Hannelore Bedert schrijft de novelle ‘Bruna’ voor de nieuwe Te Gek?!-campagne: “Mensen zoeken vaak te laat hulp”
Op 1 oktober ligt Bruna in de winkel. Deze nieuwe novelle van Hannelore Bedert kadert in de nieuwe Te Gek?! -campagne. De singer-songwriter en auteur schreef een verhaal over alcoholverslaving, moederschap en de impact van het ene op het andere.
Het is een van de laatste taboes: over ernstige psychische problemen wordt amper gepraat, terwijl ongeveer één op vier personen in ons land ermee te maken krijgt. Te Gek?! wil hier verandering in brengen met grootschalige campagnes, waarbij ze op de steun van heel wat Bekende Vlamingen kunnen rekenen. Zo ook op die van Hannelore Bedert, die speciaal voor de nieuwe jaarcampagne de novelle ‘Bruna’ schreef. Die jaarcampagne, die op 1 oktober van start gaat, wil alcohol-, drug- en gokproblemen bespreekbaar maken. Het taboe en de (voor-)oordelen zorgen er immers voor dat mensen rijkelijk laat hulp inschakelen. Zo zoekt iemand met een alcoholprobleem pas steun na gemiddeld 18 jaar…
Hoe ben je je gaan inleven in de problematiek van een alcoholverslaving?
Ik heb helemaal geen ervaring met verslaving, niet zelf en niet in mijn entourage. Dus was het vanaf het begin duidelijk voor mij dat ik me zou moeten inwerken in het grote thema van verslavingen. Ik wilde zeker geen goedkope onzin verkopen in het boek. Dus ben ik met veel mensen gaan praten. De gesprekken met de medewerkers van VAD (Vlaams expertisecentrum Alcohol en Andere Drugs, nvdr) hebben me veel inzichten gegeven. Daarnaast ben ik ook in gesprek gegaan met mensen die te vaak drinken, heb ik me in boeken verdiept en films bekeken. In het boek heb ik me vooral toegelegd op het emotionele en op wat een verslaving doet met relaties tussen mensen.
Je wilde de impact van de verslaving op de kinderen binnen het gezin er zeker in. Waarom?
Omdat dit vaak onderschat wordt. Verslavingen worden niet graag toegegeven, niet door de verslaafde zelf, maar ook niet door ouders, kinderen, partners… De problemen worden vaak met de mantel der liefde toegedekt. Maar als die problemen onder de radar blijven, kunnen ze ook niet aangepakt worden. Ik vraag me af hoe groot de impact op een kind dan wel niet moet zijn als een van de ouders verslaafd is… Alles wat ouders doen of wat er met de ouders gebeurt, heeft een impact op kinderen. Mijn kinderen zijn nu half wees en ik merk wat een grote impact dit heeft op hen. Kinderen van mensen die verslaafd zijn, ontsnappen hier ook niet aan.
De eerste weken na Stijns dood waren hard en rauw, maar ik heb nooit naar een roesmiddel gegrepen
Kun je een tip van de sluier oplichten? Waarover gaat het verhaal?
Over Laure, een intelligente vrouw die werkzaam is als professor psychologie. Ze maakt iets traumatiserend mee en krijgt dit niet verwerkt. Ze zoekt haar toevlucht in de fles en al snel wordt dit problematisch. Maar het zelfbesef is er niet, tot ze Bruna ontmoet. Deze vrijgevochten, excentrieke tiener rukt haar bruut uit haar stomdronken droomwereld. Het boek vertelt het verhaal van de confrontatie met problematisch drankgebruik en vooral van de impact ervan op anderen en de weg die afgelegd wordt.
Begin 2019 verloor je je partner Stijn. Ooit naar een roesmiddel gegrepen om de pijn te verzachten?
Neen, maar ik kan wel begrijpen dat dit gebeurt. De eerste weken na Stijns dood waren zo hard en rauw, waardoor ik denk dat een verslaving er wel eens sneller zou kunnen komen dan ik zou verwachten. Zeker als je al de gewoonte hebt nu en dan alcohol te drinken. Maar Stijn en ik hadden het jaar voorheen meegedaan aan Tournée Minérale en ik dronk sindsdien sowieso geen alcohol meer. Iemand had me ook een strip slaappillen gegeven ‘voor het geval dat’, maar ik heb die onder een boek gelegd, uit het zicht. Ik was bang om afhankelijk te worden van die pillen.
Hoe ziet de toekomst er uit voor jou? Schrijven, zingen of beide?
Mijn nieuwste single is net uitgekomen, ik schrijf nog steeds een wekelijkse column voor Libelle en ben ook bezig aan een tweede roman. Beide dus (lacht). Ik doe dit alle twee graag, maar mijn hart ligt toch bij het schrijven. De roep van het podium is voorlopig weg. Ik kan me nu niet inbeelden dat ik mijn kinderen bij een babysit laat om op te treden en zo anderen een fijne avond te bezorgen. Dat klopt niet meer voor mij. En tot dat inzicht was ik al gekomen voor Stijn stierf. Een van onze laatste gesprekken ging over het feit dat ik alsmaar minder zin had om op te treden en hij zei me dat ik enkel moest doen waar ik energie uit haal. Misschien verandert dat ooit weer.
(Mieke Vercruijsse)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier