De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Ali Akyil, vader van de overleden Kerim.
Augustus 2016. Een 15-jarige jongen sterft in een ongeval met een quad in Marokko. Op sociale media klinkt luid gejuich. Weer ene minder. De jongen heeft Marokkaanse roots. Januari 2017. Een 23-jarige Limburger met Turkse roots sterft in een nachtclub in Istanboel. Een terroristische aanslag door IS. Op sociale media klinkt luid gejuich. Weer een Turk minder. Of: als je naar het huis van de duivel gaat, kan je dit verwachten. Gruwelijk racisme van blanke Belgen. Afschuwelijke haatspuierij van radicale moslims.
Hoe kan je dit tegengaan? Vraag ik me vaak af. Vraag ik even vaak aan politici die ik interview. Want racisme en haatspuierij vormen een vreselijk gif in een samenleving. Een groter gif dan een begrotingstekort van drie procent.Misschien wel het grootste gif. Het toont het slechtste van de mens. Homo homini lupus est. De mens is een wolf voor de ander. Politici hebben er nooit een antwoord op. Kan je hen zelfs niet kwalijk nemen. Praktijktesten invoeren op bijvoorbeeld de arbeidsmarkt, hoor je vaak. Kan een antwoord zijn op discriminatie, niet op racisme.
Misschien ligt de oplossing wel in de wondermooie woorden van Ali Akyal, de vader van het slachtoffer van de terreuraanslag. Dat racisten arme mensen zijn die niet weten wat ze doen. Dat hij geen haat koestert. Onwaarschijnlijk waar die man de kracht haalt zo sereen te blijven nadat hij het gruwelijkste meemaakte wat een ouder kan meemaken, een kind verliezen. Misschien moeten we de raad van die man opvolgen. Medelijden tonen. Hen dat ook zeggen op Twitter en Facebook. Dat we medelijden hebben. Dat we hopen dat als zij hun kind verliezen de wereld wel vol mededogen reageert. Maar neen, ook dit zal racisme de wereld niet uithelpen. (foto vrt)
