Franz Ferdinand over hun nieuwe plaat: “We wilden muziek maken die paste bij 2018”

“Met onze vorige plaat hebben we ons eerste decennium afgerond, dit is de start van het volgende.” Franz Ferdinand-frontman Alex Kapranos windt er geen doekjes om: Always Ascending, de vijfde van de Schotse band, luidt hun tweede leven in. Niet onlogisch als je weet dat gitarist en songschrijver Nick McCarthy is vertrokken. Hij wordt vervangen door twee nieuwkomers.

Dat Nick vertrok, was niet zo’n drama. We wisten al lang dat het er aan zat te komen. Toen we Julian (Corrie, gitarist, red.) aan boord haalden, was dat niet om de partijen van Nick te recreëren. We wilden een écht nieuw lid, met zijn eigen muzikale smoel.

Was er een plan toen jullie aan deze plaat begonnen?

Er was eigenlijk maar één grondregel: het moest het geluid zijn van vier mensen die live spelen, met maximum één extra overdub. Pas daarna hebben we ons gerealiseerd dat je op die manier vijf mensen hoort, dus hebben we Dino (Bardot, toetsenist, red.) gevraagd om ook lid van de band te worden. Misschien vindt Nick het nu wel een fijn idee dat we twee mensen nodig hadden om hem te vervangen, maar dat is helaas niet waar. (lachje)

Ik heb het gevoel dat Always Ascending een logisch vervolg is op jullie cover van Donna Summers I Feel Love.

Ja! Ik denk niet dat we echt het geluid van Giorgio Moroder (die I Feel Love geschreven heeft, red.) na-apen, maar ik hou wel van zijn werk. En er hangt net als bij hem een dansvloersfeertje over de plaat. Toen hij I Feel Love schreef, was het bovendien zijn ambitie om muziek van de toekomst te maken, en dat herken ik ook: wij wilden een plaat maken die zou passen bij hoe 2018 er volgens ons zou uitzien.

Een nieuwe start maken kan op verschillende manieren. Lagen er andere opties op tafel dan ‘dansmuziek’?

Het ging ons er niet alleen om een dansbare plaat te maken, ook op tekstueel vlak had ik zo mijn voornemens. Twee dingen had ik nog niet geprobeerd: schrijven over verzonnen personages en dat even emotioneel oprecht doen als wanneer het in de eerste persoon zou zijn. En: de wereld van nu vatten. Een song als The Academy Award had ik ten tijde van ons debuut bijvoorbeeld niet kunnen schrijven. Het gaat erover dat we via de camera’s op onze smartphones zo goed doen alsof we een perfect leven leiden, dat we er een Oscar voor verdienen.

Er zit in dat nummer ook het zinnetje ‘Show me the body’. Zei Columbo dat vroeger niet?

Ja, zowat elke keer als hij de kamer met het lijk binnenkwam. Er zat in die afleveringen ook altijd een film- of televisiester, die hij keer op keer op zijn kwetsbare plek pakte: ijdelheid. “My wife is such a fan”, zei hij dan (lacht).

Nu je een tweede leven bent gestart: enig idee hoe het hierna verder moet?

Neen, en dat is net het spannende eraan. Julian vragen om bij de band te komen was op zich ook al een sprong in het duister: ik wist wat hij al had gedaan met z’n band Miaoux Miaoux, maar had geen idee of het tussen ons ging werken. Naar zo’n verrassingen wilden we net op zoek.

Wat heeft je het meest verrast aan je huidige bestemming?

Het was een aangename verrassing dat we een meesterwerk hadden gemaakt (schatert het uit). Sorry, ik probeer in elk interview toch minstens een compleet bezopen, arrogante uitspraak te doen. Maar nee dus, het was geen verrassing. We wísten dat we een meesterwerk aan het maken waren (komt niet meer bij).

Always Ascending is nu uit.

Door Matthieu Van Steenskiste