Actrice Kristine Van pellicom: “Menselijk geluk staat te vaak onder druk”

Ik ben het niet altijd eens met bekende mensen die hun kop inzetten om dingen te promoten. Maar als die mensen ijveren voor een betere planeet, meer positiviteit en meer zorg dragen voor elkaar; dan ben ik instant fan. Actrice Kristine Van pellicom is zo iemand die wil vechten om van onze aardbol een betere plek te maken. “Het is gemakkelijk om negatieve boodschappen in te lepelen bij mensen. Het is veel moeilijker om iets positiefs over te brengen. Maar ik voel me daar wel toe geroepen.”

Evi Renaux

Op haar 16de startte Kristine Van pellicom haar acteercarrière in ‘Meester, hij begint weer’. Sinds die dag is ze niet meer uit de acteerwereld weggeweest. Binnenkort is ze te zien in het tweede seizoen van #hetisingewikkeld op VIER. Als ze niet voor de camera of op de planken staat, ijvert ze als verkozen districtsraadslid van Berchem voor meer positiviteit en verbondenheid.

Je vertelde net tijdens het kiezen van ons ontbijt dat je deze reeks zo mooi vindt?

Ja, omdat ze vaak vrolijke noot brengt in het midden van een krant, die door het actuanieuws soms negatief kan overkomen. Terwijl er zoveel nood is aan een positieve mindset en een andere soort kijk op hoe we leven. We hebben het zo goed, en toch krijgen we continu angst ingepompt. Ik snap dat niet. We mogen echt blij zijn dat wij in België leven.

Waar maak je je druk om?

We klagen bijvoorbeeld liever over de belastingen die we moeten betalen en de profiteurs van de sociale zekerheid, dan dat we het normaal vinden dat we zorg dragen voor elkaar. Die solidariteit, die de basis is van onze maatschappij, moeten we net heel goed koesteren. Ik maak me ook druk als ik lees dat er ontslagen vallen in bedrijven die tegelijkertijd enorme winsten maken. Dan klopt er iets toch niet helemaal?

De stap naar de politiek was dan voor jou niet zo onlogisch?

Nee, ik nam die beslissing puur omdat ik vaak gechoqueerd ben over wat hier soms gebeurt. Menselijk geluk staat zo vaak onder druk, en waarom eigenlijk?

Steken wij Vlamingen niet makkelijk onze kop in het zand?

Ik denk dat mensen erg vatbaar zijn voor angst, vandaar de toenemende polarisatie en de angst voor migratie. Maar stel je nu zelf eens voor dat wij hier moeten vluchten voor een oorlog, die jou elke dag fysiek bang maakt voor je gezin en dat de plaats waar je gaat aankloppen je ziet als een crimineel? Daar breekt mijn hart van. Hetzelfde voor het klimaat: er is angst, maar er gebeurt te weinig. Al komen er grote signalen die niet meer te negeren zijn, zelfs vanuit de jongeren met Spijbelen voor het Klimaat. Onze kinderen gingen ook naar Brussel, en ik vind het geweldig dat ze zich engageren en op straat komen. Dat geeft me hoop voor de toekomst.

Heb je het gevoel dat jij iets kan betekenen?

Ik heb lang getwijfeld om in de politiek te gaan. Maar een vriendin van mij zei: ‘Kristine, si tous les dégoutes s’en vont il n’y a que les dégoûtants qui restent’. Ik vond dat goed gezegd. Als positief ingestelde mensen stoppen met in de politiek gaan, dan is er niemand meer die vecht voor geluk. We zitten zo ineen dat we gefocust zijn op wat ons angstig maakt. Het is dus ook gemakkelijker om dat soort boodschappen in te lepelen bij mensen. Het is juist veel moeilijker om iets positiefs over te brengen. Ik voel me daar wel toe geroepen. Ik besef echter wel dat de bevoegdheden op districtsniveau klein zijn. Toch ga ik vechten voor elke boom, en ga ik werken aan een positieve sfeer en aan meer verbinding tussen mensen.

Het is jammer dat rollen voor vrouwen tussen 45 en 65 niet voor het grijpen liggen. Er mag op dat vlak een groter bewustzijn komen bij producenten en regisseurs.

Zit dat al altijd in jou, dat opkomen voor onrechtvaardigheid?

De laatste jaren toch meer en meer. Ik vind dat er nu veel is om voor te vechten.

Kan je je zo goed inleven in anderen omdat je actrice bent?

Misschien wel, die link had ik zelf nog niet gelegd.

Je zit al meer dan 30 jaar in het vak, weet je nog waarom je per se actrice wou zijn?

Dat komt door mijn mama, vermoed ik. Ze gaf les, was veel bezig met literatuur en was iemand die voor elke situatie een gedichtje of een liedje had, tot vervelens toe zelfs. (lacht) Ik heb achteraf wel ingezien dat daardoor mijn liefde voor taal komt. De drang om op een podium te staan komt van mijn papa, die iemand met lef is en graag het woord neemt. Ik kom daarnaast uit een luidruchtig gezin van 6, waarvan ik de 4de ben, en waar ik als stille wat verdween in de massa. Je zou het dus kunnen interpreteren dat ik als actrice toch kon gezien worden ook al sprak ik stil. (lacht) Maar dat heb ik pas achteraf begrepen.

En hoe kijk je er dan nu naar?

Het is fantastisch beroep, en ik ben blij dat ik dat al zo vroeg heb beseft. Mijn eerste rol speelde ik toen ik 16 was. Acteren betekent dat je aan zelfonderzoek kan doen en dat vind ik een grote luxe. In een rol ben je ook verplicht om jezelf te leren kennen. Dat kan confronterend zijn, maar is ook verrijkend. Door diep te gaan in jezelf en eigen gevoel geef je iets universeels weer, en kan je iets aanraken wat bij anderen ook leeft. In #hetisingewikkeld speel ik een vrouw met een diepe onzekerheid, waarvan je denkt dat die nergens voor nodig is. Toch zie je dat het voor haar niet gemakkelijk is om er van af te geraken, mede door factoren waarvan ze zichzelf niet eens bewust is. Mensen herkennen zich daarin, en de zelfreflectie die je op die manier teweegbrengt, en weten dat je iets raakt, geeft mij voldoening. Los van dat alles hou ik, vooral in het theater, van het groepsgebeuren dat acteren is.

Jij hebt het geluk dat je dat zoveel jaren succesvol kan doen.

Ik ben daarin gezegend, dat weet ik. Het is alleen jammer dat de rollen voor vrouwen tussen 45 en 65 niet voor het grijpen liggen. Er mag op dat vlak een groter bewustzijn komen bij producenten en regisseurs. In Scandinavië geven ze zonder probleem de hele maatschappij, met alle leeftijden weer. Maar bij ons moet het allemaal jong, jonger, jongst zijn.

Je wordt dit jaar 50. Lig je daarvan wakker?

Neen, maar ik kijk daar nu ook niet per se naar uit. Ik neem het zoals het komt. Ik zou de soepelheid, de gezondheid, en mijn goed zicht liefst zo lang mogelijk houden. Op mijn 40ste had ik het lastiger, dan begon voor mij de middelbare leeftijd. Ik vind dit eigenlijk echt een fijne leeftijdsfase, omdat je van een aantal lastige twijfels verlost bent. Ik vond heel lang van dat ik een ‘onnozel kippetje’ was, maar nu merk ik dat er eigenlijk nog best veel ‘onnozele kippetjes’ zijn, dat is dan makkelijker te accepteren. (lacht) Ik ben nu gewoon dankbaar dat ik leef, en dat ik de belangrijke mensen rond mij nog steeds heb. Ik heb het goed. Ik hoef niet te sakkeren omdat ik 50 word.

Wat mag ik je wensen voor de komende 50 jaar?

Dat dit nog maar de helft is. Een paar leuke verrassingen, leuke mensen ontmoeten, fijne projecten, interessante wendingen. Ik hoop op nog meer diepgang en wijsheid. En dat ik en iedereen rond mij mag gezond blijven.