Topchef en ondernemer Sofie Dumont: “Ik heb altijd de moeilijkste weg gekozen”

In een ander leven was Sofie Dumont graag dierenarts geworden, maar vandaag voelt ze zich een zondagskind met haar keuze. Al nuanceert ze graag. ‘Ja, ik zie in alles het positieve. Maar ik sta waar ik sta door echt kéíhard te werken.’ Een gesprek over haar liefde voor het leven, eten én dochter Grace.

Om kwart voor tien ’s ochtends al zin hebben in gewéldig lekkere scampi’s met een neige burrata en een nice courgette? Dan kan alleen maar na een gesprek met Sofie Dumont. Haar palmares staat vol superlatieven: van Lady Chef of the Year in 2009 tot een Gourmand Worlds Cookbook Award voor haar boek Op de groei 1, lekker eten begint in de buik over een succesvolle carrière als tv-kok om nu te schitteren op haar eigen digitale platform Sofiedumont.be. ‘Soms vragen mensen waar ik mee bezig ben, nu ik niet meer op tv kom. Terwijl ik nu exact hetzelfde doe, maar online. En dat zijn mensen die écht geïnteresseerd zijn in koken. Dat er mensen scampi’s kopen en denken: “We zullen eens bij Sofie kijken wat we ermee kunnen maken”, daar krijg ik nog altijd kippenvel van.’

Je carrière zou kunnen doen uitschijnen dat je voor het geluk geboren bent. Voel je je een zondagskind?

“Ik heb altijd de moeilijkste weg gekozen. Ik ging van een minischooltje met een paar honderd leerlingen naar de grootste hotelschool met vijfduizend leerlingen. De max, maar als kind wel een gigantische aanpassing. Als ik een stage moest kiezen, dan koos ik degene waarvoor ze me waarschuwden dat ik er elke dag bleitend naar huis zou gaan. Ik deed het voor mezelf, maar ook onder invloed van mijn vader. Hij legde de lat altijd (houdt hand hoog boven haar hoofd) daar. “Stage in Brussel? Er is maar één optie: Wittamer, de patissier op de Zavel die ook hofleverancier is.” En dan deed ik dat. Had ik mijn lat niet zo hoog durven te leggen, dan had mijn leven er helemaal anders uitgezien.”

Zijn er nog redenen waarom je zo’n kuitenbijter bent geworden?

“Toen ik drie jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar. Ik heb daar niet echt van afgezien, maar het heeft er wel voor gezorgd dat we thuis niet veel centen hadden. Ik had geen echt speelgoed, ik moest de gerepareerde kleren van mijn zus aandoen, ik kon niet mee op schoolreis of na school hamburgers gaan eten. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heel vroeg ben gaan werken om te kunnen sparen, zodat ik zelf kon kopen wat ik wilde. Dat selfmade zat er dus al van heel jong in. Door de scheiding van mijn ouders bleef ik in het weekend bij mijn vader en hij was – in tegenstelling tot mijn heerlijke moederkloek van een moeder – een kunstenaarstype. In de week werden we in de watten gelegd, in het weekend werden we als acht- en negenjarigen aan halte Brugmann in Jette op de tram gezet naar mijn vader en moesten we een halfuur later afstappen aan de Citroëngarage. Ik kan me dat nu niet inbeelden, maar toen was dat allemaal normaal. Als ik nu aan mijn moeder denk: die moet doodsangsten hebben uitgestaan, maar de wil van mijn vader was wet. Het leven in het weekend kon niet meer verschillen dan dat in de week bij mama. Bij mijn vader gingen we naar de academie, zagen we blote vrouwen en was er altijd wel een feest waar hij naartoe moest om ons dan dronken naar huis te rijden. Daar waren we geen kinderen, maar moesten we overleven. Mijn ex-lieven zeiden weleens: jij bent zo onafhankelijk. Dat komt dus door mijn jeugd.”

Je vader is in 2007 gestorven aan pancreaskanker. Wat heeft dat met je gedaan?

“Pancreaskanker is een ziekte die je kan krijgen van alles wat ‘te’ is. Te veel drank, te ongezond eten, te weinig slaap. Op zijn doodsprentje stond “carpe diem”, hij had op zijn vijftigste al gezegd dat hij al genoeg geleefd had om gelukkig te sterven. Tot het zover was natuurlijk. Zijn overlijden voor mij… dat hakte erin. Voor zijn dood was ik veel vluchtiger, veel egoïstischer. Ik ging dezelfde richting uit: ongezond leven, niet voor mezelf zorgen, mijn vrienden niet zien en me verliezen in mijn job. Na zijn dood heb ik alles omgedraaid en probeer ik ook meer de dag te plukken, privé dan toch. Ik ben na zijn dood ook een grote voorstander geworden van gezonde voeding. Niet altijd tot vreugde van onze dochter, moet ik zeggen.”

Grace is intussen tien jaar. Is zij een zondagskind?

“Ze is zonder twijfel geweldig én krijgt alles van mij gedaan. (lacht) Van paardrijden tot ballet of toneel: ik kan dat kind niets weigeren. Dat heeft niets met compensatie te maken, maar gewoon omdat ik haar alles wil geven wat haar gelukkig maakt. Ze is nu een tiener en we kunnen gelukkig over alles praten. Over liefjes, over haar lichaam dat verandert… Ze vindt het niet altijd makkelijk dat zij niet zomaar een koek meekrijgt naar school en dat vrienden haar uitlachen als ze haar – superlekkere – “energy balls” bovenhaalt, maar daar ga ik me niet aan aanpassen. Nog zoiets: ze is ongeveer de enige in de klas die nog geen gsm heeft.”

Ze schittert nochtans wel op filmpjes op jullie digitale platform?

“Ja, het gaat me vooral over het scrollen. Van filmpje naar filmpje gaan en je zo laten beïnvloeden: dat wil ik niet. Maar zelf filmpjes maken vind ik nuttig. Ze is natuurlijk ook in dat leven geboren: onze keuken wordt om de zoveel tijd omgetoverd tot een studio en dan vindt ze het geweldig om mee te doen. Ik vraag het haar niet, hè: ze zaagt me de oren van het hoofd om iets te maken. (lacht) En ik moet zeggen: voor de camera is ze een showbeest, achter de camera let ze op de juiste cadrage en belichting. Knap!”

Wil ze later ook contentcreator worden?

“Dat, of manegehouder. Daaraan zie je hoe groot ze lijken, maar hoe klein ze nog zijn. Ik zie het aan haar tekeningen, en aan wat ze vertelt. Ze lijkt op mij. Een buitenbeentje in de klas, dat er eigenlijk vooral bij wil horen. Ik wil niet dat ze ongelukkig is, maar ik probeer haar wel mee te geven dat het belangrijk is zichzelf te zijn. Niet iemand anders. Ik vind het soms best moeilijk dat ze door mij extra aandacht krijgt. Zeker op haar leeftijd. Ik stond onlangs behoorlijk bloot op de cover van een magazine. Ik sprak er over moeder worden, hoe belangrijk het is je borsten te laten checken en Kom op tegen Kanker, dus ik vond het relevant dat ik eraan meewerkte. Ik had haar dat op voorhand verteld, en gezegd dat het misschien zou kunnen dat vrienden daarmee zouden lachen. Eerst vond ze het vervelend, maar daarna zei ze dat ze dan gewoon zou zeggen: heb jij geen borsten misschien? Ik voel dan dat ze het niet echt leuk vindt, maar wel een weg zoekt.”

Je wordt bijna vijftig en je schittert nog naakt op een magazine. Heb je het moeilijk met ouder worden?

“Totaal niet. Ik vind het wel een raar getal, zo over de helft. En ik kan me ook niet inbeelden dat ik, zoals mijn vader, zou zeggen dat het wel voldoende is geweest. Ik heb een jonge dochter en wil zo lang mogelijk bij haar blijven. En ja, mijn lichaam heeft ook geleden onder de wet van Newton maar dat vind ik niet abnormaal. Als ik jonge meisjes op straat zie lopen, onder de fillers, dan vind ik dat abnormaler. Botox komt er bij mij niet in. Elke week doe ik pilates, ik plan af en toe een peeling, eet gezond en zorg voor mezelf.”

Je lijkt me niet de persoon die gauw de pauzeknop indrukt. Ook iets wat belangrijk is om gezond te blijven.

“Da’s waar. Als mensen het hebben over Netflix, kan ik niet meepraten: met de benen in de lucht liggen is onmogelijk voor mij. Maar ik vind het wel ontspannend om met de hond te wandelen, of in de tuin te werken. En weet je wat me nog blij kan maken? Dingen in orde krijgen. Maaltijdcheques regelen: ik haat dat, maar ik voel me on top of the world als het me gelukt is. Of onlangs belde het CLB dat ik de vaccinatiekaart van Grace moest doorsturen. Dat is dan zo’n berg om over te geraken maar ik ben tien minuten vroeger opgestaan, heb het gevonden en doorgemaild. Kijk: dat vind ik ook ontspannend.”

Sorry Sofie, maar dat is de meest on-rock-’n-rollversie van me-time.

(lacht) “Ik ben sinds kort ook begonnen met keramiek. Mijn vader was wereldtop in keramiek: hij gaf er les in en heeft er prijzen mee gewonnen. Ik wilde er al lang mee beginnen maar dacht altijd: “Waar hij ook is, hij gaat zo hard lachen als hij me bezig ziet.” Maar ik ben er toch mee begonnen en denk nu gewoon: lach maar. Het is heel ontspannend én ik word er blij van. In elk stuk kerf ik een smiley. Instant geluk. Mooie kommetjes en borden zijn voor mij superbelangrijk, zeker als het gaat over buiten eten. Voor mij moet het plaatje kloppen: ik ga mijn gasten bijvoorbeeld ook nooit een glas geven zonder ijsblokjes erin.”

Dus binnenkort eten we onze picknick uit kommetjes van Sofie Dumont. Nog toekomstplannen voor dit zondagskind?

“We hebben net een bouwgrond gekocht in Costa Rica. Na in Ibiza gaan we daar ook een vakantiehuis bouwen om zelf in te wonen en te verhuren. Vier jaar geleden waren we er voor het eerst en we waren instant verliefd. We zijn digital nomads, wij kunnen overal werken. Die wereldreis die we hoopten te maken, da’s voor later. Costa Rica is een mooi begin.”

Wie zou je nog willen bedanken?

“Mijn mama. Ik vind het prachtig hoe zij zich als jonge moeder heeft opgeofferd voor ons, maar ik vind het ook straf hoe zij nu haar eigen leven heeft. Haar liefde blijft dezelfde: ze zal voor verjaardagen nog altijd mooie gedichtjes van Guido Gezelle op onze kaartjes schrijven. Maar het is nu aan ons om voor haar te zorgen. Zij zal geen eten meer maken voor ons. Haar verwennen, haar uitnodigen bij ons: dat doe ik nu. Ik vind dat schoon. Want eten maken, da’s liefde geven.” (Lisa Gabriëls)

Wie is Sofie Dumont?

– Geboren in 7 maart 1974.

– Was tot 2013 chef van Les Elleveurs in Halle.

– Kreeg in 2009 de titel ‘Lady Chef of the Year’ van culinair blad Ambiance.

– Presenteerde verschillende kookprogramma’s op VT4, VTM en had een kookrubriek op MNM.

– Inspireert nu dagelijks kookliefhebbers op haar online community met de kookwebsite Sofiedumont.be

De buitenadresjes van Sofie

–Resto Henri in Brussel: “Ik woon zelf in het groen, dus als ik uit eten ga, wil ik tussen de mensen zitten. Resto Henri is een echte aanrader met een tof terras.”

–Esmola in Halle: ‘Een koffiebar waar we met ons drieën vaak ontbijten op zondag. Een scone, een gefermenteerd sapje en een flat white op een prachtig terras aan de gerenoveerde basiliek. Leuk.”

– Bon Sol in Ibiza: “Het eerste wat we doen als we landen in Ibiza: in de plastic stoelen van Bon Sol gaan zitten en daar pasta eten met garnalen en courgette. Het simpelste ooit, maar zo lekker.”

– The Bakery in Costa Rica: “In Costa Rica kan je heerlijk eten. Wij zijn gek op The Bakery in Santa Teresa. Eerlijk, en recht uit het hart.”