubo, een betaalbaar softwareprogramma, kunnen we de administratie voor leerkrachten vereenvoudigen, waardoor zij meer tijd krijgen. Er zit ook een leerplan in. We kunnen op die manier een grote sprong voorwaarts maken in het onderwijs daar, en voor de ontwikkeling in het algemeen. Mijn hart ligt dus niet enkel bij de muziek, het ligt ook in Afrika.

Evi Renaux