Triggerfinger over hun vierde plaat: “Deze keer moest alles kunnen”

Drie jaar na ‘By Absence Of The Sun’ heeft Triggerfinger een nieuwe plaat gemaakt. Ze heet ‘Colossus’, en zo voelt ze ook: kolossaal. Tot daar geen nieuws. Dat het trio op deze nieuwe plaat ook subtiel leerde zijn, is dat wel. Dat is te danken aan producer Mitchell Froom. “We konden wel een paar oren gebruiken die niet emotioneel verknocht waren aan onze songs.”

Het moest ánders, deze keer?

Ruben Block (gitaar/zang): Jawel. En dat hebben we op zich ook bij vorige platen geprobeerd, maar misschien was de stap deze keer toch net iets groter. Voordien vertrokken we altijd vanuit de synergie en interactie die bij het spelen tussen ons hangt. Zo zorgden we er voor dat we de songs voor de opnames van voor tot achter hadden gerepeteerd. Geen slechte manier van werken, maar het betekent ook dat je op dat moment al bezig bent met de vraag hoe je het live zult brengen. Daar wilden we deze keer van af: alles moest kunnen, zonder ons af te vragen hoe we het zouden overdoen op de planken. Alle deuren open en laten waaien: dat was het opzet.

Wat was zo’n deur die je deze keer hebt opengezet?

Paul Van Bruystegem (bas): Werken met een producer. Greg Gordon, die onze vorige plaat heeft opgenomen, was eerder medeproducer, samen met ons. Ook het opnemen was technisch gezien anders. Vroeger hechtten we nogal belang aan taperecorders bijvoorbeeld. Aan dat soort dingen hebben we deze keer minder tijd besteed. Zo konden we meer tijd besteden aan het creatieve proces, aan experimenteren. Maar specifiek? We hebben altijd al speciallekes gedaan hoor. Nu misschien iets meer.

‘De songs stonden deze keer centraal’ beweren jullie over ‘Colossus’. Was dat vroeger minder het geval, toen het vaak meer om een killer riff of een goeie groove draaide?

Van Bruystegem: Killer riffs zijn ook fijn hé. Nu zijn die er ook, maar minder pertinent. Het nummer hangt er niet aan op.

Block: Vroeger deden we dat inderdaad misschien wel. Dat sloot natuurlijk aan bij de interactie die we live hadden. Maar we hebben al wel wat superriffsongs ondertussen. Het had geen zin om er nog vijf naast te zetten. We konden beter eens kijken wat we nog konden doen.

Zoals de gitaar loslaten en nummers op bas schrijven? Wat deed dat?

Block: Zo is ‘Colossus’ inderdaad begonnen. Ik had eerst dat basidee als framewerk, en dan die refreinriff. Het had iets massief, maar als ik het dubbelde met een gitaar was dat hoogstens ok. Als ik het kolossaler wilde, moest ik dat met nog een bas doen. Het bleek perfect en dus heb ik die aanpak bij nog drie nummers gebruikt. Op zich maakt het ook niet uit of je schrijft op bas, gitaar of synth. Het gaat om melodieën en klankkleuren, maar het doet je natuurlijk wel anders spelen.

Hoe zijn jullie bij Mitchell Froom terecht gekomen? Met werk voor Los Lobos, U2, Paul McCartney, Lindsay Buckingham en Stevie Nicks behoort hij toch tot de top van de productiewereld.

Van Bruystegem: We hebben hem gemaild. Zo simpel was het eigenlijk. Van in het begin was het duidelijk dat we deze keer eens met een producer wilden werken, en op alle platen waar wij wild van zijn, heeft hij wel een vinger in de pap. Het is een zeer intelligente persoon. Dat voel je in alles wat hij deed. Neem alleen al de plaatsing van de dingen: hoe de partijen, de arrangementen in elkaar klikken; hij was al aan het mixen terwijl hij aan het opnemen was.

Block: We konden wel een paar oren gebruiken die niet emotioneel verknocht waren aan onze songs. Van in het begin werden er beslissende keuzes gemaakt. ‘Dat nemen we zo op, dat nummer zo’. Er werd dus niet beslist bij het mixen. Zo konden we niet meer terug, en ben je meteen gedwongen voor een bepaalde klank en vibe te kiezen. Dat is gezonder dan al je opties open houden en neutraal opnemen, want dan groei je nergens naar toe.

‘Not one of the ten songs featured on ‘Colossus’ is a cover’, leest de perstekst bij de plaat. Een keer teveel als dat bandje van die vele covers weggezet?

Block: Bah neen. We hebben inderdaad best wel wat covers gemaakt, maar nu hadden we tien songs die een plaat vormden. Het was niet nodig. En laat ons eerlijk zijn: die covers als ‘I Follow Rivers’ hebben ons ook veel fans bijgebracht, dus we gaan daar niet over mopperen. Het is leuk dat het gebeurd is. En zo’n versies maken, dat is ook gewoon zeer plezant om te doen.

‘Colossus’ is nu uit op Mascot/V2. Info: www.triggerfinger.be