Kurt keek op de Week

Onze redacteur kijkt terug op de voorbije week en vraagt zich af wat hij moet onthouden

Het deed me deugd om bij de start van de krokusvakantie te mogen vaststellen dat ik niet de enige ben in dit land die vergeetachtig is. Toen enkele jaren geleden corona toesloeg, had iedereen het over de wraak van de natuur en beloofden we plechtig onze levensstijl te zullen aanpassen. Verplaatsingen met het vliegtuig zouden in de toekomst definitief tot het  verleden behoren, maakten we onszelf wijs. 540.000. mensen pakten begin deze week de koffers om er even tussenuit te vliegen, 60.000. verplaatsten zich met de bus. Nu ja, een week na nieuwjaar worden we er steevast aan herinnerd dat goeie voornemens niet werken. En dat er niets menselijker is dan vergeten. Het is een wonder dat de wereld nog niet vergeten is te draaien.

Zelf wil ik vergeten waar de actualiteit me dwingt naar te kijken, zonder blind en ongevoelig te zijn voor de oorlogen, de schietpartijen en andere ellende. Maar ik wil vooral ook plaats in mijn hoofd te maken voor wat het leven draaglijk maakt en ervoor zorgt dat dit hoofd nog even op de rest mijn lijf wil blijven staan.

Ik weet niet hoe die van de Australische hardrockband AC/DC naar ons land gaan komen. Het was het eerste memorabele nieuws van de week dat hun Power Up Tour op 9 augustus ons land aandoet. Met de fiets zal het niet zijn, tenzij gitarist Angus Young misschien een wielerliefhebber is. De man is even beroemd voor zijn schooluniformpje en zijn korte broek als voor zijn stomende gitaarspel. Hij wordt eind maart 69 en is al een kleine eeuwigheid ofte 45 jaar samen met de Nederlandse Ellen Van Lochem, die eerder een relatie had met Bennie Jolink, zanger van het de Nederlandse boerenrockband Normaal, voor wie het ook al ‘Oerend Hard’ mocht gaan. Raar dat hun oude hits als ‘De Boer is Troef’ en ‘De Boer, dat is de kerel’ momenteel niet weer opgerakeld worden. Er lijkt me wel een publiek voor te zijn. Maar ik had het dus over Angus en Ellen. Die hebben een handvol huizen, hier en daar, en één ervan staat in Aalten, niet ver van Arnhem. Te ver wellicht om naar de Stenehei in Dessel te fietsen, waar hele bussen Benidorm Bastards verwacht mogen worden die op de weide van Graspop kabaal zullen maken, terwijl de mannen van AC/DC klassiekers als ‘Highway to Hell’, ‘Thunderstruck’ en ‘Whole lotta Rosie’ live ten gehore brengen. Of toch zo live mogelijk. Je moet ook al een tijdje gespaard hebben om die tickets te kunnen betalen, dacht ik maandag nog. Vrijdag bleek dat de 55.000. tickets van 159 € in 2 uren waren uitverkocht. Blijkbaar werkt het internet in de woonzorgcentra goed.

Dinsdag was ik nog niet goed wakker toen mijn mobieltje al liet weten dat ik een filmpje moest bekijken van Meau over sexting. Even dacht ik dat Meau een kat was, maar Meau Hewitt blijkt een zangeresje dat even Hollands is als Bennie Jolink. Nu je het zegt, zei mijn slaperig hoofd, en mijn ogen stelden zich scherp op een filmpje waarin ik de jongedame zag praten met kinderen wiens jonge leven kapotgemaakt was doordat naaktbeelden van hen op asociale media waren beland. De song ‘Stukje van mij’ bezorgde me die morgen de krop in de keel nog voor mijn tanden gepoetst waren.

Iets later er is er ook een stukje van mij dat zich schaamt. Tijdens de daguren is het in mijn stamcafé vrij rustig. En dan zit ik daar wel eens in een hoekje te tikken. Het gewemel op de achtergrond komt mijn concentratie ten goede. En tussendoor raap ik dan wat folders mee die op de schouw liggen uitgestald, zoals die van de sociaal-culturele organisatie Avansa, met de slogan: ‘Dialoog dicht de kloof!’ Moet ik dringend eens grondig lezen.

Die dag heeft een deftig, gedistingeerd koppel vlakbij mijn tafeltje postgevat. Als ze het café binnenkomen zitten ze doorgaans aan de andere kant om er een Westmalle te degusteren, en nog één en nog één. Ik mag ze wel. Ze hebben klasse en ze ogen sympathiek. Ik heb er ooit al wel een praatje mee geslagen. Het zijn mensen die iets te vertellen hebben. Nu zitten ze vlakbij en bij iedere consumptie nemen de decibels toe. Zich bewust van hun eigen luidruchtigheid hoor ik de dame opeens zeggen: ‘Sssst, mijnheer kan zich niet concentreren…’ De heer draait zich om: ‘Ach, mijnheer kent ons…’ En opeens hoor ik mijn mond zeggen: ‘Ja, natuurlijk ken ik jullie, die gepensioneerde alcoholisten…’ Voor ik het goed en wel besef is het kwaad geschied en het kot te klein. En schieten ze terug: ‘Klootzak’, ‘dikke nek’… En ‘je weet niet tegen wie je begint’. Hun verontwaardiging is meer dan terecht. En vluchten kan niet meer. Niet voor ik me geëxcuseerd heb. Ik sta op en stamel ongeveer deze woorden: “Mevrouw, mijnheer, het was grof en lomp van me. Ik wil me excuseren. Ik heb wel vaker oudere mensen gezien die hun inkrimpende wereld trachten te bestrijden door bij een glas naar gezelligheid te zoeken. En al veel te vaak heb ik ze vervolgens zien vallen en meegemaakt hoe hun wereld nog kleiner werd dan hij al was. Wat niet wil zeggen dat ik het recht heb om jullie alcoholisten te noemen.” Excuses die deels als een verwijt klinken. Terwijl ik hen ook duidelijk wil maken dat ik met hen meevoel. Dat het triestig is dat ze in een café op de vingers worden getikt door een man die zich achter zijn schermpje verschuilt. Gelukkig hebben zij al meer jaren van verstand. De vrouw staat op, neemt me vast en zegt: “Geef me eens een knuffel.” Even protesteert de man, tot ik hem zeg: “Wil je er ook één?” Hij knikt. Ik sla mijn armen om hem heen. Dit wordt een herinnering. Eentje die me zal leren anders met mensen om te gaan. 

Een dag later is het Valentijn. Mijn vrouw houdt niet van verrassingen en aangezien ik van mijn vrouw hou, verras ik haar niet. Ze is blij dat ze me heeft, zelfs met al mijn mankementen. Want zoek tegenwoordig maar eens een partner. Ik heb het dikwijls tegen mijn kinderen gezegd: de La Bamba, de kusjesdans, en de slows zouden moeten terugkeren. Woensdag las ik nog dat het met het geloof in de datingapps mogelijk nog slechter gesteld dan met het geloof in God. In De Standaard zag ik het verhaal van ene Nina Slap. Ze droomt van een vaste relatie, maar Tinder en Bumble hebben haar nog niet kunnen helpen. Je kunt denken: dat meisje heeft haar familienaam niet mee, maar ik vind van wel. Je weet het intussen misschien, ik heb een zwak voor aparte namen. En Slap vind ik een sterke naam. Ik zag een foto waarop Nina een bloemetje op haar ene arm getatoeëerd had en een bijtje op haar andere. Ideaal illustratiemateriaal om een kinderverhaaltje te vertellen. Nina is leerkracht in Antwerpen en ze is 27. Over ‘La Bamba’ gesproken. Het was eerder deze maand 65 jaar geleden dat Ritchie Valens, de 17-jarige zanger van de song, in een vliegtuigongeluk om het leven kwam. Samen met Buddy Holly en The Big Bopper. 3 februari 1959 staat sindsdien bekend als ‘the day the music died’.

Maar ik wou me vrolijke zaken herinneren. Gelukkig is er Wim Helsen. Soms zitten er mensen bij hem die ik niet ken. Zoals deze week Katrien Vanderlinden. Ze heeft dan ook een naam die niet bijblijft. Maar wel een persoonlijkheid. Mensen die gedachten of woorden hebben die je niet voelt komen, sla ik op. Ze koos bij Wim een grappige tekst van Roger Roeters, een tekst die haar leerde dat je voor je eigen heil soms beter eens bot en niet diplomatisch bent. Soms zou ze de dingen meer willen zeggen zoals ze zijn, vertelde ze. Ik begrijp haar. Ze gaat graag vroeg slapen en staat niet graag vroeg op. Dat zei ze. Ze schildert. Heel knap werk, liet Google me zien. En prompt kreeg ik erbij verteld dat ze met Filip Kowlier is. Dus een tip voor Nina Slap: op tijd gaan slapen en schilderen. Of misschien eens horen bij Niels Destadsbader. Zijn ouders gaan verhuizen en Niels heeft een lap bouwgrond gekocht. Hij gaat alleen wonen. Zonder vrouw. Want die is er nog niet. Maar hij wil graag kinderen, dus die vrouw is welkom, geeft hij nog mee. Maar ik was bij Wim Helsen. Later op de week nestelde Anne Teresa De Keersmaeker zich naast de hond van Wim. Hoe speels het werk van de choreografe soms oogt, zo doodernstig en zelfs nors kan ze overkomen in interviews. Maar hoe ze ‘Carry me’ bracht, de tekst van Meskerem Mees, de jonge zangeres met wie ze samenwerkt in de dansvoorstelling ‘Exit Above’ en hoe Wim daar op inpikte, het was beklijvende tv zoals er meer zou moeten zijn. Nergens elders kan ernst zo licht geserveerd worden. Wim Helsen, een man om te omhelzen.

Ik weet niet of er al eens uit ‘Small Things like These’ werd geciteerd in ‘Winteruur’.  Het boekje van Claire Keegan verscheen eind november ’21 en heet in vertaling ‘Dit soort kleinigheden’. De verfilming opende donderdagavond het Filmfestival van Berlijn. Groot nieuws in ons land, want de film werd geregisseerd  door onze landgenoot Tim Mielants, eerder onder meer regisseur van ‘Wil’, ‘De Patrick’ en verschillende afleveringen van ‘Code 37’. En ook van het volledige derde seizoen van ‘Peaky Blinders’. Zo geraakte hij bevriend met Cillian Murphy, hoofdrolspeler in ‘Oppenheimer’. Die haalde er Matt Damon en Ben Affleck bij als producers. En Tim Mielants bracht dan weer cameraman Frank Van den Eede, monteur Alain Dessauvage en componist Senjan Janssen mee uit ons land. En zo zagen we Tim op de persconferentie zitten tussen Cillian en Matt. Alsof het allemaal gewone mensen zijn. Wij gewone mensen moeten nog een tijdje wachten op de film. In België komt ‘Small Things like These’ pas eind dit jaar in de zalen. We hebben weer iets om naar te verlangen. Hoera. Al zullen we er wellicht niet vrolijk van worden. Het verhaal gaat over wat Joni Mitchell eerder bezong in ‘The Magdalene Laundries’ en wat ook al in ‘The Magdalene Sisters’ aan bod kwam, een film uit 2002 die toen de Gouden Leeuw op het Festival van Venetië won. Zonder veel te verklappen situeert het verhaal zich dus in de Ierse Magdalena Wasserijen waar de katholieke kerk onder leiding van een leger boze nonnen vele decennia lang jonge, ‘onfatsoenlijke’ vrouwen aan het werk zetten om ze alzo van hun zonden te bevrijden. Een soort ‘Godvergeten’ bij de nonnen dus. De toonaangevende internationale filmvakbladen, Variety, The Hollywood Reporter, Screen International, waren alvast diep aangedaan.