Stephanie Planckaert en Iluna: “We delen álles en hebben elkaar echt nodig. Je kan ons dus heel close noemen”

Zelden is een band zo hecht als die tussen Stephanie Planckaert en haar Iluna. Ze vertellen elkaar alles en zijn elkaars grootste fan. Een gesprek over familietrekken, (een gebrek aan) jeugdrebellie en de verwachtingen van de maatschappij die moeder en dochter vrolijk naast zich neerleggen.

Onze fotoshoot vindt plaats bij Ten Huize Planckaert, de vierkantshoeve die jullie 
samen met de familie als B&B uitbaten. Waar is thuis voor jullie?

Iluna: ‘Mijn vrienden wonen hun hele leven in hetzelfde huis, maar ik ben al drie keer verhuisd, dus ik heb niet echt één thuis. De meeste nostalgie voel ik voor het huis van mijn grootouders in Lesterny, waar we allemaal samenwoonden. Als ik daar ben, komen al mijn herinneringen van vroeger terug.’

Stephanie: ‘Voor mij betekent thuis het kasteel in Frankrijk en het ouderlijk huis van Christopher, waar we nu zo’n twee jaar wonen en nog volop aan het verbouwen zijn. Al moet ik zeggen dat thuis voor mij meer een gevoel is dan een plaats. Het huis zelf heeft voor mij minder belang. Dat zijn maar stenen tot je het samen gezellig maakt.’

Jullie verschillen slechts zestien jaar in leeftijd. Maakt dat jullie extra close?

Stephanie: ‘We zitten op dezelfde golflengte, delen alles en hebben elkaar echt nodig. Je kan ons dus heel close noemen, al is dat voor ons vanzelfsprekend. Geen onderwerp is taboe, ook over seksualiteit kan open gesproken worden. Waarom zou dat awkward moeten zijn? Soms is het wel tricky om een mama te zijn in plaats van een vriendin. Je wil je kind als ouder niet ongerust maken als er een probleem opduikt, maar Iluna is zo volwassen dat ik haar het liefst alles zou vertellen.’

Iluna: ‘Mijn mama blijft altijd mijn mama, maar daarnaast is ze ook een heel goede vriendin. De meeste dingen die ik tegen 
mijn vriendinnen vertel, heb ik eerst met haar besproken.’

Een moeder moet soms toch streng zijn?

Stephanie: ‘Daar hebben we echt geluk mee: Iluna is een heel brave, en dat is geen verbloeming. Ze doet het goed op school en heeft een grote verantwoordelijkheidszin, net als al onze kinderen. Wij zijn allergisch aan dingen verplichten en verbieden. Laat ze zichzelf maar ontwikkelen en beseffen dat ze moeten instaan voor hun eigen toekomst.’

Heb jij dan nooit de behoefte gevoeld om te rebelleren, Iluna?

Iluna: ‘Net het omgekeerde daarvan: omdat ik zo vrij ben opgevoed, voel ik niet de behoefte om me tegen mijn ouders af te zetten. Thuis wordt ons aangeleerd dat ons gedrag consequenties heeft. Als ik mijn huiswerk niet maak, moet ik daarvan de gevolgen dragen.’

Ik zie veel gelijkenissen tussen jullie, waaronder jullie verantwoordelijkheidszin en perfectionisme. Zijn er ook verschillen?

Stephanie: ‘Oh ja, Iluna heeft veel meer discipline dan ik.’

Iluna: ‘Mama, dat zeg je gewoon omdat je 
zo perfectionistisch bent.’

Stephanie: ‘Nee, jij bent echt veel gedisciplineerder en georganiseerder. Ik ben een uitsteller.’

Iluna: ‘Ik vind jou net zo georganiseerd!’

Laten we zeggen dat jullie allebei erg bescheiden zijn.

Stephanie: ‘We hebben beiden weleens 
last van het impostersyndroom (lacht). 
Daarnaast is Iluna ook ingetogener. Ik 
ben wat extraverter.’

Vorig jaar sprak je in Het huis open over de negatieve commentaar die je kreeg toen je op je zestiende zwanger werd van Iluna.

Stephanie: ‘Ik was heel dankbaar om mijn volledige verhaal te kunnen doen in Het huis. Ik geloof in eerlijkheid, ook naar Iluna toe. En hoe hard de reacties destijds ook waren, ik heb er veel van geleerd en ben er sterker uitgekomen.’

Hoe was het voor jou om die verhalen op tv te horen, Iluna?

Iluna: ‘Ik wist alles eigenlijk al, maar toch was het een opluchting om mama haar verhaal te horen doen in haar eigen woorden. Na de uitzending stuurde een vriendin naar mij: “Wauw, jouw mama is echt een sterke en straffe madam.” Inderdaad, dacht ik. Ik ben supertrots op haar.’

Je zit in je eerste jaar aan de universiteit. Hoe bevalt het studentenleven?

Iluna: ‘Ik heb het nog niet echt beleefd, dat studentenleven, want ik kom elke avond naar huis. In het eerste semester was ik vooral gefocust op mijn examens, dus ik ben niet gaan feesten. Misschien komt dat als ik op kot zit – nu moet ik elke dag twee uur pendelen. We zien wel hoe het loopt.’

Je koos uiteindelijk niet voor geneeskunde, zoals eerst gedacht.

Iluna: ‘Het vooruitzicht aan het ingangsexamen heeft mij doen twijfelen. Ik was niet langer zeker dat het de juiste keuze zou zijn voor mij, dus besloot ik verder te kijken. Bij mijn huidige studiekeuze (handelsingenieur, red.) voel ik me veel beter.’

Stephanie: ‘Het is een heel parcours geweest voor Iluna. Na de middelbare school sta je daar: plots afgestudeerd, en dan wordt er verwacht dat je exact weet wat je wil doen. Dat is niet evident. Zelf ben ik ook iemand die begint te twijfelen als er te veel keuze is.’

Iluna: ‘Met de wetenschappelijke vakken in mijn huidige richting heb ik de deur naar geneeskunde nog op een kier staan. Ik kan later altijd omschakelen, al ben ik dat op dit moment niet van plan.’

En jij bent een trotse mama, Stephanie?

Stephanie: ‘Ik ben sowieso trots op haar, wat ze ook kiest. Zolang ze zelf maar trots is op haar keuze, en dat geldt voor al onze kinderen. Iluna studeert goed, en school is haar comfortzone. Mageno voelde zich echter niet thuis in het aso en schakelde vorig jaar van Latijn naar houtbewerking over. In het beroepsonderwijs en in het fietsen heeft hij echt zijn weg gevonden. Hij praat niet veel als het niet hoeft, maar ik zie hoe blij hij nu is. Elara is nog jong en een echte spring-in-’t-veld, maar in buitenschoolse activiteiten als atletiek en theater schijnen haar interesses nu al door. Als ouder kan je hen alleen maar aanmoedigen en zo water geven aan de zaadjes die ze zelf planten.’

En wat als Iluna op jonge leeftijd een gezin zou willen starten, net als jij vroeger?

Stephanie: ‘Uiteraard zou ik er dan voor haar zijn, maar het lijkt me niet meteen 
een logische keuze voor haar, dus ik zou me dan toch wel zorgen maken en me afvragen: wat is er gebeurd in dat hoofdje (lacht)?’

Het lijkt alsof jullie Planckaerts ondanks de verwachtingen van de maatschappij altijd je eigen ding doen. Wat is jullie geheim?

Stephanie: ‘We steunen elkaar als familie tot in het extreme en hebben samen een succesvol bedrijf opgebouwd. Die veiligheid hebben we zelf gecreëerd en kenden we vroeger niet. Dat jeugdtrauma heeft er denk ik voor gezorgd dat we enorm hard aan ons vangnet gewerkt hebben.’

Iluna: ‘In onze familie zie ik hoe mensen die verschillende paden hebben gevolgd uiteindelijk allemaal gelukkig zijn. Daardoor weet ik dat het leven niet altijd zoals in de boekskes hoeft te zijn. Als je je gelukkig voelt en je de steun van je omgeving hebt, komt het wel goed.’

Zelf staan jullie regelmatig in de boekskes. Hoe belangrijk is mode voor jullie?

Stephanie: ‘Ik ben altijd zot geweest van mode en van shoppen. Leuke outfits samenstellen en daarmee je persoonlijkheid tonen, dat vind ik geweldig. Iluna deelt die liefde.’

Iluna: ‘Ik vind het belangrijk dat mijn kledingstijl uitstraalt wie ik ben en wil er voor-al nìet hetzelfde uitzien als iedereen.’

Dan toch een rebels kantje!

Stephanie: ‘Toen ze twaalf was, droegen 
al haar klasgenoten Adidas Superstars. 
Ik vroeg haar of zij ook zulke sneakers 
wilde. “Zot, dat is voor meelopers!” zei 
ze dan (lacht).’

Iluna: ‘Ondertussen vind ik het niet meer 
zo belangrijk om anders te zijn. Ik wil me 
gewoon op mijn gemak voelen en beoor-
deel andere mensen niet op basis van wat 
ze dragen.’

Jullie shoppen niet alleen graag samen, jullie hebben ook al samen model gestaan.

Stephanie: ‘Klopt, voor LolaLiza, een Belgisch familiebedrijf, net als wij. We voelden meteen een klik met de mensen achter het merk en de kleren zijn helemaal ons ding. 
Ze zijn bovendien betaalbaar en toegankelijk. Een samenwerking met een designermerk zou niet passen bij wie we zijn. Het 
enige stuk van Dior dat ik heb, is een toiletzak die ik gratis kreeg in de parfumerie.’

Hoe kijken jullie naar sociale media?

Iluna: ‘Mijn TikTokaccount werd geblokkeerd nadat mijn zus mijn telefoon had afgepakt. Instagram heb ik zelf verwijderd tijdens de blok omdat ik die reels te verslavend vond. Nu zitten we met een vreemde situatie waarbij mama actiever is op sociale media dan ik (lacht).’

Stephanie: ‘Ik vind Instagram een leuk en vrij medium om me mee uit te drukken. Ik schrijf graag en heb veel zotte gedachten om te delen. Wat ook fijn is: je bouwt er een mininetwerk mee op. Veel vrouwen volgen mij en ik krijg regelmatig pakkende getuigenissen in mijn inbox, met mooie gesprekken tot gevolg.’

In Families XXL kijk je binnen bij grote gezinnen. Wat viel je daarbij op?

Stephanie: ‘De structuur! Wij zijn vrij chaotisch en soms lijkt het alsof er hier een bom is ontploft. Daar doen alle kindjes hun schoenen uit als ze binnenkomen, hangen 
ze hun jas aan de kapstok, vouwen ze hun kleren op en hebben ze elk hun schema. Zelfs kleintjes van vier! Ik vind dat bewonderenswaardig. Daarnaast heb ik gezien hoeveel liefde een mama kan geven. Het is een cliché, maar moeders zien al hun kinderen even graag, ook als het er acht zijn.’

Was je na het filmen niet stiekem blij dat je er “maar” drie hebt?

Stephanie: ‘Oh nee, ik vond die drukte charmant. Nu Iluna studeert en Mageno vaak aan het trainen is, zijn Christopher, Elara en ik soms alleen met ons drietjes. Dan is het zo stil… Ik heb nu al last van het legenestsyndroom.’

Hoe ziet jullie ideale zondag eruit?

Stephanie: ‘Voor mij bestaan er twee ideale zondagen. Enerzijds is er de zondag in de chambre d’hôte. We maken dan een groots ontbijt met pannenkoeken, bananenbrood, noem maar op. Wanneer de gasten vertrekken, blijf je moe maar voldaan achter met alle leuke reacties. Vervolgens ga je met een groot hart en veel eten weer naar huis. Anderzijds betekent een ideale zondag lang uitslapen en de hele dag in pyjama blijven.’

Iluna: ‘Ik ga nooit mee naar het ontbijt, dus voor mij ziet elke zondag er zo uit (lacht).’

(tekst: Catherine Kosters)