‘Golden boy’ Christopher Bonsu Baah: “Genk is het beste wat mij is overkomen”

Christopher Bonsu Baah is de naam. Nog steeds maar 18 jaar, voorin linker- of rechterflank, maakt niet uit. Coach Wouter Vrancken toonde al véél vertrouwen in de jonge Ghanees. Want: een rastalent. Een met een bijzonder verhaal ook. Eerst twee eenzame jaren in Spanje: “Ik huilde elke dag.” Vorig jaar in december stierf zijn zo geliefde moeder: “Ik kon niet eens op haar begrafenis zijn.” En dan nog een half jaar de koude van Noorwegen. Maar alles komt goed.

Eerst die dubbele naam. “Het is simpel: mijn familienaam is Baah, Bonsu is gewoon mijn tweede voornaam die ik van mijn moeder kreeg.” Van Theresen Sarpomah, in december vorig jaar op haar 50ste overleden, over die pijn straks meer. Een jaar later zit een gelukkige tiener tegenover mij.

Bob, clubwatcher van Genk, had het mij al laten weten: “Baah is zo aanstekelijk vrolijk, iedereen is hier gek van die jongen.” Het zal snel blijken. En dus zorgen ze allemaal goed voor de jonge Ghanees. Ploegmaat Joseph Paintsil (“Wat een eer om met hem in dezelfde ploeg te spelen!”) kookt vaak Afrikaans voor zijn landgenoot, teammanager Sylvio Garcia trekt er al eens mee naar de versmarkt en er wordt zelfs tijdig voor een haarkapper voor de flankaanvaller gezorgd. Racing Genk betaalde er zijn club Sarpsborg 08 ook goed voor: 5,2 miljoen euro is niet min voor een tiener die nog maar 15 matchen op het hoogste niveau op de teller had. Maar er waren kapers op de kust, onder meer Everton, Brighton en … Club Brugge, legde Dimitri de Condé al uit. Maar het moet goed gespendeerd geld zijn: de Genkse TD maakte al de vergelijking met Leon Bailey, in 2017 door Genk voor 17 miljoen euro verkocht aan Bayer Leverkusen. Intussen is de Jamaicaanse flankaanvaller bij Aston Villa al bijna het dubbele waard. De Condé: “Bonsu Baah heeft ook iets speciaals.” Analist Franky Van der Elst beaamde ook al: “Die is wel héél goed. Daar zal Genk nog veel geld van maken …” Een goudklompje dus – bijna letterlijk, de dribbelaar stond enkele maanden geleden al 59ste op de lijst van de beste voetballers in Europa onder de 21 jaar, de Golden Boy Award.

Baah, meteen enthousiast: “Ik werd helemaal gek toen ik dat vernam. De berichten stroomden binnen. What happens …?! Het motiveert mij in elk geval om nog beter proberen te doen. Om nog harder te werken. Al is voetballen voor mij niet werken. Voetballen is plezier. En als ik iets fout doe op het veld moet ik dat maar zo snel mogelijk herstellen. Ga ik gewoon door. Enjoying myself.”

Even was er dit seizoen minder joy, met die twee ongelukkige rode kaarten op een maand tijd, tegen Anderlecht en Westerlo. Maar dat is nu al doorgeslikt. “Ik ben chill gebleven. Is al vergeten.” Want, wat hij zo graag wil duidelijk maken: de Ghanees is momenteel dolgelukkig in ons land. In Limburg. Bij de Genkies. “Ik kende Genk al langer als de club van Kevin De Bruyne en Thibaut Courtois. Dat ik hier nu ook mag spelen, is het beste wat mij in mijn leven al is overkomen.”

Elke dag gehuild

Hij heeft er ook keihard voor gewerkt, al van zijn zestiende toen de tiener in Ghana afscheid nam van ouders, broer en twee zussen en moederziel alleen naar Spanje trok. “Al van kleins af wilde ik alleen maar voetballer worden, ik was niet van straat, waar we op onze blote voeten voetbalden, weg te slaan. (glimlacht) Mijn idolen waren Messi, Dybala en … Kevin De Bruyne. Écht! Ik wilde alles van hen leren. School interesseerde mij geen zier. Mijn vader vond het maar niets, maar mijn moeder steunde me honderd procent. Op mijn veertiende mocht ik al naar een Academy, de Shooting Star, bij Accra (hoofdstad Ghana, red.) en twee jaar later bracht een manager mij in Spanje. Ik mocht overal gaan testen: bij Borussia Dortmund, FC Barcelona, Manchester United … Maar omdat ik nog geen 18 was, kon ik geen profcontract krijgen. (grijnst) Best dat ik veel geduld kan opbrengen.”

“Ik kon niet eens op de begrafenis van mijn moeder zijn”

Want het waren twee lange, eenzame jaren. “Ik heb die twee jaar elke dag gehuild, zo eenzaam voelde ik mij. Maar ik beet door, had vertrouwen in mijn talenten. Maar in december van vorig jaar stierf dan ook nog eens mijn moeder, pas 50 jaar en mijn grote toeverlaat. Ze begeleidde mij overal naartoe. Ze speelde trouwens ook voetbal, ik moet mijn talenten van haar hebben meegekregen. (stil) Vóór elke match bid ik voor haar. Ik kon niet eens op haar begrafenis zijn, kan je je voorstellen hoeveel pijn dat deed? Ik ben trouwens nog steeds niet terug in Ghana geweest. (opgetogen) Na de laatste match op tweede kerst kan ik eindelijk nog eens terug naar mijn land. Zie ik eindelijk mijn vader en broer en zussen terug. We hebben zowat dagelijks contact via Facetime, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik stuur hen ook zoveel mogelijk geld. Ik hoop dat ze ooit eens hier kunnen komen kijken.”

Beste beslissing

Nog even terugspoelen: in maart van dit jaar, al enige maanden 18 jaar, raakte hij weg uit Spanje en kreeg de jonge aanvaller een contract bij Sarpsborg 08 in de Noorse Eliteserien. Goed drie maanden en 15 wedstrijden – 1 goal, 2 assists – volstonden: in juli haalde Genk 5 miljoen euro boven. “Nogmaals: de beste beslissing van mijn leven. Al regent het hier wel heel veel, niet? (lacht) Maar het is tenminste niet zo koud als in Noorwegen. (enthousiast) En ik ben hier zó goed en warm door iedereen opgevangen. Bij Sarpsborg was alles veel meer afstandelijk, koeler.”

Maar nu lijkt zijn trein helemaal vertrokken: Baah stond al zowat de helft van de matchen in de basis, donderdag in Fiorentina zorgde hij als invaller meteen voor een assist. “Ik kreeg van de eerste dag veel vertrouwen van de coach, die ook veel met mij praat. Dan zegt hij: show what you can! (lacht).” En dat is niet weinig. Uitstekende passing, dribbels naar binnen en naar buiten, goeie linker- en rechtervoet …

“Maar ik kan nog veel beter. Mijn stats zijn een werkpunt. Nog maar één goal en nog geen enkele assist in de competitie, dat is te weinig. Maar dat komt wel. Het niveau op training en in de matchen ligt hier ook beduidend hoger dan in Noorwegen. Ik bekijk achteraf uitgebreid al mijn wedstrijden om zo uit mijn fouten te leren. Ik woon alleen – het is nog te vroeg voor een meisje (schatert) – ik focus helemaal op het voetbal.”

Making his dream come true. Dromen mag. Van de Afrika Cup? Van de Premier League? Leon Bailey achterna! Of neen, Doku, ook zo’n rasdribbelaar! Hij kijkt plots ernstig. “Ga ik alles aan doen. Ik bewonder Doku zeer. Maar misschien is het niet goed mij te vergelijken met andere spelers. Ik wil vooral Bonsu Baah blijven.”

We zijn begin december, het wordt een bijzondere maand voor de jongeman. Racing Genk, nog maar nipt zesde, moet dichter bij de top van de Champions Play-offs schuiven – na Gent vandaag speelt Genk op het einde van de maand nog tegen Anderlecht en Antwerp. “Komt goed”, denkt Baah. “Het loopt een beetje met ups en downs. Maar we kunnen beter dan die zesde plaats. Met een goede mentaliteit komt dat wel.”

“Het loopt met ups en downs. Maar Genk kan beter dan die zesde plaats”

En dan volgt nog op 14 december in de Conference League Cukaricki. Genk overwintert alleen bij winst én een overwinning van Fiorentina op Ferencvaros. Tiens, precies die dag wordt hij 19. Schatert: “Yeah, ik maak die dag de winning goal!” En na kerst kan hij eindelijk, na drie jaar, nog eens terug naar zijn land. “Hoh, wat kijk ik daar naar uit …”

Verwachte elftallen