Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Wat waren mijn beste dagen? Er is zoveel dat we door covid dreigen te vergeten en er is nog meer dat we echt niet mogen vergeten”

Goeiemorgen,

Ik stap in mijn wagen en al bij de eerste noot zet ik de radio luider: ‘Those were the days my friend, we thought they’d never end…’ Het einde van de derde werkdag in de eerste week van dit nieuwe jaar kent een mooi begin, Mary Hopkin. Het is zo’n dag waarop ik nogal wat mensen het beste heb toegewenst. En een goede gezondheid, uiteraard. Dat ontbreekt nooit meer in onze wensen, met nadruk op het ontegensprekelijke belang daarvan in deze tijden. Ik zing luidkeels mee met Mary en droom een beetje weg. Wat waren eigenlijk mijn beste dagen? Ik rolde speels door een onbezorgde kindertijd, proefde wild van het ontluikende tienerleven, beleefde diepe dalen en hoge pieken als twintiger, genoot ongeremd van het verrijkende gezinsleven als dertiger, bereikte professionele hoogtepunten als veertiger en voelde mij de beste versie van mezelf als vijftiger. Amper drie maanden zestig, lijkt het slim om daarover nog geen grote woorden te verkondigen. De overgang was beangstigend, de start viel best mee en ik verwacht nog veel.

Mary Hopkin wordt vroegtijdig het zwijgen opgelegd en moet plaats ruimen voor een zoveelste mening over de veroordeling van Jeff Hoeyberghs. Ik zet de radio af en zing alleen verder. ‘Those were the days.’ Welke? Ik weet het niet, kiezen is verliezen. Misschien zijn we collectief verdoofd en willen we gewoon terug naar de dagen voor corona. Ons gewone leven, weet u nog. Het was voor iedereen anders en in dat gewone toch ook identiek. Vandaag lijkt niets nog gewoon. Een man wil mij een hand geven, maar vraagt eerst of ik dat zie zitten. Ik knik, we lachen. Gewoon lijkt zo ver weg. Ik wil het niet vergeten, maar er ook niet zomaar naar terug. Er hangt een te gouden randje rond de herinnering aan dat gewone leven. Als omikron straks de verhoopte overgang van pandemie naar endemie is, vergeten we best nooit meer wat we elkaar vandaag met nadruk toewensen. En wat we voor die goede gezondheid best (niet meer) doen of laten.

Ik zet de radio weer aan en hoor nog net de laatste woorden over Jeff Hoeyberghs. Linkse rechtspraak, correcte straf, foute man… Ik vraag me af of er voor hem nog plaats is in de vrouwengevangenis van Brugge of Gent. Wellicht niet, maar misschien is een werkstraf met dagelijks een verplichte lezing in alle Vlaamse vrouwengevangenissen een waardig alternatief. De titel: Jeff en de vrouwen, of beter nog, de vrouwen en Jeff. Een-op-eengesprekken, workshops in kleine groepjes en uiteraard de collectieve lezing in de grotere zaal, graag zonder media. Zijn beste dagen worden het ongetwijfeld niet en wellicht is ook de kans op een betere Jeff behoorlijk klein, maar is niet alle begin gewoon moeilijk?

Het waren overigens niet die vele woorden die mij deze week echt raakten, wel dit ene cijfer: 330.572. Leven we allemaal gewoon verder (en langer) zoals gisteren, dan is dat in 2050 het aantal mensen met dementie.

Er is zoveel dat we door covid dreigen te vergeten.

Er is nog meer dat we niet mogen vergeten.

Als het leven mij dezelfde tijd gunt als mijn mama, ben ik dan 89.

Ik kreeg al veel beste dagen, durf stiekem te dromen van nog enkele en doe er alles aan om dat allemaal nooit te vergeten.

Maak er een fijne zondag van. Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be