Wim Opbrouck: “Het laatste wat ik wil worden, is een gefrustreerde oude zak”

Fantasie, verbeelding en creativiteit houden zich doorgaans schuil in onze rechterhersenhelft. Hoe Wim Opbrouck zijn imposante kop al 55 jaar recht weet te houden, is me dan ook een raadsel. De sympathieke West-Vlaming acteert, produceert, musiceert, organiseert, creëert en doet dat met een honger die niet te stillen valt. “Soms lijkt mijn brein wel op een splinterbom.”

Wie van hokjesdenken houdt, heeft aan Wim Opbrouck een taaie klant, want hoe krijg je Nonkels 2, Arcadia, Chantal, De Dolfijntjes, Bake Off Vlaanderen, twee eigen productiehuizen en het curatorschap van het gerestaureerde Provinciaal Hof in Brugge in hemelsnaam in één hokje geperst? “De grootste gemene deler van al mijn professionele avonturen is dit: verhalen vertellen. Dat is wat ik het liefste doe. En ik ben daar erg gulzig in.”

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Dan moet er eerst al een zondag in het woordenboek van de kleine zelfstandige staan. Maar als ik een zondag heb, en dat gebeurt gelukkig wel eens, dan begint die met een uitgebreid ontbijt en met muziek. Een plaat van Van Morrison of Miles Davis bijvoorbeeld. Of met FIP radio, een online radiozender uit Parijs, die me de hele dag jazz voorschotelt. Op een gegeven moment zet ik dan de deur naar de tuin open en loop ik op blote voeten door de dauw naar mijn zwemvijver. Ik zwem het hele jaar door, als een ijsbeer, zelfs liever als het koud is. Dan is de voldoening groter.”

Waar bezondig jij je aan?

“Ik denk dat ik heel deugdzaam door het leven wandel. Als atheïst geloof ik bovendien niet zo in zondes. Ik hou het bij de zoete zonde. Maar in het licht van het grote leed dat ik rondom mij zie, kan dat nauwelijks als een zonde bestempeld worden.”

Ben je dan geen workaholic?

“Dat is zo’n pejoratief woord. Ik vind hard en veel werken echt geen zonde, integendeel. Ik werk gewoon heel graag.”

“Het creatieve pad loopt niet altijd over rozen”

Gesproken als een echte West-Vlaming! Wat me naadloos bij het ‘Huis van de West-Vlaming’ brengt, dat jij als curator afgelopen donderdag hebt geopend. Leg eens uit.

“Stel je de Markt in Brugge voor, een iconische plek – of je nu van West-Vlaanderen bent of niet. Op die Markt staat al sinds mensenheugenis het Provinciaal Hof, een ceremonieel gebouw waar vroeger de provincieraad in zetelde en vergaderde. Een deftig, plechtig gebouw dat een paar jaar geleden verlaten werd en dus een nieuwe bestemming moest krijgen. Men heeft mij toen gevraagd om een narratief te bedenken voor een open huis dat het Huis van de West-Vlaming moest worden. En ik vond dat een geweldig interessante vraag. Want wie is de West-Vlaming? Wim, Cathy en Johan, maar evenzeer Halima en Karim. Zo ben ik gaan zoeken naar wat er ons verbindt en heb daar een paar ingrepen voor bedacht. Ik heb bijvoorbeeld vier fotografen gevraagd om de provincie in te trekken en terug te komen met staatsieportretten, zoals die in het Provinciaal Hof hangen, maar dan van gewone burgers. Ik heb het gebouw gevuld met stemmen van West-Vlamingen die de eerste twee zinnen van Flip Kowliers ‘Min moaten’ zingen als een soort mantra. Ik heb een ‘wunderkammer’ ingericht met objecten die opgestuurd zijn door bekende en onbekende West-Vlamingen. En ik heb als opener een tiendaags festival op poten gezet, dat Over Morgen heet, waarbij verschillende artiesten, kunstenaars, studenten, wetenschappers en experten zich buigen over de vraag: hoe leven we in 2050? Dat festival loopt nog tot volgende week zondag. In ieder geval moet je je als West-Vlaming in het nieuwe Huis van de West-Vlaming gerepresenteerd voelen, en als niet-West-Vlaming – want de Markt in Brugge loopt vol met binnen- en buitenlandse toeristen – moet je denken: hè, wat voor bijzonder volkje is dit? (lacht)”

Nog een brok actualiteit, maar dan van een heel andere orde: het succes van ‘Nonkels 2’. Hoe beleef je dat?

“Om eerlijk te zijn: ik moet de reeks nog zien. En ik ben ook niet echt met dat succes bezig. Want als acteur heb je dat niet in de hand. Voor mij telt: met wie heb ik daaraan gewerkt en hoe was dat? Ik heb me op de set van Nonkels ongelooflijk geamuseerd; dat is voor mij belangrijker dat het eindresultaat. Maar natuurlijk is het succes fantastisch. Ik heb liever een goede recensie dan dat het de grond in wordt geboord. En ik heb in mijn leven beide al meegemaakt.”

Echt waar? Ik zie op jouw gigantische palmares toch vooral mooie, vaak zelfs iconische rollen.

“De balans is zeer positief, dat klopt. Het zou pretentieus zijn om te beweren dat ik maar een flauwe carrière heb gekend. Ten eerste is mijn carrière nog volop bezig. Maar ik kijk wel met veel plezier terug op de dingen die ik gedaan heb. Ik heb altijd aan veel karren getrokken en heb veel projecten op poten gezet. Ik acteer, ik zing, ik speel muziek, ik teken, ik heb twee productiehuizen, ik ben een eigen film aan het maken. Ik heb nooit zitten wachten op een telefoontje. België is een klein land; voor mij was het dan ook een must om zoveel mogelijk verschillende dingen te doen. Maar ik ben geen zondagskind. Heel veel dingen zijn niet gelukt. Projecten die niet doorgaan, films die niet gefinancierd raken. Als je aan een kar trekt, maak je ook tegenslagen mee. Het creatieve pad loopt niet altijd over rozen. Maar ik heb wel nog altijd die enorme drive. En ik tel mijn zegeningen.”

Het tweede seizoen van de prestigereeks ‘Arcadia’ is net ingeblikt. Waar gaan we je binnenkort nog in zien?

“Ik heb ook de Nederlandse dramareeks Elixer gedraaid, die zich afspeelt in de wereld van de Big Pharma. Samen met regisseur Frederik Carbon zijn we momenteel in post-productiefase van een nieuwe documentairefilm, die voorlopig de titel ‘de 11de Provincie’ heeft. De documentaire zal een unieke inkijk bieden in een maritieme wereld die elk voorstellingsvermogen te boven gaat. Een wereld die begint daar waar ons land eindigt. Met deze expeditie willen we hét ultieme portret van de Noordzee maken in al haar facetten.”

Grappig dat je daar nu pas achter komt. Wat staat er trouwens nog op je bucket list?

“Ik zou graag nog een plaat maken met De Dolfijntjes. En verder wil ik vooral nieuwsgierig en hongerig blijven. Het laatste wat ik wil worden, is een gefrustreerde oude zak. Dat is niet mijn toekomstperspectief; ik ga er in ieder geval alles aan doen om dat niet te worden. Ik wil genereus blijven, positief naar een jongere generatie toe en met een open blik blijven kijken naar de wereld.”

Wim nodigt iedereen uit op zijn toekomstfestival ‘Over Morgen’ in het vernieuwde Provinciaal Hof in Brugge, dat nog tot volgende week zondag loopt. Info: west-vlaanderen.be/over-west-vlaanderen/provinciaal-hof.