“Met de verrekijker in aanslag probeerden we Betty en Paul te spotten”

Goeiemorgen,

Het is zaterdagmorgen en terwijl ik deze woorden schrijf, zorgt de combinatie van de zon en enkele in de wind wiegende planten voor een betoverend schaduwspel op de tafel die dienst doet als mijn thuisbureau. Terwijl ik even geniet van het betoverende beeld, zie ik in een ooghoek wat beweging op mijn terras. Daar rolt en rekt mijn kat zich vol overgave in de zon, en heel even ben ik jaloers op haar. Nu de zon eindelijk in het land is, zou ik me ook graag op mijn terras nestelen, maar de plicht en deze krant roepen.

Niet dat ik dat zo erg vind: ik hou van mijn job, en ik heb eerder deze week al wat zonnevoorsprong genomen. Woensdag had ik immers een snipperdagje genomen om te gaan wandelen met een vriendin die ik alweer veel te lang niet gezien had. De afspraak lag al wekenlang vast, dus was het even bang afwachten of de weergoden ons wel gunstig gezind zouden zijn, want het bleef maar regenen. ‘Breng zeker je rubberlaarzen mee’ stuurde ik haar nog begin deze week, want we wilden in De Blankaart in Diksmuide gaan wandelen, en ik had gehoord dat het er best nog nat bijlag na de overstromingen deze winter.

“Elk pad dat we volgden, eindigde in een watermassa die een pak hoger kwam dan onze rubberlaarzen”

En toen was het woensdag en scheen de zon als nooit tevoren, of zo voelde het toch aan na de voorbije regenweken. Ideaal wandelweer, al moet ik eerlijk bekennen dat van dat wandelen niet zoveel is terechtgekomen. Elk pad dat we volgden, eindigde in een watermassa die een pak hoger kwam dan onze rubberlaarzen, dus moesten we telkens rechtsomkeer maken. Uiteindelijk eindigden we in de vogelkijkhut aan de linkerkant van het kasteel, waar we met de verrekijker in de aanslag Betty en Paul probeerden te spotten. Betty en Paul, dat zijn de twee Europese zeearenden die vorig jaar in het domein neerstreken, en er ondertussen een gigantisch nest hebben gebouwd. Dat nest hadden we vlug in ons vizier, de twee vogels daarentegen waren nergens te bespeuren. Maar niet getreurd, want op de enorme Blankaartvijver was tal van ander gevleugeld schoons te spotten. We zagen grote blauwe reigers en allerlei ganzen, wilde eenden, aalscholvers en smienten. Vlak voor de kijkhut verdween een fuut onder water, terwijl een witte lepelaar een eind verder naar beneden dook. Maar het waren vooral de vijf kleine bruine bolletjes met een superlange bek vlakbij die met onze aandacht gingen lopen. De watersnippen – een vogelspotter was zo lief om een naam op de schattige vogeltjes te plakken – waren bezig aan hun bad, en dat was prachtig om te zien. Veel gewandeld hebben we dus niet, genoten des te meer. Ondertussen toont mijn weerapp geen regendruppels meer voor vandaag, dus hoop ik dat het nu wel lukt om mijn stappenaantal de hoogte in te jagen.

Geniet van deze zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be