Sandra Rosseel, chef redactie De Zondag: “Het zijn ogenblikken waarop de tijd lijkt stil te staan, alsof we samen even een pauzeknop hebben ingeduwd”

Goeiemorgen,

24 juli… Vandaag zijn we al zondag 24 juli. En ik ben er nog niet in geslaagd om sinds de start van de zomervakantie één volle dag met alle drie mijn kinderen samen door te brengen. Wat gestolen uren hier en daar wel, maar echt een volledige dag… Het lukt gewoon niet.

Een verbijsterende vaststelling, die mijn moederhart toch wel wat in elkaar laat krimpen, nu ik er zo over nadenk. Niet dat we niet samen willen zijn, integendeel, maar de agenda’s van mijn drie tieners lijken dit jaar nog meer dan anders eigen levens te leiden. Een reis met het schoolorkest, een deelname aan het beroemde World Music Contest in Nederland (waar zoonlief met zijn groep Supercussion derde werd!) en een kamp, vakantiejobs met verschillende ritmes mijn oudste werkt in de horeca en werkt dus late uren, op feestdagen én in het weekend, mijn tweede is in een kmo en dus elke gewone weekdag aan de slag houden ons uit elkaar. Om nog maar te zwijgen over feestjes en festivalletjes waarop ze zeker, echt waar, niet mogen ontbreken… Meer nog, ik ben er zelf nog altijd niet in geslaagd om een deftig verjaardagsfeestje voor de oudste te organiseren, voornamelijk omdat hij sinds zijn verjaardag op 13 juli nog geen namiddag en avond thuis is geweest! En beterschap is niet onmiddellijk in zicht.

Deze zomer lijkt voor mij dan ook één lange les in loslaten-voor-gevorderden. Een les die gelukkig ook heel mooie kanten kent. Het is heerlijk om te zien hoe mijn jongens hun weg zoeken en vinden in deze zomer en het leven, hoe ze vriendschapsbanden smeden die hopelijk een leven lang zullen meegaan, hoe ze plannen maken en hoe ze hun plan trekken, hoe ze verder openbloeien ook… Het zorgt ervoor dat ik het plan om ‘gezinsdagen’ op te eisen, al even vlug heb opgeborgen als ik het had bedacht. Zien hoe ze genieten van deze zomer, is voor mij meer dan genoeg.

Ook al omdat ik nog een andere leuke bijwerking van die drukke agenda’s heb ontdekt: het zorgt ervoor dat ik nu nog veel meer dan anders één-op-één-tijd met mijn zonen kan doorbrengen. Tijd waarin de gesprekken een stuk dieper gaan, zonder het ‘gevaar’ dat een van de broers met een snedige of grappig bedoelde opmerking tussenkomt. Het zijn momenten waar ik als mama intens van geniet, en die hopelijk ook voor mijn zonen onvergetelijke herinneringen zullen vormen. Met zijn tweetjes muziekgroepen ontdekken op een festival, ons evenwicht proberen te bewaren op een stand-uppaddleboard op het water, of gewoon in de tuin in de hangmat met zicht op de zonnebloemen wat bijkletsen… Het zijn ogenblikken waarop de tijd lijkt stil te staan, alsof we samen even een pauzeknop hebben ingeduwd, en waaruit ik al verrassend veel geleerd heb. Over de zoon in kwestie, maar ook over mezelf. Als mama, mens en hoe ik zelf als tiener was.

En toch, vandaag ga ik toch opnieuw voor wat gestolen uren met het héle gezin. Zoon één moet pas om 17 uur beginnen met werken, zoon drie wordt pas om 19 uur op zijn kampplaats verwacht en zoon twee heeft zelfs geen plannen. Het ideale moment dus om toch werk te maken van een eerste miniverjaardagsfeestje voor de oudste zoon. Hoog tijd om die verjaardagstaart op te halen bij de bakker.

Maak er een mooie zondag van!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be