Het najaar van Herman Brusselmans: 75e roman, 60 jaar én een biografie: “Ik ben een grote twijfelaar”

Zijn 75^e roman ligt in de handel. Op 9 oktober wordt hij er 60. En eveneens in oktober verschijnt een biografie over zijn leven en werk. Herman Brusselmans is hot. Of zoals steevast op zijn achterflappen staat: een zeer belangrijk schrijver, zowel verguisd als verafgood.

Hij schreef te weinig boeken, dat is de titel van zijn nieuwste turf, eentje van meer dan 800 bladzijden. “Dat konden er ook 8.000 zijn”, lacht de Gentse schrijver. “Ik wou goed uitpakken vlak voor mijn zestigste verjaardag. De titel is natuurlijk een grap. Wie 75 boeken schreef, kan moeilijk zeggen dat hij te weinig schrijft. Het boek is wel autobiografisch, of toch voor tachtig procent. Je kan het zien als een soort dagboek dat zich wel voornamelijk ’s nachts afspeelt. Ik volg mijn eigen leven op de voet. De werkelijkheid van mezelf, van mijn lief, van Gent, van mijn motor, van mijn hond, van mijn ex, enzovoort.”

Je proeft vooral veel humor, twijfels en tristesse in dat leven.
Goed gezien. Het ene is een wapen tegen het andere. Die gast heeft een nieuwe relatie, een jonge vrouw van 24. Hij is er zot van. Maar ze wonen niet samen. Hij werkt ’s nachts en vraagt zich voortdurend af waar zij zit, wat ze doet, of ze wel van hem houdt. Hij zit ook met andere twijfels. Is hij wel de moeite waard? Trekken zijn schrijfsels wel op iets? Is hij niet gewoon de zoveelste loser? De bullshit vormt dan het tegengewicht.

Waarom twijfel jij zo? Je hebt alles al bewezen.
Dat is mijn karakter. Ik ben een grote twijfelaar. Dat is lastig, ja. Wellicht komt dat ook omdat ik voornamelijk ’s nachts leef. Als ik met twijfels zit, kan ik niemand opbellen om eens een koffie te drinken. Meer dan negentig procent van de mensen slaapt ’s nachts. Je voelt je vaak eenzaam en dan duiken die twijfels op.

Je wordt er 60 in oktober. Zorgt dat voor tristesse in je leven?
Neen, dat niet. Ik zit niet voortdurend te piekeren over de dood. Al weet ik dat die dag dichterbij komt. Stel dat ik 80 zou worden. Dan heb ik nog 20 jaar. Die zijn in een ruk voorbij. Mijn vriendin worstelt daar wel mee. Zij vindt het zeer spijtig dat wij niet samen oud zullen worden. Zij zal sowieso nog een leven moeten opbouwen na mij.

De Nederlandse professor moderne letterkunde Rick Honings schreef naar aanleiding van je verjaardag een biografie over je leven en werk. Dat moet je ijdelheid strelen?
Ik zou het zo niet uitdrukken. IJdel ben ik niet. Ik zie het wel als een grote eer dat een belezen man dat wil doen. Rick is geen onnozelaar. Die gast is er al twee jaar mee bezig. Hij heeft al mijn boeken drie keer gelezen. Hij is zelfs beginnen lezen dankzij mij. Ik heb de biografie al gezien, en ik moet zeggen: ik vind het zeer leesbaar. Ik vond het soms ook confronterend. Mijn lief die zegt dat ik goed ben in bed, ik had daar nog nooit bij stilgestaan.

Je zei vorig jaar in deze krant dat je geen twee boeken per jaar meer zou schrijven eens je 60 bent. Zie je dat nog steeds zo?
Neen. Ik denk dat ik dit zal doen tot ik dood val. Ik heb al een volgend boek klaar, voor het voorjaar, en ik ben volop bezig met een boek voor het najaar. Andere dingen vallen dan weer weg. Na negentien jaar heeft Het Laatste Nieuws mij buiten gesmeten. Eén telefoontje, en weg column. Budgettaire redenen. Dat doet wel pijn, ja. Je denkt dat je een vaste waarde bent, maar je wordt behandeld als een vuilniszak. Maar goed, wie weet wat er nog komt op mijn pad.

Hij schreef te weinig boeken, een uitgave van Prometheus, 24,99 euro.