Ontbijtbabbel met zanger Helmut Lotti: “Je moet de flosj pakken wanneer ze voorbijkomt”

Klassieke muziek, Elvis-covers, croonersongs, Nederlandstalige rock, … Helmut Lotti heeft zich in zijn carrière al aan meer stijlen gewaagd dan de gemiddelde deurenfabrikant. Momenteel maakt de sympathieke zanger furore in de metalwereld, met een heerlijk metalalbum, een heuse metaltournee (Hellmut Goes Metal) en een duivelse voornaam: Hellmut. “Als artiest moet je prettig gestoord zijn; anders kun je beter boekhouder worden.”

Voor heel wat entertainmentjournalisten begint een interview met Helmut Lotti met een analyse van hun accent – Limburgs in mijn geval – en een sympathiek praatje over dat accent. Maar al snel komen we tot de kern van de zaak, en dat is die wonderbaarlijke dag op het einde van de week.

Tijd voor de zondagse biecht: waar bezondig jij je aan?

“Nagelbijten, nog altijd. Het is echt verschrikkelijk. De afgelopen weken waren die films gebaseerd op boeken van Jef Geeraerts (De Zaak Alzheimer, Dossier K., red.) op televisie. Mijn nagels zijn zo goed als weg. Ook had ik mezelf voorgenomen dat ik niks meer zou drinken, maar af en toe durf ik ’s avonds nog een glaasje gin of een trappist te drinken. Maar niet meer elke dag, en ook nooit meer dan één glas. Ik heb nooit een alcoholprobleem gehad, maar zelfs in kleine hoeveelheden is alcohol niet gezond. Roken uiteraard ook niet, maar dat doe ik alleen bij paling.”

Heb jij een zondagochtendroutine?

“Nee, ik heb de agenda van een artiest: altijd en nooit congé. Heel wat mensen slapen uit op zondag; ik ben vaak aan het werk. Maar op een vrije dag ga ik vaak lopen, dan met de hond wandelen en daarna lekker ontbijten of brunchen. Fietsen doe ik ook wel eens graag. Daardoor ben ik ook behoorlijk in shape. Dat moet ook wel als artiest. Ik wil er goed uitzien op het podium.”

Over het podium gesproken: je speelde nog niet zo lang geleden Graspop kapot. Meteen het begin van een nieuwe muzikale wending. Hoe kwam je überhaupt op zo’n metalfestival terecht?

“Dat had alles te maken met radiozender Willy en radiopresentatrice Sofie Engelen die een verhaal had onthouden dat ik als kind op de rugleuning van ons bankstel Run to the Hills zong toen mijn vader binnenkwam. Hij stond aan de grond genageld. Door dat verhaal mocht ik vorig jaar diezelfde Iron Maiden-cover brengen voor de Willy 1000. De reacties daarop waren overweldigend. Niet veel later heb ik een bandje samengesteld om een paar metalconcertjes te doen. En plots belde Graspop, waar de boel dus helemaal ontploft is. Daar in die tent was een van de meest geschifte momenten van mijn carrière. Ik zag de crowdsurfers massaal op me afkomen. Hallucinant! De ideale mix tussen de hemel en de hel, zo voelde ik het aan.”

Had ik je twee jaar geleden gezegd dat je nu een metalalbum zou uitbrengen en op metaltournee zou gaan, zou je me geloofd hebben?

“Nooit. Hoewel ik in 2013 wel een Nederlandstalig rockalbum heb uitgebracht. Wat toen de verkeerde keuze bleek, omdat ik heel succesvol was in een ander genre en plots verkondigde: hier is de nieuwe Lotti, te nemen of te laten. Maar nu is het anders. Ik blijf optreden met mijn ‘normale’ band, met mijn greatest hits. Ik zing nog Tiritomba en Elvis-covers, maar nu dus ook metalnummers. Voor mij is dat weer een nieuwe uitdaging. En een artistieke evolutie. Ik denk zelfs al aan de volgende plaat met eigen materiaal. Ik denk dan aan donkere melodieuze rock met een vleugje operette.”

Je bent in ieder geval niet bang om je nek uit te steken.

“Daar ben ik nooit bang voor geweest. Bang moet trouwens niemand zijn, behalve stuntmannen, hersenchirurgen, beroepswielrenners en soldaten. Maar ik neem nu minder risico dan in 2013 toen ik al de rest liet vallen. Wat toen volgde waren zeer magere jaren. Tussen 2013 en 2018 heb ik alleen maar verlies gedraaid door mijn eigen fratsen. Ik heb toen even gedacht dat mijn carrière voorbij was. En toen moest de mokerslag van corona nog volgen. Dit metalsucces is dus een geschenk uit de hemel. Al moet je de flosj wel pakken wanneer ze voorbijkomt. Toen de vraag van Willy kwam om die cover van Iron Maiden te brengen, had ik gewoon in hun zanghok achter een microfoon kunnen gaan staan met een grote koptelefoon op, maar dan had ik nooit gescoord. Ik dacht: ik ga er een act van maken, een vestimentaire metamorfose in 3 minuten van klassieke zanger naar metalhead. Dat bedoel ik met de flosj pakken. Ervoor zorgen dat mensen niet onverschillig blijven.”

Je wordt binnenkort 54. Hoe rock-’n-roll is jouw leven eigenlijk?

“Ik heb me nog best goed gedragen in mijn leven (lacht), in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken. Bijna de helft van de vrouwen met wie ik het bed heb gedeeld, ben ik mee getrouwd. (schatert) Ik had een veel losbandiger leven kunnen leiden, maar ik ben altijd redelijk serieus geweest. Eigenlijk ben ik een veel te brave jongen voor de metalmuziek die ik nu zing. Het potentieel voor een rock-’n-rollleventje zat er wel in, maar ik zag er het nut nooit van in. Ik ben veel te gelukkig met hoe de dingen gaan. En met geluk moet je niet spelen.”

Het metalalbum ‘Hellmut Goes Metal’ is sinds 1 september te koop. Meer info over de gelijknamige tournee vind je op helmutlotti.com.